Guð? Afhverju valdir þú mig til að verða lítill… afhverju, afhverju…?

Ég held að þetta hafi greinst í 4. bekk, þá var ég kominn langt á eftir öllum öðrum í námi, enginn skildi afhverju ég gat ekki bara verið eðlilegur. Þá var þetta ekki jafn þekkt vandamál eins og það er í dag. Og enginn skilningur, ég var bara settur í vanvitabekkinn, í hendurnar á kennara sem fengi hvergi vinnu í dag. Og svo óx ég úr grasi, varð að engu, dópista, alkóhólista og algerum aumingja. Þess vegna hef ég tekið þessa ákvörðun og ég vona að þú skiljir. Skiljir að þetta var eina leiðin frá þessu rugli, þetta er öllum fyrir bestu þó að það verði þér ekki ljóst undir eins. Það hefur verið hola inní mér alla mína ævi, hola sem er erfitt að losna við, hola sem hefur stækkað með hverjum sopa af brennivíni og hverjum heróínskammti. Þó að ég hafi náð mér líkamlega mun mér alltaf verða rotinn að innan. Skilur þú hvað ég meina? Allur þessi sársauki hverfur þegar ég tek heróín, öll niðurlægingin, öll eyðileggingin sem hefur átt sér stað á sál minni. Það er eins og öll vandamál hverfi. Ég byrjaði að nota þetta efni þegar ég var um 13 ára og eftir það varð ekki aftur snúið. Mamma vissi þetta alveg frá byrjun og henni var alveg sama enda var hún skökk alla daga. Allar nætur lá hún undir einhverjum mönnum sem ég þekkti ekki og var alveg sama um mig. Ég strauk að heiman þegar ég var 15 ára og lifði í ræsinu bókstaflega allt mitt aumlega líf sem ég lít nú yfir og reyni að finna eina hamingjusama minningu. Það hefur ekki tekist enn. Allt mitt líf er umvafið hatri og skilningsleysi. Nú finn ég að ég er að svífa burt. Svífa burt til englanna og Guðs sem hefur mér eigi verið miskunnsamur…

Ást að eilífu…