Mér datt í hug að hafa svona kafla í sögu sem ég er að skrifa og birta hér og gá hvað ykkur finnst.

Einu sinni var stelpa sem hét María Sif Bjarnadóttir,var alltaf kölluð María en einu sinni hafði það verið Majasif.María var 12 ára og var líka svoddan pempía,besta vinkona hennar hét Dröfn,saman voru þær algjör pína,T.d. voru þær alltaf að reyna við strákana en þeir vildu þær ekki.Dröfn þoldi ekki dýr henni fannst þau bara ljót og ógeðsleg.Það sem hún dáði voru lítil börn.María hermdi eftir henni,en innst inni fannst henni flest dýr rosalega krúttleg en hún sýndi það ekki til að Dröfn yrði ekki fúl.
María fékk oft að passa 3gja ára frænda sinn sem hét Benedikt.
Benedikt elskaði dýr henni til og Maríu mikillar mæðu vildi Dröfn alltaf passa með henni svo hún þurfti að látast hata kettina sem Benedikt átti.
María passaði Benedikt fjórum sinnum í viku og fékk 1000 krónur fyrir það. Dagarnir sem hún passaði á voru mánudagar,þriðjudagar,fimmtudagar og föstudagar.Einn fimmtudag var hún með Benedikt út á leikvelli.Hún var að ýta honum í rólunum þegar þau heyrðu allt í einu hvellt hnegg og svo hröð hófatök sem færðust nær og nær.María varð alveg skíthrædd,við þessa tignarlegu veru sem reigði hausinn hátt og hneggjaði.Hún sá strax að þetta var hestur sem hljóp mjög hratt að þeim,eða var hann ekki á stökki eins og hún hafði heyrt að það kallaðist.Skyndilega áttaði hún sig að hann stefndi beint á Benedikt sem starði á með áðdáunnar en samt líka hræðslu glampa í augunum.Hún sá að hún varð að gera eitthvað svo hún hugsaði um það hvað væri gert í öllum þessum hetjumyndum.En hún hugsaði ekki skýrt því það eina sem hún vissa að hún yrði að gera var að bjarga Benidikt og það fljótt…
Hún kastaði sér á hann en hesturinn var á leiðinni með þennan tryllingslega glampa í augunum. Nei hugsaði hún þetta getur ekki verið að gerast einhvernveigin kom hún sér á fætur með Benidikt í fanginu. Hesturinn beigði fljótt er María hljópinn í litla kofan sem var á leikvellinum..
Hugmyndirnar um hvernig róa ætti hestinn þutu um í huga hennar hver annari fáranlegri,ætti hún að öskra á hann eða ætti hún að vera blíð og góð.Svona komu þær allar í haug en Benidikt stóð greinilega ekki ráðalaus því hann nálgaðist hestinn meir og meir.Svo var hann allveg kominn að honum og klappaði honum á blauta snoppuna og rétti honum svo græna og safaríka tuggu.Við þessa hlýju og rólegheit virtist hesturinn róast. Nú sá María þrjár manneskjur hlupu inn á leikvöllinn og þar á meðal sá hún stelpu á aldri við sig.Hún gáði hvort alltí lagi væri með Benedikt.Hann hafði rispast pínu á enni en ekkert alvarleg allavegna ekkert sem ekki var bara hægt að setja plástur á og þá yrði allt í lagi. En þá kom maður til hennar og spurði hana til nafns. Hún sagði sem var en spurði mannin að því sama hann sagðist heita Pétur.Og að stelpan sem væri með sér héti Inga og konan sín sem stæði þarna héti Halla.Þau töluðu saman dággóða stund.Hún spurði afhverju þessi hestur hefði verið laus og líka hvort það væri ekki bannað.Inga sagði að svo væri en hesturinn hefði sloppið út úr girðingu við tamningu í hesthúsahverfi þarna nálægt.Þau voru búinn að elta hann í allan dag.Stuttu síðar kom Inga til þeirra með hestinn sem var aftur að ókyrrast…María klappaði honum aðeins og gaf honum tuggu en þegar hesturinn teygði sig í hana missti hún hana.Inga sagði að hann biti hana ekki en samt efaðist María.Hún spurði Ingu hvað hestrinn héti.Inga sagði að það væri ekki búið að finna nafn á hann en þau kölluðu hann Brún og það ætti eftir að festast við hann ef þau findu ekkert annað.Brúnn en hann er svartur sagði María alveg stórhneikluð.Það sýnist þér sagði Inga en hann er í rauninni brúnn það sést betur í birtu.Þú ættir endilega að koma upp í hestús til okkar og sjá hestana og þessvegna fá að fara á bak á eitthverjum barnahestanna.María hikaði en samþikti svo að koma næsta laugardag klukkan 15:oo.