Matti sagði við Tótu ,,Eigum við kannski að koma niður að sjó”jájá svaraði hún áhugasöm og þau geingu af stað. Þegar þau voru komin niður í fjöruna fóru þau strax úr skónum og sokkunum og brettu upp á buxurnar og hlupu út í ískaldan sjóin. Það var sólríkt og heitt í veðri mávarnir flugu yfir þeim og görguðu,en þeim fannst þetta ekki vera garg þau voru það glöð að þeim fannst gargið í máfunum vera blíðasti fuglasaungur.Sjórinn var kaldur en þau kipptu sér ekkert upp við það,þau hlupu og léku sér,en þá alltí einu gerðist það sem eingin átti von á Tóta rakst í lítinn stein ofaní vatninu hún féll aftur fyrir sig og ofan í sjóinn,fyrst hreifði hún sig ekki og Matti héllt að hún væri bara að fíflast en eftir smá tíma sá hann það,Tóta var meðvidundarlaus ofan í vatninu og eingin fullorðin var nálægur. Matti dró Tótu upp úr vatninu og þakkaði guði fyrir að hún var ekki þung.Hann var ráðalaus,ekki gat hann farið frá henni en ef að hún fenngi ekki hjálp gæti hún kannski dáið og það villdi hann ekki af því að hún var besti vinur hanns.Þá greip hann til þess ráðs að kalla á hjállp,það villdi svo heppilega til að rétt í þessu var Nóri að ganga niður að sjó og heirði lætin hann hljóp af stað í átt að hljóðinu.Þegar ann kom að krökkunum sagði hann blesaður Matti en Matti sagði ekki hæ hann sagð hratt og skjálfanndi farðu á sjúkrahúsið og senndu sjúkrabíl hingað á stunndinni.Nóri hljóp eins og fætur toguðu á sjúkra húsið,en þesar hann kom inn var hann of móður til að geta sagt nokkurt orð og hann reyndi að ná andanum en allt í einu leið yfir hann margir læknar hlupu að honum og eftir umðabil tíu mínútur rannkaði hann við sér og mundi þá alltíeinu ástæðu sína hér.Hann kallaði á lækninn og sagði honum alla söguna,læknirinn senndi sjúkra bíl á staðinn eftir nákvæmri lísingu Nóra. Það var lakt Tótu inn á stofu 397.dagin eftir var Tótu leyft að fara.Mamma kom og sotti Tótu