Ég sat á greinninni og horfi yfir reykjavíkinna og er ég sat þarna og hugsaði með litla heilanum mínum fann ég til samúðarkenndar með þessum stóru hlutum sem þeystust framhjá mér öðru til.
Ég vissi ekki hvað þetta kallaðist en ég og lúðvík vinur minn kölluðum þetta hraðfílaunga því þetta var svipað í stærð og fílsungar og við vissum ekki hvað annað við áttum að kalla þetta. Svo meðan hraðfílaungarnir þeystust afram ráku þeir stanslaust við og þetta var enginn venjuleg fíla. Við dúfurnar viljum helst forðast þessa lykt og bara sitja á einhverji trjágrein og á mjóu áltrjánum líka meðan við fylgjumstmeð þessum furðuverkum mannsins