Tilfinningin ólýsanleg, hríslast út frá hendinni líkt og eldur á grasi sem brennir upp allt sem fyrir verður. Allan sársauka,alla sorg, allt þetta ljóta sem ég vil losna við en tekur líka fallegu blómin,allt þetta sem enn býr yfir hamingu og reynir að berjast fyrir lífi sínu. Að lokum situr ekkert eftir, engar tilfinningar, ekkert. Bara dauð svört sinan.
Gott í smá tíma en þegar uppi er staðið sit ég uppi með ör á höndunum, skömm og svívirðingu. Þegar ég horfði á blóðið renna niður handlegginn gleymist allt, tíminn stöðvast. Ég titra, vill ekki láta að stjórn en neyði hnífinn lengra og dýpra þótt höndinn neiti að vinni með huganum. Þegar þetta er búið, brotna ég saman, græt. Hata sjálfa mig fyrir þetta, horfi á blóðrauðu förin á handleggnum við hliðina á gömlu sárunum og finn það svo vel að ég er ekkert.

Því hvað er ég annað en rusl… þegar ég kem þannig fram við sjálfa mig?