“Tilviljun? Neeeei, getur ekki verið..
Það er of fáránlæegt til að vera það!
Það bara.. Getur ekki verið!
Hvað á maður þá að gera þegar það gerist?
Tala?
Þegja?
Hlaupa í burtu?
Kannski móðgast það.
Samt ekki, er það lifandi eða ekki?

Afhverju snýst allt um þig?!
Allt getur ekki verið um neinn.
Já! Þar kom það! Eða.. ha? Um hvað var ég að tala?

Það má ekki gerast!

Haaaaalló, ég er líka lifandi hérna!
Ma-mamma.. ég vil faðma þig..
Pa-bbi, hvar ertu nú?”

-Hugsaði litla 12 ára stelpan þegar hún lá á götunni að horfa á sjúkramennina aðstoða alla…
Enginn tók eftir henni.
Hún hafði kastast útúr bílnum og lent útí kanti.

“Hvað næst?” -Voru síðustu orðin sem skoppuðu uppúr henni.

Skyndilega öskraði einhver: LÍTIL TELPA ÞARNA! SKÚLI, SJÁÐU MAÐUR, HÚN ER ÞARNA ÚTÍ KANTI! Tveir sjúkramenn hlupu að henni, en það var of seint…

Hún hafði dáið meðan þeir voru að aðstoða mömmu stelpunar.
stjórnandi á /bretti, /vetraríþróttum og /heimilið