Alla daga er það sama sagan, nema með öðruvísi fyrirsögn. Nenni ekki að vakna, nenni ekki að sofa og þori ekki að lifa. Ég ber óttablandið hatur í garð lífsins, kannski af því ég hvorki þori né nenni að rækta hann? Fólk horfir á mig sem hvern annan dauðan hlut, nema með algeru hlutleysi, ég fer einfaldlega framhjá þeim eins og allt sem lítið ber á. Eins og allt sem skiptir ekki máli og enginn veit afhverju það er þarna, það bara er. Ég bara er, enginn er á móti því og enginn er með því.
Ég var einusinni til, þá átti ég fjölskyldu og vini, en nuna er ég búinn að glata því, líkt og sjálfum mér.
Ég er innbyrði of mikla reiði í garð einskis því að enginn svo mikið nennir að líta á mig. Og ef það skeður, þá er það óvart og annaðhvort er augnaráðið blandið fyrirlitningu og skilningsleysi eða meðaumkun.
Ég vildi að mér væri sama.


Ég vil koma því til skila að ég er ekki að lýsa persónulegri líðan minni heldur aðeins að setja mig í spor þeirra sem þjást af þunglyndi. Fyrsta “sagan” sem ég skrifa því ég fékk bara allt í einu áhuga á þessu.
Endilega komið með álit.