Ég lá yfir skóla bókunum í þeirru veiku von um að komast í gegnum prófin. í vetur hefur mér gengið illa út af áhyggjum af mömmu. Fyrir jól gekk mér ágætlega en það var líka áður en við komumst að því að mamma er með einhvert heilkenni sem koma í köstum. Þetta er svo sjaldgæfur sjúkdómur að það eru engin lyf. Það fékk á okuur öll, mig, pabba, Söru þó að hún sé bara 3 ára, Gunnu, Sóley og Þóri. Svo auðvita ömmu og afa og systkinum mömmu. Ég man að Gunna, sem er bara 7 ára, hætti að borða um tíma. Ég man vel eftir þessum degi. Ég vaknaði við að sólin skein í augun á mér. Ég leit á klukkuna og sá að hún var um 12:00 leitið. Ég heyrði í mömmu vera frammi að leika við Söru, ég vissi að pabbi var í golfi, Þórir og Gunna í sundi og Sóley með Viggó, kærastanum sínum. Þegar ég kom fram um eittleytið þá lá mamma eins og dauð á gólfinu. Sara sem hélt að mamma væri að leika sér sat og hoppaði á maganum á henni. Ég gáði að púlsinum en henn var máttlítill. Ég sagði Söru að ná í símann. Þegar Sara kom aftur var mamma farin að froðufella. Ég hringdi í lækni og í pabba. Þeir komu á sama tíma. Læknirinn´fór með mömmu upp á spítala í sjúkrabíl sem hann hafði komið á. Við pabbi hringdum í afa og ömmu, Sóley og reyndum að ná í Þóri. En það gekk ekki vel. Þau fara alltaf í sund kl.10:00 og koma upp úr um svona 15:00 leitið. Þegar þau komu heim var Gunna skælandi. Hún hafði rekið hausinn í sundlaugarbakkann. -Hvahar eher mahamma? snökti hún. Við útskýrðum allt í flýti og Gunna grét meira. Þá hringsi síminn. Það var læknirinn sem sagði að mamma væri í dái en við mættum fara að heimsækja hana. Hún lá í dái í þrjár vikur. Þegar hún fékk að fara heim þá urðu allir fegnir. Enn þetta hætti ekki. Hún fékk köst af og til. Einn sag þegar ég vaknaði var Gunna og Sóley og Þóriri OG pabbi grátandi. Ég fór fram og ðurði hvað væri að. Pabbi lét mig setjast hjá sér. -Emelía mín, sagði hann alvarlegur, hún mamma þín……dó í morgun. Ég fékk lost. -En, stamaði ég, hvenær, hvernig……. Svo fór ég að gráta. Pabbi sagði að hún hefði dáið um níuleitið í morgun. Hann var viðstaddur. -Hún fékk kast þannig að ég lét hana í friði, byrjaði hann, stuttu seinna lít ég við og sé að hún er með lokuð augun. Ég hélt að hún væri sofandi. En hún var það ekki. Ég athugaði hvort hún andaði, bara til öryggis, fann engan andardrátt. Þá athugaði ég hjartað en ekkert fannst. Ég sá að hún var farin frá okkur.
Ég var orðlaus um stund en spurði svo: Hvenær verður jarðarförin? Þau vildu hafa hana næsta sunnudag og það var í lagi mín vegna. -Hún vill hafa hvíta kistu með appelsínugulum rósum í kross yfir og íslenska fánan á hliðunum, sagði Gunna, hún sagði mér það þegar hún var lifannnndi….. Hún grét.

Við jarðarförina voru ekki svo margir. Bara nánustu ættingjar og vinir mömmu. Allir voru voða hnuggnir. En ég var glöð í hjartanu innst inni. Ég vissi að mama var komin á betri stað og þar líður henni örugglega miklu miklu betur.



The end, the end, end of story, end of story, bbúið, búið,

Allt búið ,AAAALLLLTTTT BBBBÚÚÚÚIIIIÐÐÐÐ!!!!