Já, ég virðist forðast það að læra og gaf mér því stolinn tima til að gera litla sögu. Hrefna er líka að koma, kannski að ég sendi hana inn í kvöld, hver veit?
En já, lítil saga sem ég skáldaði á þrem mínútum, njótið ^^


—

Ég leitaði að þér hvert sem ég fór en fann þig hvergi. Ég athuga undir hverjum einasta steini, bakvið hvern einasta sófa og hljóp hringi i kringum þau hús sem voru á vegi mínum en þú faldir þig. Ég gafst ekki upp og hélt áfram að leita með von í hjarta.
Í hvert einasta skipti sem ég vonaði að þú værir í felum undir steini hrundu vonir mínar eins og spilaborg en samt þrjóskaðist ég til að endurbyggja þessa veiku von. Ég límdi saman rifurnar sem mynduðust og stækkuðu í hvert skipti en það gerði lítið því í hvert skipti sem vonir mínar hrundu stækkuðu rifurnar, rifnuðu upp eins og pappír.
Ég leitaði í mörg ár af þér og taldi mér trú um að þú værir einhversstaðar í felum og ég þyrfti bara að finna þig og þá væri allt leyst. Rifurnar stækkuðu og smám saman fóru stærri hlutir en von mín að detta í sundur.
Einn daginn var hjarta mitt orðið svo veikt að það leystist upp þegar ég leit á enn einn felustaðinn en þú varst ekki þar. Ég lá á gólfinu, grátandi og spurði mig afhverju mér var gert þetta? Hvers vegna ég?
Ég fann að ég var að deyja, hjarta mitt var nú þegar dautt en sál mín var að fjara út og verða að engu. Ég opnaði augun í síðasta sinn og þá sá ég þig standa yfir mér. Ég hafði aldrei ímyndað mér eins mikla fegurð, ég hafði leitað að þér í þúsund ár og ímyndað mér margt en aldrei þetta, aldrei svo mikla fegurð.
Tár slapp úr augnkrókum mínum.
Ég dró andann í siðasta skipti en svo fjaraði sál mín út í tómið.