Einu sinni var vændiskona að nafni Dabba. Hún átti ekkert voðalega marga kúnna en hafði þó í sig og á. Döbbu dreymdi um að verða stórtæk í bransanum, hvað sem það kostaði. Hún var með plan. Hún vissi nefnilega um ákveðin kúnna sem var sá allra ríkasti og valdamesti í borginni að nafni Sámur. Þessi tiltekni kúnni var reyndar ekki þekktur fyrir góðverk, komst til valda á vafasaman hátt.

Allt það skipti Döbbu engu máli, hann átti pening. Sámur hafði hjálpað mörgum öðrum vændiskonum sem áður höfðu verið í ræsinu en höfðu nú ágætis pening en hann borgaði þeim vel fyrir hvert skipti með peningum sem voru blóði drifnir enda var Sámur ekkert góðmenni. Ekki var nóg fyrir vændiskonurnar að sofa hjá honum heldur þurftu þær oft að styðja hann í svikum sínum og prettum gegn öðrum mönnum í borginni.

Dabba vissi að Sámur væri maður orða sinna og byrjaði að lána honum líkama sinn, vitandi það að hann myndi borga seinna og það ríflega. Eftir fjöldamargar ljúfsárar nætur með Sámi var komið að skuldadögum, nú skyldi Dabba fá borgað fyrir vinnuna sína.

Þegar Dabba rétti biðjandi fram aðra hendina á meðan hún notaði hina við að hysja upp um sig brókina kom Sámur henni á óvart. Sámur var búinn að nota hana og þurfti ekki á henni að halda lengur og neitaði því að borga henni fyrir næturnar. Tilfinningar Döbbu voru blendnar, hún var nefnilega orðin ástfangin af Sámi en um leið vildi hún fá peninginn sem hann lofaði henni, hún brast í grát.

Sagan er ekki búin því enn þann dag í dag er Dabba að reyna að fá borgað fyrir brúsann, hysjandi upp um sig buxurnar.