Ákvað að prufa að skrifa mjög stutta sögu í nútíð. Ég veit ekki hvernig mér tókst upp en þið megið endilega láta mig vita, sérstaklega ef ég dett einhvern tíma í þátíð, hehe. :)



“Hvað segirðu gott, gamli?” spyr Egill og lítur á pabba sinn sem liggur í sjúkrarúminu með slöngur uppi í báðum nösunum. Uppglentar nasir, alveg eins og á górillu, hugsar Egill með sér. Skallabletturinn aftan á höfði pabba hans hafði stækkað undarlega mikið síðan hann greindist með Sabbrínov Lestus og kollvikin minntu á Macdonald’s merkið enn meira með hverjum deginum sem leið. Sabbrínov Lestus er skæður sjúkdómur sem lýsir sér þannig að stórir ormar myndast inni í æðunum, ráðast á hjartað og reyna allt sem þeir geta til að éta það.
“Ég verð varla verri,” svarar sá hrumi og fylgir því eftir með löngu hóstakasti. Stór æðaslit liggja á andlitinu eins og margir litlir kolkrabbar og hrukkurnar eru ekki teljandi á fingrum beggja handa. “Viltu vatn?” spyr Egill og reynir að hressa pabba sinn við. “Nei,” svarar pabbi hans þurr í bragði. “Saltstangir,” heldur hann áfram að reyna og tekur pakka fullan af þeim úr vasanum.
“Ekki heldur.” Egill neitar að gefast upp. “Vindil?” spyr hann og vippar um leið einum út úr erminni. “Fyrst þú vilt,” svarar pabbi hans, enn jafn þurr. Pabbi hans opnar munninn svo vindillinn rétt passar inn og Egill leggur eld að honum.

Pabbi Egils klárar vindilinn og lítur á son sinn. “Gerðu mér greiða, Egill.” Egill lítur á hann og kinkar kolli. “Hvað sem er, pabbi minn.”
“Náðu í lítinn poka fyrir mig sem er hérna í náttborðsskúffunni.”
Egill opnar skúffuna, teygir sig inn fyrir og kemur út með lítinn poka með nokkrum hvítum pillum í. Pabbi hans þrífur af honum pokann. “Takk, nú er þetta búið.” Hann gleypir allar pillurnar í einu. Augunum lokar hann og andardrátturinn hægist hægt og rólega.

Stórt tár rennur niður kinn Egils og hann leggst upp í hjá pabba sínum. Hann teygir sig ofan í gallabuxnavasann og tekur upp úr honum svarta skammbyssu með stóru hlaupi.

“Saman, alltaf,” segir hann og stingur byssuhlaupinu upp í sig.