Þegar sorgin er sterkari en lífið sjálft

“Hvað gerist ef þetta hættir? Hvað gerist ef þær láta mig í friði? Hvað gerist ef ég væri hamingjusöm, ætti vini? Nei! Ég á það skilið að þær drepa mig með orðum.”
Þetta hugsaði Marta á hverjum degi þegar hún tók hnífinn og skar sig djúft í handlegginn. Sársaukinn var alveg í samræmi við það hvernig henni leið.
Þessar stelpur ætluðu aldrei að hætta að horfa á hana án þess að hlæja að henni. Í skólanum sat hún alltaf ein og þurfti að hlusta á hvernig þær lömdu hana í sálina. Engin tók mark á henni.
“Ég er skepna. Enginn vill mig. Allir hata mig. Þær sögðu að það væri vond lykt af mér og ég fer þrisvar á dag í sturtu eftir það. Þær sögðu að ég væri feit og ég hætti að borða. En samt hætti þetta ekki. Ég vil vera eins og þær, svona fullkomin og yndisleg, sæt og mjó. En ég er skepna og ógeðsleg. Svona eins og ég, það á ekki skilið að lifa.” Þetta skrifaði hún í dagbókina sína aftur og aftur.
Marta grét sig í svefn á hverju kvöldi og á morgnana vaknaði hún með óskina um að hún hefði ekki vaknað.
Foreldrar hennar voru ekki öðruvísi við hana. Pabbi hennar var næstum aldrei heima og mamma hennar var alltaf að tala um hvað hún var “öðruvísi” en hinar stelpurnar.
“Til hvers er líf á jörðu ef hatrið er sterkara en sálin sjálf, sorgin sigrar alla gleði og dauðinn er það sem allir bíða eftir?!” sagði hún með tárin í augunum og drap síðastu vonina sem faldi sig á bak við sorgina. “ Allir tala um ástina eða fegurðina í lífinu. En hvað er það? Hafa allir upplifað það nema ég?”
Mörtu leið svo ílla að hver einasti andardráttur varð kvöl, hver einasti blóðdropi í æðunum eins og það væri það eina sem lifði í henni. Á endanum gafst hún upp og var tilbúin að fara.
“Af hverju slær hjartað mitt þótt það slái ekki?” Hún hafði ekki lengur draum um betra líf, það var ekkert betra líf til.

Grátandi og niðurbrotin bað hún til Guðs: “Ef þú ert virkilega þarna, þá gríptu mig. Er ég vilkomin í Paradís þína? Gefðu mér svar!!!” Það byrjaði að rigna. Hún horði niður af svölunum á 8 hæð. Fólk á götunum, svo saklaust og lifandi. Allt var ekki neitt. Rigningin féll á jörðu eins og ekkert væri.
Engin gat bjargað henni þegar hún var búin að stökkva. Sekúndur urðu klukkutímar. Mínútur eins og ár. Allur sársaukinn var farinn og hjartað hætti að þykjast að slá. Hún var búin að lifa lífi án þess að lifa.

Þegar foreldrar hennar Mörtu komu heim fundu þau miðann of seint:
Ég er búin að eyðileggja líf mitt. Þetta er allt mér að kenna. Fyrirgefið mér. En ef þetta er lífið, þá er dauðinn frelsi… !!!

Ásta Kristinsdótti