Lífið hennar Mörtu

“Hvað gerist ef þetta hættir?
Hvað gerist ef þær láta mig í friði?
Hvað gerist ef ég væri hamingjusöm, ætti vini?
Nei! Ég á það skilið að þær drepa mig með orðum.”
Þetta hugsaði Marta á hverjum degi þegar hún tók hnífinn og skar sig djúft í handlegginn. Sársaukinn var alveg í samræmi við það hvernig henni leið.
Þessar stelpur ætluðu aldrei að hætta að horfa á hana án þess að hlæa af henni. Í skólanum sat hún alltaf ein og þurti að hlusta á hvernig þær lömdu hana í sálina. Engin talaði við hana.
Marta grét sig í svef á hverju kvöldi og á morgnana vaknaði hún með óskina að hún hefði ekki vaknað.
“Til hvers er líf á jörðu ef hatrið er sterkari en sálin sjálf, sorgin sigrar alla gleði og dauðinn er það sem allir bíða eftir?!” sagði hún með tárin í augunum og drap síðastu vonina sem faldi sig á bak við sorgina.
Mörtu leið svo ílla að hver einasti andardráttur var kvöl, hver einasti blóðdropi í æðunum eins og það væri það eina sem lifði í henni. Endarlega gafst hún upp og var tilbúin að fara. “Af hverju slær hjartað mitt þótt það slái ekki?” Hún hafði ekki lengur drauminn um betra líf, það var ekkert betra líf. Engin gat bjargað henni, þegar hún var búin að stökkva. Sekundur urðu klukkutímar. Mínutur eins og ár. Hún var búin að lifa lífi án þess að lifa.
Síðasta sem hún skrifaði fyrir foreldra hennar var:
Ég er búin að eyðileggja líf mitt. Þetta er allt mér að kenna. Fyrirgefið mér. En ef þetta er lífið, þá er dauðinn frelsi… !!!