Áttu eld? Ég hrökk upp úr hugsunum mínum við þessa spurningu, afhverju getur fólk ekki látið mig í friði, þetta hafði verið nógu erfiður dagur og það eina sem ég vildi akkurat núna var að anda að mér einu ánæju dagsins. Ég leit á veruna sem stóð fyrir framan mig, mig hrilti við því sem ég sá, þarna stóð hann gamall, krumpaður og lyktin af honum lýktist fugls ógeðunum, tveimur mánuðum eftir að ég hafði troðið þeim ofaní rotgámin fyrir aftan hús bara til að sjá þær svelta til dauða. Áttu eld endurtók maðurinn, og ég áttaði mig á að ég var búinn að stara á hann í þónokkra stund en þrátt fyrir það sagði ég ekki orð. Augun í litla hausnum hans birjuðu að fillast af reiði og svipbrigðin í andlitinu á honum síndu hvað hann var að hugsa, reiðin var búinn að sjóða innra með honum í mörg ár fólk að benda, hvísla og jafnvel öskra. Ég fann fyrir reiðinni líka, að menn eins og þessi lifðu í þessum heimi. Allt í einu gerði hann sig tilbúinn að að slá mig, litli skíthællinn, ég varð fyrri til og barði hann eins fast í gagnaugað og ég gat, það þurfti ekki meira til, hann féll niður á jörðina eins og hann væri búinn til úr gúmmí.
Þarna stóð ég og horfði á hann liggja líkt og hann væri sofandi ungbarn hreifingarlaus í sínu eigin blóði þegar ég allt í einu fattaði að hópur leikskóla barna stóð hinum meigin við götuna og störðu á það sem var að gerast. Þau skipta engu máli þau þurfa að læra að svona lýður eins og þessi maður ættu ekki skilið að lifa, sóandi lífi sínu á strætum borgarinnar áreitandi fólk er það gékk fram hjá. Ég veit að ég hef rétt fyrir mér en ég veit líka að samfélagið mun ekki líta á þetta eins og ég, ég þarf að hlaupa koma mér í burtu.