Morguninn kl 8:27

Ég vaknaði fann að ég átti erfitt með andan en svo fattaði ég að þetta var bara hor.
Mikil ósköp andaði ég léttar eftir ég snýtti stóru slumminu í gömlu viðartunnuna.
Sem ég var vön að safna í á mínum yngri árum. Meðan ég lá þarna horfði ég draumkennt á gömlu viðartunnuna hún leit út eins og troðinn tunnan af hori sem hún var.
Dagurinn leið og alltaf jókst yfirborð horsins í tunnuni.
Ég var byrjuð að halda að ég væri með kvef og ég hafði rétt fyrir mér þó svo ég sé ekki háskólagenginn.
Meðan ég var að vinna við að snýta mér kom hann Daníel Ísak í heimsókn til mín rak hann upp undrunar svip og spurði mig, hvað ert þú að gera?
Ég svaraði hreynskilningslega að ég væri að safna hori í gömlu viðartunnuna. Hann rak upp stór augu og spurði hví ertu að safna hori í gömlu viðartunnuna, ég svaraði því ég hef ekkert betra að gera. Hann ypti öxlum og spurði ekkert meir um horið í gömlu viðartunnuni. Um kvöldið græna slímið búið að fylla gömlu viðartunnuna sem móðir átti. Svo seinna um kvöldið áhvaði ég að leggjast í rekkju og dreymdi draum um gamla viðartunnu sem var full af hori. Daginn eftir kl 9:43 fór ég á fætur og áhvaði að kíkja aðeins á tunnuna EN þá var hún TÓM! hann Daníel var búinn að éta allt horið í gömlu viðartunnuni. Ég spurði hann, afhverju ástu mitt dýrmæta hor? Hann svaraði engu en horfði á mig með skömmustulegum svip.
En sagði síðan fyrirgefðu Nanna mín en ég gat ekki ráðið við mig ég er sko virkur horisti

Endir.