Þetta er örsaga sem ég fann eftir hljómsveitna múm held ég.

hann greip um þumalinn og leiddi mig í burtu frá slysinu. það var enginn tilgangur með því að stara lengur, en ég átti erfitt með að hreyfa mig. “við verðum að finna hina” sagði hann. hann horfði aldrei beint á mig. við löbbuðum í grasinu, í kringum skúrinn og niður að læknum. ég veit ekki af hverju en ég hafði aldrei komið hingað áður. hann leiddi mig inn í steypt göng. þar var dimmt en hlýtt. hluti af óhljóði draup úr loftinu. þar var þessi tónlist aftur. “loksins erum við engin”. Vinsamlegast komið með komment og sem fæst skítköst