ókei, ég er veit ekki hvað var að bögga mig, en ég vaknaði í nótt, með þetta í huganum, sá þetta fyrir mér sem svart/hvíta stuttmynd.


stúlkan og strákarnir

Hann stóð í dimmu húsasundinu, í myrkasta skoti þess, það sást ekki glitta í hann. Hann horfði á þá draga hana innar og innar, inn í myrkrið á milli húsanna, annar þeirra strax byrjaður að rífa utan af henni sokkabuxurnar. Þeir sögðu ekki eitt einasta orð, það eina sem heyrðist, fyrir utan dyninn frá skemmtistöðunum, voru óhugnalega hröð fótatök þeirra, og niðurbæld hræðslu- og örvæntingaróp hennar. Hann horfði á þegar annar þeirra keyrði hana niður á bakið, og hélt fyrir munn hennar. Á sama tíma reyndi hinn að losa belti sitt, og verjast spörkum hennar á meðan. Hún barðist vel á móti þeim, það mátti hún eiga, en þeir voru tveir, og miklu sterkari.

Hann spurði sig hvorn hann ætti að ráðast á fyrst, þann sem hélt henni, eða þann sem var að reyna að nauðga henni. Hann fór með hendina niður í vasa sinn og tók upp hnúajárnið sitt. Þessir helvítis nauðgarar áttu það skilið, hann fengi ekki einu sinni samviskubit yfir því að berja þá sundur og saman. Hann læddist aftan að þeim sem hélt stúlkunni á bakinu. Hann sá að hún lá hreyfingarlaus á bakinu, það eina sem gaf til kynna að hún væri enn á lífi, var hálf kæft kjökrið sem slapp milli miskunnarlausra fingra þess sem hélt henni. Hann reif á hárið á honum og lét fyrstu þrjú höggin dynja á andlitinu á honum. Hann sá það líkt og það gerðist á hægum hraða, þegar hnúajárnið lenti á nefinu á honum og braut það í tvennt, gaddarnir skárust inn í holdið og rifu það í sundur. Annað höggið lenti á framtönnum hans og rifu þær úr, það þriðja á kinninni á honum og hann skall í malbikið sem dauður væri. Hinn nauðgarinn steig upp og reyndi að gyrða sig. Hann tók undir sig stökk og sparkaði eins fast og hann gat í klofið á nauðgaranum, greip í peysuna hans og keyrði hann upp að veggnum. Hann kreppti hnefann og kýldi hann, honum fannst bara fyndið að sjá þegar augað í honum sprakk og hlaupkenndur vökvi lak niður andlitið á honum, helvítis nauðgarinn átti það skilið.

Hann leit niður á stúlkuna, sem lá á bakinu, með alla anga út, hún minnti hann á dauða flugu. Hún rankaði við sér þegar hann sló hana utanundir. Hún horfði skelfingu lostin upp á hann á meðan hann losaði beltið sitt og sagði: “þetta er greinilega ekki þín happa nótt”.

-mummi