Þessi saga gerist eitt síðsumars kvöld, þar sem Rúna er einn í göngutúr því allir vinir hennar eru í útilegu eða fastir yfir sjónvarpinu.
vonandi lýst ykkur vel á, gagnrýni vel þegin.

Í myrku fylgsni hugans.
Í skugga húsasundsins reyni ég að fela mig fyrir staðreyndum lífsins.
Það er myrkur, nóttin farin að verða köld, í heilt ár hef ég verið þungt hugsi og mismunandi pirruð, hef aldrei skilið almennilega af hverju skapið bólgnar út þegar minnst á varir.
Held ég sé loksins farin að botna í þessu, enda tími til komin, ég hefði ekki þolað þetta mikið lengur.
Fólkið í kringum mig er það sem gerir mig ergilega, allur heimurinn er að fara til fjandans þar sem allir hugsa bara um sjálfan sig. Helvítis kapitalistastjórnin.
Þar sem ég er bara lítil stelpuskjáta er lítið mark á mér tekið, jafnvel bestu vinir mínir hlæja að mér þegar ég segi þeim áhyggjur mínar um samfélagið og segja mér að hugsa þá bara um sjálfan mig eins og allir aðrir gera, einhvernveginn verð ég að ausa úr skálum reiði minar og hversu oft hefur mér ekki langað til að tuska einhvern allverulega til en í staðinn hlusta ég á tónlist sem túlkar oftar en ekki tilfinningar mínar og sýnir að ég er ekki ein um að öskra útaf heimsku mannkynsins. Það sem tekur mest á taugarnar er að ég tilheyri víst mannkyninu líka svo ég er víst lítið betri en hver annar.
Ég reyni að finna frið í náttúrunni og kvöldin fara gjarnan í gönguferðir við sjóinn þar sem lífið virðist vera svo einfalt og saklaust, en oftar en ekki kem ég pirraðari heim. Það virðist ekkert líf vera í bænum, jafnvel þótt úti sé kyrrt og gott veður sé ég varla sálu á ferli. Fólk gefur mér langt nef þar sem það keyrir framhjá einmanna stúlkukind í loppapeysu og götóttum gallabuxum á mislitum blikkdollum, sumir hægja meira að segja á sér eins og ég sé dýr í búri, sölugripur.
…….
Á heimurinn eftir að breytast, hversu lengi á ég eftir að þola sinuleysi mitt og annara… væri ekki bara best að ljúka pælingum mínum í þessu dimma húsasundi og gefa tunglinu sál mína???