Vindurinn þaut grátandi í gegnum nóttina, Og bar með sér sorgina sem mundi breyta heiminum.
Í Kíanoxtra borg óbygðana mátti heyra grátur, Grátur um að eithvað væri að, í fjarska kom einhver hlaupandi
og eihver eða eithvað að harða spretti á eftir, það var ung kona sem grét svo fjarskalega að heimurinn heyrði til hennar, Hún hélt á ungbarni hún hljóp á milli trjáni til að forðast eithvað sem hún hafði aldrei séð en vissi og fann að væri á eftir sér, loks stanaði hún og lét barnið niður og hljóp í burtu frá barninu eins hratt og hún gat, Hún fann að hún gæti ekki haldið þessu mikið leingur áfram það væri að nálgast og elti hana upp á lyktini alveg eins blóðþyrstur hundur, Loks var það að koma nær og nær, óttinn ómaði ut um allt leiðirnar voru lokaðar. innra fára seknóta vissi að þetta væri búið hún stansaði og beið efitr skepnuni sem væri að elta sig. kraup svo niður og bað guðs til að fyrirgefa gjörðir sínar í þeirri andrá kom það. stansaði og steig niður af hesti sínum gekk að henni spurði hana hvar er hún og tók hana upp á hálstaki, fingur hans voru beitar eins og hnífar og lak blóðið niður af hálsi hennar, hún horði beint í augun á honum svo það sveið og sá ekkert nema illsku og sagði við hann í lágumrómi "þú færð hana aldrei,, og hrægti í agun á honum, Skyndilega lét hann hana dett niður á jörðina tók upp sverðið sitt og þrýsti köldu blaðinu fast í barm konunar. Gekk síðan af henni látni tók í hár hennar og lyktaði af því af innlifun og skar smá búta með sér. steig síðan á bak á hestinn sinn og reið siðan í burtu. …….