Hér er LÍF.

Ef þú sér mig, þá er ekki það fyrsta sem að þér dettur í hug að ég hafi verið í öðrum heimi, hliðstæðum þínum, þar sem tilveran var andhverf og lífið var openberað þeim sem þar opnað gátu augu sín.
Og að ég hafi horft á borgina vakna til lífsins, filst með götum fyllast af lífi, líkt og æðar kerfi manns.
Að í þeim heimi hafi ég séð mannheima, sem líffæri, og þar hafi ég séð að Glæpir og spilling séu vírusar er valda illvígum sjúkdómum, í líkama okkar sem er alheimurinn, veröldinn, tilverann. Ég varsem sagt fyrir utan lífið, og mannlega sameginlega tilveru mannsskepnunar. Ég hafði komið mér fyrir á stalli, eða kannski var ég bara fruma sem föst var á æðar vegg, og þaðan séð lífið, galla þess og kosti, og það hve mannskepnan er heimsk, í raun er hún skynlaus skepna/Vírus.
Mér fynst maðurinn vera í lagi svo lengi sem hann er einn og sér, en í hóp er hann þrepi neðar sauðkindin, og þá vegna þessara meintu gáfna hans.
Sauðkindin stendur allavegana ekki á afturfótum sínum, og hrópar sig vitiborna og yfir alla hafna, nei hún hefur ekki þá skítlegu eiginleika í sér, hún kann að þegja.
Það kann maðurinn ekki. Maðurinn er að tortíma sjálfum sér og veit af því,-
og það sem hann gerir til að sporna gegn því, er marklaust prump í vindinn, og nílegasta dæmið sem að ég get nemt, til stuðnings því sem ég er að segja maðurinn sé í sömu stöðu og í upphafi lífs hans eru atburðirnir í Borneó.
Palistínu og ísrael. Þau dæmi lísa best gáfna fari mannskepnunar.


THOR KRIST..