Orðskrípi

Einu sinni var kona sem langaði að verða sértækur sagnaþulur en hafði lengi átt við þá vanröskun að stríða að geta ekki komið frá sér nokkru innslegnu ritmáli án þess að búa stöðugt til nýyrðahnoð.

Hún lagði sig þó alla fram og stundum voru heilar setningar í lagi.

Allrajafna var þó ekki heiglum hent að meðskilja hvert í veraldarvíðómi hún var að fara, vegna þess að vöntun hennar var ekki aðeins fólgin í framsetningu orðskípilda heldur svo og ótæpilegri tilhneygingu til þess að hrinda af stað hrynjandi og taktfastri stef-stuðlun.

Allt þetta var sumsé til tafala.

Það kom þó að því dag einn, að henni tókst að hnoða saman hnellinni ritsmíði í fáum dráttum og hamra inn á lyklahnalla fartölvildis síns. Sagnhendan var ekki uppá marga fiska og þverskorin í meira lagi. Engu að síður, síst síðri en síðasta hugarfóstrið sem hún sendi frá sér í fóstur á Huga.

Efnistök voru tekin úr reynsluheimi hennar sem reyndist hvorki raunarganga né raunsönn. Hún lét sér nægja að moka úr heilasellunum, storknuð heilabrot sem í heildina áttu ekkert erindi við fjölskrúðugt hugarflug fjöldans. Frumlegt varð þó það að teljast þar sem aldrei hafði neinn barið saman annan eins barning af barnalegum hendingum, hálfkæringi og hálfköruðum höfuðlausnum. Heppnisgrís er eina orðið fyrir skilgreiningar greint fólk sem kann að greina kjarnann frá hisminu.

Þegar allt kom til alls hafði hún ekki frá neinu að segja en velti því lengi fyrir sér hvort textasmíðin hefði komið aftan að einhverjum sem einhverra hluta vegna átti afturkvæmt og tók til greina að greina greinarnar á greinum á smásögum á Huga.

Hún botnaði ekki sjálf í sjálfsumglöðu orðarugli sínu.

Orðskrípasamsuðuþvættingur hét verkið hennar og stóð sem slíkt undir sér.