Alvar bakarameistari rak upp skelfingaróp er Tyrfingur Vikar Önundarson rak í hann stikuna sem hann Tyrfingur hafði fengið í jólagjöf.
“Hvað amar að þér Tyrfingur” hreytti Alvar skömmustulegur útúr sér, “ hvað er þetta höndlaru ekki pressuna sem fylgir því að vera menntuð sylgja?” svaraði Tyrfingur Vikar að bragði. “Nei er það ekki hann Hjaltalín mín lafði” kallaði Þorleifur Zoëga himinnlifandi, hann hafði einmitt verið að koma úr litaver þar sem hann hafði verið að fjárfesta í hreinlætisvörum. Hjaltalín kom sér í rétta skapið fyrir ertingar er Aðalbjörn bókbindari strunsaði inn ganginn með uppþvottavél í munnvikinu. “Nei þetta list mér nú á” sagði Tyrfingur og glotti, Alvar svaraði að bragði “ ég þekki til margra góðra kostanna skal ég segja þér að enginn kann betur til verka en akkúrat hann Aðalbjörn bókbindari” þeir urðu strax hinir mestu mátar og gekk allt að óskum það sem eftirlifði veturs.
En næsta vetur er Alvar og Tyrfingur gengu hröðum og ákveðnum skrefum í átt að húsi Þorleifs Zoëga hoppaði fram eitt stykki Hjaltalín sem hafði grafið sér holu í jörð skammt frá Thai matstofunni. Hjaltalín hrópaði “ er landkönnuðirnir gengu í átt að skorpunni kom í ljós að fundurinn hafði verið daginn áður er Finnur hinn stolti gekk með menn sína upp eftir hlíðum esjubergs”. Vindurinn blés og skýin sveimuðu hægt og áttavilt í átt að stóra setrinu á monsjorhæðinni, Tyrfingur var orðinn mold…