Hún horfir á hinar stelpunar augum sem enginn vill að horfi á sig, þessi augu voru reiðileg með grænum blæbrigðum ásamt brúnum blæbrigðum.
Hún horfir á allar stelpunar með sína stæla, stuttir bolir,þröngar disel buxur ,augnlit og gelgjustæli.

Síðan horfði hún á sig, síð mussa niðrá hné,miðlungs víðar gallabuxur, sítt tagl bandana um hausinn og töflur sem skór. Hún var öðruvísi.

Allir hinir kepptust um að vera eins góðir með sig og þeir gátu, enginn keptist um að vera góður í skóla eins og hún, hún var eins og engin.

Alltaf þegar hinar fóru í fimleika keppni settist hún niður til að gera myndir, sóa ekki hæfileikum sem voru hennir jafn meðfæddir og tónlistar snilli mósarts eða stærfræði heili Einsteins.

Hún byrjaði að teikna augu,augu sem lýstu raunverulegri sorg þeirra sem á engan sem vill raunverulega vera með manni, augu sem lýstu sorg hinna einmana.

Síðan teiknaði hún nef sem ekki var fullkomið en ekki heldur arnarnef, þetta var nef með boga.

Síðan kom munnur persónunnar hann lýsti því sem fólk hefði kallað gleði en aðrir hefðu kallað ánægju.

En hefðiru litið á myndina í heild hefðuru séð sorgmædda manneskju sem vildi ekki sýna sorgina.

Bjallan hringdi, allir fóru inn í stofuna. Í tímanum var þjóðfræði og hún byrjaði að læra. Aðrir kölluðu að henni hóra, nörd annað.

En hún lét það ekkert á sig fá, hún ætlaði ekki að láta buga sig.

En eftir tíma komu stelpunar og réðust á hana.

Hún fór heim, seinna þegar móðir hennar kom heim mætti henni skuggaleg sjón þegar móðirin kom inn í eldhús, Dóttir hennar hafði hengt sig.

Hvernig finnst ykkur, reyndar ekki með miðju og eitthvað, Ég er bara 12, hvernig finnst ykkur.

Engin skítköst takk.