Hér er ég, farinn með verkið að arna með skjótnagað veski mér við hlið ásamt
trygga og trausta félaganum, hann heitir Jónatan. Ekki er það mér að mikilli mætu að
hafa hann Jónatan nagandi veskið mitt svona, hann nagar alltaf á það gat. Við má
nú samt búast að það verði lagað fyrir morgundaginn þó svo að ég stari ekki nema bara
einusinni út í bláinn á leiðinni. Alltaf þarf hann að einblína myrkrinu svona á mig,
ekki skil ég það. Því hann virðist alltaf vera svo indæll drengur, ég skil ekki hvernig
hann nær að láta svona á tímum sem þessum.
Rjúpurnar fljúga hjá og í burtu og ekki fært að snerta þær, eins og hann sagði við mig um daginn. Ég undraðist af þessari setningu
og svaraði við hæl, það má ekki búast við því að þær staldri við. Nei, svaraði hann,
en mig langar bara svo mikið að fljúga. Örskömm þögn fyllti heiminn og ég leit á hann
með skrítinn glampa í augum. Þú heldur að þú getir flogið? Nei, alls ekki, mig langar
það bara, sagði hann og beit í fingurinn sinn.