Árið er 2400 eftir dauða Xargonziz og heimurinn stendur í ljósum logum. Keisarinn zophonias hinn fertugastiogannar lá á dánarbeði og hvíslaði að syni sínum Haxzez á framtíðartungu “zoaop xevarxi weetaalim zececx wtecrx” og sonurinn svarði grátandi “kecsxarecxzeocpiiicaxcizsainohpoz BING!”
Hann grét eins og kettlingur mongúsarflensu og horfðist í augu við faðir sinn og strauk honum blítt um vangann eins og bóndi strýkur júgur á köldum vetrarnóttum. Þetta var sennilega síðasta skipti sem hann fékk að strjúka honum eins og hann xecaz páhundi sínum.
Þetta var slæmur tími fyrir mannkynið því zophonias hafði staði fremstur manna í baráttunni gegn spjúlgvunum. Óvættir sem þeir voru, skítugt hár, langar neglur og óþefur sem fannst langar leiðir. Þeir átu einungis hvolpa og epli, sem uxu á kvennmönnum þeirra eins og korn í bakaríi. Eina von okkar var að eyða eplunum með ljúfum söng og gefa hvolpunum flær.
En áður en Zophonias vissi af var Haxzez orðinn kaldur eins og Wzrexibalu á vetrarnóttu.
Endir.