Áður en þið lesið söguna langar mig að biðja ykkur um að sýna henni smá þolinmæði. Annar hluti af sögunni sem ég mun klára von bráðar mun útskýra marga hluti í þessum hluta sem gætu verið óljósir.

Ég hef ekki hugmynd um hvort þessi saga sé algjört kjaftæði eða hvort það sé eitthvert vit í henni.

—

1.

Tóm baunadós valt eftir Fajib stræti sem lá í norðurhluta Takma borgar. Hún byrjaði ferð sína í tunglskininu við niðurfallið sem lá fyrir framan vefnaðarvörubúðina og hélt í vesturátt framhjá slátraranum og loks út á miðja rykuga krossgötuna þar sem vindurinn hélt áfram að bera hana yfir Ghon-strætið.

Enginn var á ferli.

Baunadósin hægði ferðina og var nærri búin að staðnemast við litla gosbrunninn þar sem lögregluskrifstofan var, en ný vindhviða feykti henni áfram og loks endaði hún ferð sína í sölubás grænmetiskaupmannsins sem stóð galtómur og gein við næturmyrkrinu eins og fuglsungi sem galopnar kjaftinn í von um að fá æti, hvort sem það voru ormar eða nýtt grænmeti.

Þegar skarkalinn frá dósinni var hljóðnaður gerðist nokkuð skrýtið. Umferðarljósin á krossgötunum, sem yfirleitt voru ljóslaus að næturþeli, kveiktu skyndilega á sér. Hefði einhver manneskja verið á ferli um Fajib strætið hefði hann séð grænt ljós skína sínu skærasta og gula ljósið sem var orðið brotið að mestu og lýsti venjulegu ljósi blikka til og frá í undarlegum rytma. Að lokum enduðu öll umferðarljósin á því rauða áður en þau hurfu fyrirvaralaust og máninn hóf aftur að sjá um að lýsa Takma borg eins og ekkert hefði í skorist.

—

“Peningarnir hljóta að duga fyrir þremur kjúklingum. Og mundu svo eftir því að láta slátrarann fá peningana fyrir svíninu sem hann skrifaði hjá okkur um daginn. Svo þarftu að koma og hjálpa mér að taka til,” heyrðist úr eldhúsinu.

“Já mamma,” sagði Sófía litla og fór í sandalana sína. Svo valhoppaði hún niður tréstigann og hljóp niður eftir götunni til slátrarans. Sólin var nú komin nokkurn spöl upp á himininn og stóra bronsklukkan hóf að slá níu högg skömmu áður en Sófía litla kom að markaðstorginu. Þessar fáu stundir dagsins þar sem hitastigið var hvorki of kalt né heitt var allt troðið af fólki í sínum venjulegu verslunarleiðangrum. Sófía sá rétt glitta í skilti slátrarans og kreisti fastar um peningana sem hún hélt á í lófanum. Svo hélt hún áfram að olnboga sig áfram eftir troðnu Fajib strætinu.

Raj slátrari var örlítið bústinn og töluvert dekkri yfirlitum en venjulegur maður. Hárið var byrjað að þynnast á hvirflinum og hann þurrkaði blóði drifnu hendur sínar í svuntuna á meðan hann þeyttist um bak við búðarborðið í undarlegum dansi og afgreiddi fólk sem mest hann mátti. Þegar röðin var komin að Sófíu dró hann djúpt inn andann, brosti til hennar og þurrkaði svitadropa af enninu á sama stað á svuntunni og áðan. “Jæja Sófía mín, hvað viltu svo fá í dag?” sagði hann.

Sófía rétti honum peningana fyrir svíninu sem hún hafði keypt í síðustu viku. Svo mumlaði hún feimnislega að hún ætlaði að fá þrjá kjúklinga.

“Auðvitað auðvitað barnið mitt.” Raj seildist eftir snærisspotta og batt þrjá væna kjúklinga saman utan um hálsana. Þegar kom í ljós að Sófía hafði ekki næga peninga meðferðis tók hann gleraugun af sér og klóraði sér í kollvikunum. “Já litla mín, því miður get ég ekki skrifað þetta hjá ykkur, þið voruð svo sein að borga mér núna. Segðu mömmu þinni að ég geti bara selt þér tvo.”

“Ég skal borga kjúklinginn,” sagði rödd bak við Sófíu. Hún sneri sér rakleiðis við og horfði upp til hávaxins manns í gráum kufli. Hann var með stór gleraugu með svörtum gjörðum og svart hár. Hann rétti Raj kaupmanni rakleiðis þá upphæð sem vantaði fyrir þriðja kjúklingnum og gekk út án þess að kveðja. Sófía sneri sér aftur að Raj með undrunarsvip og hljóp síðan út á eftir manninum til að þakka honum.

Úti á götu var nú orðin helmingi meiri mannþröng en áður. Sófía kom þó fljótt á manninn þar sem hann hliðraði sér á milli sölubása og hestvagna. Hún hljóp á eftir honum tindilfætt og smeygði sér auðveldlega milli ólífuolíutunna, asna og geita sem stóðu bundin við sölubásana. Hún hnippti loks í hann þar sem hann stóð við blaðasjálfsalana að kaupa sér dagblað.

“Afsakaðu herra, ég vildi segja takk kærlega fyrir kjúklinginn. Ég get borgað þér upphæðina ef þú vilt fylgja mér heim.”

Maðurinn setti upp brosvipru. “Þú þarft þess ekki, litla mín. Segðu mömmu þinni bara að Raj kaupmaður hafi reynt að svindla á þér, eins og venjulega.”

Í kjölfarið fylgdi vandræðaleg þögn, hvorugt vitandi hvað þau ættu að segja.

“Rosalega er þungt loft,” sagði Sófía að lokum rétt eins og hún væri að tala við sjálfa sig. Hávaxni maðurinn tók hana upp og setti hana á ólífutunnu sem stóð hjá ólífubásnum. “Svona væna, er þetta ekki betra.”

Nú var troðningurinn orðinn feikilega mikill og maðurinn átti í örlitlum erfiðleikum með hinn gríðarlega straum fólks þar sem enginn virtist vita hvert hann væri að fara. Sófía leit yfir mannhafið sem teygði sig eftir Fajib stræti eins langt og augað eygði. Troðningurinn virtist samt vera hvað þéttastur við gatnamótin þar sem hestvagnar og menn með varning á troðfullum hjólbörum öskruðu skammaryrðum hver á annan. Sófía sá að umferðarljósin voru blikkandi í sífellu og mennirnir hnakkrifust um það hver þeirra ætti réttinn fyrst. Í rykmekkinum á miðjum gatnamótunum sá Sófía móta fyrir prjónandi hestum sem reyndu af engri sýnilegri ástæðu að koma sér burt.

“Af hverju láta umferðarljósin svona?” spurði Sófía manninn. “Eru þau biluð?”

“Hvað segirðu barn?” Maðurinn leit snögglega upp með skelfingarsvip. “Farið frá!” hrópaði hann og ýtti harkalega til hliðar konu á miðjum aldri með fullt fang af appelsínum svo þær rúlluðu út um allt. “Farið frá allir, lofið mér að komast!”öskraði hann síðan og tróð sér leið gegnum mannþröngina. Síðan hvarf hann inn um ein af mörgum hliðargöngum á Fajib götunni.

Sófía stóð ein eftir á tunnunni. Hún var ekki viss um hvort hún þorði að hoppa niður í mannþröngina og reyna að komast heim eða bíða lengur í steikjandi hitanum sem virtist ætla allt lifandi að drepa. Eftir því sem efasemdirnar jukust beið hún bara lengur og hún þurfti að komast á klósettið. Rykið smaug inn í augu hennar, eyrun, nefið og munninn eins og milljónir agnarsmárra moskítófluga.

Brátt byrjaði henni að vera mikið mál og hún tvísteig á tunnunni til að þola þrýstinginn betur. Stóru ólífutunnurnar í Takma borg eru þekktar fyrir annað en að vera stöðugar og þegar geit sem var tjóðruð við einn básinn rak afturendann í tunnuna sporðreistist hún og Sófía litla hentist niður með angistarópi. Fyrir eitthvert kraftaverk náði hún að koma sér á fæturna og veltist nú til og frá í mannmergðinni.

Á því augnabliki gerðist það. Gífurlegur hvellur heyrðist frá gatnamótunum þar sem troðningurinn var hvað þéttastur. Allir öskruðu í vitfirrtu brjálæði og Sófía sá alls konar rusl og smáhluti þeytast langt upp í loftið. Strax á næstu sekúndum minnkaði troðningurinn þegar allir byrjuðu að hlaupa frá gatnamótunum í angist en Sófía stóð grafkyrr í sömu sporunum, lömuð af skelfingu. Hræðslan varð til þess að hún gat ekki haldið lengur í sér og þegar asnar, hænur og fólk á öllum aldri forðaði sér eins og það mest mátti stóð lítil stúlka snöktandi á ólífutunnu með lítinn poll fyrir neðan, ein og yfirgefin.

Hún sá í gegnum tárin hrikalega útleikin lík sem höfðu lent í miðju sprengingunnar. Alls staðar var blóðugt fólk að reyna hvað það gat að koma sér í burtu meðan það hélt fyrir sár sín með óhreinum klútum, sandölum eða hverju sem hendi var næst. Þeir sem ekki voru svo heppnir að geta komið sér í burtu lágu meðvitundarlausir í götunni og grátandi mæður eða lítil börn stumruðu yfir dætrum sínum, bræðrum eða foreldrum. Sófía sá hvar þrír menn í stórum klossum með svarta klúta fyrir andlitinu hlupu um. Þeir voru með skotfærabelti um öxlina og riffla og skutu tilviljanakennt upp í loftið. Einn þeirra öskraði eitthvað sem líktist skipunum á hina tvo. Grímuklæddi maðurinn lengst til vinstri kveikti sér í sígarettu og náði í stóran svartan Blitz flugeld innan undir kuflinum. Hann braut prikið af og lamdi gamlan gráskeggjaðan mann, alblóðugan í andlitinu sem reyndi að staulast í burtu. Frekari drunur og sprengingar heyðust nú neðar í götunni og ópin og skrækirnir jukust aftur um helming.

Maðurinn setti sígarettuna upp í sig og dró reykinn djúpt niður í lungun. Svo kveikti hann í flugeldinum með sígarettunni og henti honum hirðuleysislega frá sér. Hinir tveir félagar hans hlupu í burtu og hurfu inn í eitthvert öngstræti. Sófía stóð grafkyrr og horfði stjörf á athafnir grímuklædda byssumannsins. Áður en hann hljóp í burtu horfði hann á Sófíu og lagfærði klútinn eins og böðull fyrir aftöku sem vill ekki þekkjast. Svo lét hann sig einnig hverfa.

Sófía hélt áfram að vola. Nú fór fólki að fækka örlítið þótt enn ríkti alger ringulreið hvert sem litið var. Kveikiþráðurinn brann upp á örskotsstundu og stóri Blitz flugeldurinn þaut stjórnlaust af stað. Hann rakst utan í sölubásana í trylltu flugi sem ætlaði engan enda að taka. Sófía var enn sem lömuð og horfði á flugeldinn kastast til og frá um strætið með ýlfri sem ætlaði að skera eyrun af fólki.

Hún hvorki heyrði né sá hvellinn þegar flugeldurinn sprakk því það síðasta sem hin stjörfu, tárvotu augu hennar skynjuðu var stóri sprengjuklumpurinn koma æðandi eins og mannýgur boli að höfði sér. Svo varð allt svart.