Einu sinni átti ég tvo syni þeir hétu jón og pétur, pétur var ekki skemmtilegur náungi, enda aðeins í öðrum bekk. Hann taldi sig vera svo sterkan að sjálfur forsetinn gæti ekki ráðið við hann. Engin trúði honum þannig að hann bauð óla grís í sjómann á lækjartorginu næsta fimmtudag klukkann sex. Biðu þá dagarnir og pétur æfði sig einsog hann gat í sjómann við alla sem hann hitti. Er sá dagur kom að pétur og óli grís myndu hittast á lækjartorginu og halda einvígi sitt. Tókust þeir í hendur og var náð í pappakassa til að halda einvígið á, ekki var sparað í pappann fyrir forsetenn og var komið með heljarinnar pappakassa frá matfugli. Og hafðist þá einvígið dorrit kom og veifaði bleiku blundunaríonum sínum yfir höfðum þeirra fáklædd í ullarsokkum, er hún veifaði blúndunaríonum hafðist keppninn, svitadroparnir luku af ennum péturs og óla gríss. Eftir þónokkunn tíma var óli annsi mikið búinn að svitna og þurfti að ná í bala undiir hann svo að flóð myndi ekki skella á. Að lokum vann pétur með mikklum sigri era ð blár köttur gekk að óla og klóraði í pung hanns og emjaði hann af öllum sálaröflum og dorrit fékk hjartaáfall. Pétur fékk bleiku blúndunaríurnar hennar að gjöf og varð hann allsánægður með það.

Jáhá skemmtileg saga eftir mig ég er mjöög stollt með hana, og já þið takið kannski eftir að það er engin stór stafur í byrjunini á nöfnonum enn það er sko bara stíllinn í söguni, já já ég er heimsk mér er sama, og mér er skítsama þótt það séu fullt af stafsetningarvillum í þessu ég nenni ekki að vera alltaf í skólanum!!