Ég sit á Hlemmi að bíða eftir strætó. Ég er að hugsa um hana. Ég hugsa líka alltaf um hana. Hún er svo falleg. Ég hef verið að reyna svolítið við hana en það virðist ekkert ganga neitt allt of vel. Enda er hún yfir mig hafin. En maður getur svosum reynt. Sumum stelpum finnst útlitið ekki skipta öllu máli. Sumar heillast af persónuleika viðkomandi. Svo ég reyni að beita persónutöfrunum. En þeir eru ekki miklir. Ég er lúser að eðlisfari.
Sú staðreynd gerir það að verkum að ég get oft verið skapvondur og þar af leiðandi leiðinlegur og dónalegur. En það er ekki mér að kenna. Reyndar hef ég verið svona svo lengi, að ég veit ekki hvort að ég sé svona leiðinlegur afþví ég er lúser, eða hvort að ég sé lúser afþví ég sé svona leiðinlegur. Ætli það sé ekki bara bæði. Ég á enga vini, nema í gegnum internetið. Það er svosum ágætt. Þegar maður kynnist fólki nánar á maður það til að sjá slæmu hliðarnar á fólki sem maður taldi fullkomið. Það er samt ekki þannig með hana. Sumt fólk er bara fullkomið. Ég horfi niður um stund og hræki á stéttina á meðan ég bíð óþolinmóður. Ég reyni að mynda svona hrákupoll eins og ég geri oft ef ég sit einhversstaðar úti.
Ég heyri í strætó og lít upp. Þetta er fjarkinn. Ég er að fara að taka tvistinn svo þessi gerir mér ekki mikið gagn.
Skyndilega fæ ég sting fyrir hjartað. Þarna stígur hún út. Mér finnst hún lýsa upp gráleitt umhverfið. Ég horfi á hana. Hún lítur á mig, en heilsar ekki einu sinni.
,,María”, kalla ég. Hún lítur á mig, vinkar, og heldur áfram inn á Hlemm. Ég ákveð að elta hana inn. Hún stendur hjá þjónustuborðinu. Skyndilega gengur ljóshærður strákur inn. Stereótýpan fyrir chocko. Í Diesel buxum með strípur, í langermabol og með eyrnalokka. Hún hleypur að honum brosandi og faðmar hann. Hann faðmar á móti.
Þau byrja að tala saman og hún virðist hafa mjög mikinn áhuga á því sem hann segir og öfugt.
Svo kveðja þau hvort annað. Mér finnst veröld mín hrynja. Þau kyssast bless. En ekki einhverjum smákossi, heldur slefa þau svoleiðis upp í hvort annað að ég hélt að þau væru að reyna að gleypa hvort annað.
Ég stari á þau stjarfur. Hatur mitt í garð þessa stráks er svo mikið að því fá engin orð lýst. Djöfull langar mig að skera þetta helvíti á háls. Og líka þessa djöfulsins druslu. Hún veit alveg að ég er hrifinn af henni.
Strákurinn labbar út og ég elti hann. Strætó númer tíu rennur í hlað og strákurinn gengur upp í hann.
Ég ákveð að elta hann. Hann sest í fremsta sætið. Ég sest í miðjan strætóinn og horfi þaðan á hann.
Ég ætla að komast að því hvað þetta helvítis ógeð heitir, hvar hann á heima og hvað í fjandanum hann sé að gera með ástinni í lífi mínu.
Síminn hans hringir.
,,Já hæ María”, segir hann. Svo talar hann í símann í svona tvær mínútur. ,,Alveg viss um að þú sért tilbúin? Allt í lagi flott. Sjáumst þá á morgun. Já, hjá þér. Bæbæ. Já elska þig líka”.
Svo setur hann símann í vasann. Ég er alveg að springa. Er hann að fara að ríða henni eða? Ég kýli eins fast og ég get í sætið fyrir framan til að fá smá útrás. Það gerði ekkert gagn. Ég þarf að lemja þennan gaur í klessu ef ég vil svala hefndarþorstanum.
Hann fer út á stöðinni hjá árbæjarskóla. Hann labbar eftir einhverjum göngustíg, ég geng svona 10 metra á eftir honum. Hann virðist ekki taka eftir mér. Þegar við erum komnir á nokkuð afskekktan stað kalla ég; ,,Hey, þú…stoppaðu aðeins”.
Hann snýr sér við. Hann er örugglega jafngamall mér. Eða nei, gæti verið svona 19. En hann er varla mikið sterkari þótt hann sé einu ári eldri.
,,Get ég aðstoðað”? spyr hann. Án þess að segja neitt negli ég í andlitið á honum. Hann dettur ekki en höggið kemur honum að óvörum. Ég stekk að honum og sparka í magann. Við það högg dettur hann aftur fyrir sig og hnakkinn skellur í stígnum. Ég hoppa ofan á hann og skelli hnénu í magann og byrja að kýla hann í andlitið. Ég er örugglega búinn að kýla hann svona 30 sinnum í andlitið og hann er hættur að streitast á móti. Hann er blóðugur um allt andlit og nefið er rammskakt. Ég sé það á honum að ég hef líka kjálkabrotið hann. Hann hreyfir sig samt ennþá örlítið og stynur. Ég stend upp af honum og sparka nokkrum sinnum í magann. Svo labba ég í burtu, helvíti ánægður með sjálfan mig. Reyndar er ég allur úti í blóði, en það verður að hafa það. Ég tek tíuna aftur niður á Hlemm. Fólk horfir mikið á mig. Á leiðinni hugsa ég um hvað María er mikil helvítis drusla. Hvað var hún að hugsa? Djöfulsins tíkin. Ég verð hissa á sjálfum mér útaf þessari þvílíku reiði innan með mér. Þrátt fyrir að vera almennt frekar skapvondur er ég frekar rólegur að eðlisfari. En svona fer ástin með mann.
Þegar ég kem heim flýti ég mér inn á baðherbergi og fer í sturtu. Svo hendi ég fötunum í þvottinn. Þvæ bara sjálfur, þá fattar mamma ekkert. Í sturtunni eykst ólgan innra með mér. Reiðin í garð Maríu fyrir að líta ekki við mér, slumma svo þennan gaur fyrir framan mig. Ég verð ævareiður. Ég fer fram og stilli á sjónvarpið. Klukkan slær sjö og fréttirnar byrja.
,,Lík fannst í Árbænum um hálf sex leitið í dag. Það var hlaupari sem var að skokka eftir göngustíg er hann sá þetta. Líkið er af strák, talinn vera svona 18-19 ára. Hann er svo illa farinn eftir barsmíðar að andlitið er varla þekkjanlegt. Þeir sem sakna barna sinna eru vinsamlegast beðnir um að hringja í lögreglu að koma og bera kennsl á líkið”.
Þótt ótrúlegt sé finn ég enga iðrunartilfinningu. Hvað er ég að breytast í? Ég hefði nú haldið að mér þætti manndráp vera full mikið. En ég get ekkert að þessu gert, en ég yðrast þess ekkert að hafa drepið drenginn. Ég er ekki einu sinni hræddur við að vera tekinn. Ég slekk á sjónvarpinu og fer inn í herbergi í tölvuna. Ég set smá klám á og byrja að runka mér. Skyndilega slökknar öll gredda þegar ég ímynda mér að María sé svona drusla eins og þessi. Reiðin nær aftur tökum á mér. Helvítis druslan. Ég ætla heim til hennar að heilsa upp á hana. Ég geng til hennar hröðum skrefum. Ég kem að brúnu húsinu hennar. Ég banka. Pabbi hennar kemur til dyra. ,,Er María heima?” spyr ég.
,,Já, hvað vilt þú henni”? spyr hann.
-,,Kemur þér ekki við”, segi ég og kýli hans eins fast og ég get í andlitið. Hann öskrar. Ég sparka í höfuðið á honum þangað til hann hættir að hreyfa sig. María heyrir þetta og kemur inn í forstofu. ,,Hvað ert þú að gera hér”? spyr hún. Svo lítur hún niður og sér pabba sinn liggjandi á gólfinu, og blóðpollinn sem er hjá höfðinu. Hún öskrar og hleypur inn. Hún læsir sig inni í herbergi. Ég segi henni að opna hurðina annars brjóti ég hana upp. Hún öskrar og ég heyri að hún er að hringja í lögregluna. Ég sparka upp hurðinni, en hún er búin að hringja og kalla lögregluna hingað. En mér er alveg sama, ég þarf bara að hefna mín á helvítis druslunni. Ég tek upp gítar í herberginu og brýt hann á henni. Hann átti að fara í höfuðið en hún bar hendurnar fyrir sig, svo það dempaði höggið. Ég hrindi henni í rúmið og byrja að kýla hana á fullu. Svo hrindi ég henni á gólfið og stappa á höfðinu á henni. Ég heyri kjálkana brotna og hún reynir að kreista úr sér hjálparbeiðni í gegnum öll kvalarópin en það er gagnslaust. Ég ríf hana úr buxunum og g-strengnum. Svo fer ég sjálfur úr buxunum.
Ríf hana síðan úr blússunni, bolnum og brjóstahaldaranum. Svo dreg ég hana upp í rúmið og sting typpinu inn. Hún er dáin en mér er alveg sama. Ég held bara áfram. Ég er í miðjum klíðum þegar ég heyri skyndilega kallað; ,,Lögreglan!”. Mér er sama, ég held bara áfram. Þeir ryðjast inn í herbergið og segja mér að fara á hnén og setja hendur fyrir aftan bak. Ég skeyti ekkert um það, ég held áfram að ríða Maríu, líki hennar það er að segja. Af einhverjum ástæðum þora þeir ekki í mig og kalla á liðsauka. Það er pottþétt útaf hnífnum sem ég er með. Ég er að fá það. Ég dreg liminn á mér út og kem yfir Maríu. Svo sting ég hnífnum á kaf í magann á henni og leggst á hnén með hendur fyrir aftan bak. Lögregluþjónarnir fara og handjárna mig og draga mig nakinn inn í lögreglubíl. Þaðan er ég keyrður í gæsluvarðhald.
Tveimur vikum síðar byrja réttarhöldin. Lögfræðingur minn ráðleggur mér að biðja um að bera við geðveiki. En ég er ekki geðveikur. Helvítis druslan átti þetta skilið.
Ég var samt dæmdur í 35 ára fangelsi fyrir tvöfalt morð og tilraun til manndráps, án möguleika um náðun. 16 ár, þ.e.a.s. hæstu refsingu mögulega, fyrir bæði morðin, og 3 ár fyrir morðtilraun.
Nú sit ég á hrauninu og afplána dóm minn. Ég er fyrirlitinn af hinum föngunum og laminn nánast daglega. En samt sé ég ekki eftir neinu.