Sagan á sér stað í Póllandi á viktoríutímanum í kastala sem er búið að breyta í sjúkrahús.

Tanja er munaðarlaus svarthærð 18 ára stelpa sem er send úr nunnuklaustri til að hjúkra sjúklingum á afskekktu sjúkrahúsi. Hún aldist upp með nunnum sem kenndu henni allt um lífsins tilgang. Í þessu kastalasjúkrahúsi eru einhver öfl sem leggja á hana ill álög svartagaldurs. Hún er falleg og góð, smágerð og trúuð.

Meyer er 33. ára yfirlæknir á kastalasjúkrahúsinu, hávaxinn og myndarlegur í alla staði en augnaráð hans er leitandi og óöruggt, líkt og hann hafi eitthvað að fela.

Herbert hefur starfað við sjúkrahús Meyers í þrjú ár. Hann er meðalmaður á hæð, skolhærður með ósmekklega greiðslu og gleraugu. Hann er jafn gamall Meyer, en hefur ekki náð jafn hárri stöðu innan læknastéttarinnar. Tanja treystir Herberti ekki og telur vinalegheit hans til þess eins að stela af henni lífsblóminu; blóminu sem nunnurnar segja að sé það mikilvægasta í þessum heimi. Nunnurnar sögðu að hún mætti bara gefa lífsblómið þeim sem ætti að eiga það um aldur og ævi.

Geraldína er feit ungversk eiginkona slátrara. Hún er yfirhjúkkan og stjórnar hinum hjúkkunum með miklu harðræði. Sumir segja að hún hafi einhverntíman barið hjúkku svo fast í hausinn að hún hafi misst minnið.


‘Ég skil þetta ekki,’ hugsar Tanja ‘af hverju vakna þessar ógeðslegu kenndir innan í mér? Af hverju vil ég fletta mig klæðum og borða hold Meyers, veltast um í blóðpollum og slá hausnum við stein?’
Tanja hugsar þetta á meðan hún stendur yfir nýdauðum manni. Henni er alveg sama um þennan dauða mann. Óútskýranleg svöðusár hans á hálsinum vekja hvorki upp spurningar né viðbjóð. Hún gælir við gegnblautt sárabindi og sleikir svo blóðið af fingrum sér. Blóðið bragðast vel og hana langar í meira. En eitthvað innra með henni segir henni að hætta.
‘Ó Meyer ! Af hverju ertu ekki hjá mér og segir mér af hverju þessar undarlegu kenndir ásækja mig. Þú hefur alltaf svar við öllu. Af hverju hefurðu aldrei tekið mig í fang þér og hrifsað til þín þetta heimskulega lífsblóm?’ hugsar Tanja.
Þá kemur Geraldína inn í þennan dimma klefa sem hún stendur í. Geraldína er snyrtilegri en venjulega; Hún er ekki lengur í kámugri svuntu heldur í hálfgerðri svartri sparisvuntu. Með henni er þrítug hjúkka sem Tanja hefur aldrei séð áður, þessi hjúkka er með líflaus augu og hokið bak, virðist bera áralanga niðurlægingu í hjarta sér.
‘Taktu sjúklinginn út !’ skipar Geraldína hjúkkunni og ýtir fruntalega við líkinu. ‘Þessi aumingi var hvort sem er ekki til neins gagns í lifanda lífi’.
Hjúkkan tekur upp beinsög og ætlar að saga í sundur líkama þess dauða, en þegar Geraldína sér undrunarsvipinn á Tönju slær hún til hjúkkunnar.
‘Hvað ertu að gera ! Við förum með alla sjúklinga til prestsins í Oodegard…Tanja ! farðu í gamla turninn til Meyers, þú átt að læra meira um umönnun.’
‘En ég hef aldrei mátt fara í gamla turninn? Er ekki hættulegt þar, Herbert sagði að turninn væri að hrynja og…’
‘Herbert er FLÓN og dusilmenni. Farðu stelpa,’ Geraldína hallar sér upp að Tönju og hvíslar ‘ég held að Meyer muni loks hætta að hylja tilfinningar sínar fyrir þér. Farðu núna, ef þú vilt ekki missa tækifærið.’
Skyndilega hýrnar yfir Tönju og hún gleymir stað og stund, hún gleymir öllu blóði og dauða sem hún hefur séð undanfarna daga.
Tanja gengur áleiðis til gamla turnsins og er ekki vitund hrædd. Hún gengur eftir löngum steinlögðum göngum og passar sig að renna ekki til í grænu slýi sem leynist inn á milli rakra steinanna. Það er löng leið að fara, alveg örugglega ekki minna er korters gangur. Á leiðinni rokka hugsanir Tönju á milli þess að vilja svipta sig klæðum og gefa sig dýrslega á vald Meyers en hún hugsar líka um hversu lítil og hrædd hún er og hvort Meyer sé ekki sá maður sem hún heldur hann vera. Hún hefur nú ekki þekkt hann nema í örfáa daga…En hann er bara svo fallegur, sterkur og vel til hafður. En af hverju horfir hann stundum á hana með augnaráði úlfsins? Af hverju líður henni stundum eins og bráð villidýrs þegar hún er með honum?
Þegar Tanja er hálfnuð á leið sinni til Meyers birtist Herbert. Hann stendur á ganginum og virðist bíða eftir henni en þykist vera að flytja lík á milli deilda. Hann er með illa greitt hár, bauga, skökk gleraugu og allur sveittur og þvældur.
‘Heyrðu Tanja, komdu aðeins ég þarf að sýna þér svoldið’ segir Herbert móðri röddu.
‘Ég fer sko ekki neitt með þér ! Þú ætlar að rífa af mér hjúkkusvuntuna og gera eitthvað ljótt. Ef þú ferð ekki þá kalla ég á Meyer!’.
Nú er Tanja orðin svo illa haldin af svartagaldursálögum að hún sér púka hringsnúast í kringum sig og djöfulleg öskur ætla að æra hana.
‘Nei ég ætla að drepa þig !’ öskraði hún og potar fingrunum í augu Herberts svo hann veinar.
‘Ó, hvað hef ég gert,’ hugsar Tanja. Hún þekkir sjálfa sig vart lengur ‘Grey Herbert, hann vildi mér ekkert illt.’
En innan með henni vaknar óstjórnleg þrá til að hitta Meyer og klóra hann til blóðs.
‘Tanja ! Líttu inn í þvottahúsið, þá skilurðu allt.’
Tanja heldur áfram. Líta inn í þvottahúsið ? Herbert er flón eins og Geraldína sagði. ‘Af hverju ætti ég að vilja líta inn í þvottahúsið á slíkri örlagastundu þegar Meyer ætlar að nauðga… Hvaðan koma þessar hugsanir, af hverju er allt svona skrítið?’.
Tanja byrjar að hlaupa hraðar og hraðar í átt til Meyers en dettur skyndilega um slýi lagðan stein og lendir harkalega með gagnaugað á steinnybbu. Eitt augnablik kemur hún til sjálfrar sinnar, sér allt skýrt, gerir sér grein fyrir öllum þeim viðbjóði sem hún hefur upplifað, öllum þeim morðum sem hún hefur orðið vitni að og sér skýrlega að Meyer er ekki allur sem hann er séður. En þessi stutta skýrleikssýn varir ekki lengi því svartigaldur nær heljartökum á henni á ný. Hún stendur upp og gengur sem í leiðslu í átt til gamla turnsins, en innra með henni kallar rödd Herberts í sífellu:
‘Kíktu inn í skottahúsið, hoppaðu inn í skottahúsið, leggstu inn í skottahúsið, þostahúsið, þvostahúsið, ÞVOTTAHÚSIÐ !!’.
Án þess að vita hvaðan hún fær mátt sinn þá berst hún gegn svartagaldri, stoppar hjá þvottahúsinu og sparkar upp hurðinni. Þar inni blasir við henni þessi sýn:
Þvottahús fullt af hausum af ungum svarthærðum stelpum. Hausarnir hanga uppi á hárinu, festir með þvottaspennum við þvottasnúrur. Það eru örugglega meira en 50 hausar þarna inni, en ein stelpan var ennþá lifandi og með búk. Hún segir með veikri röddu:
’Á morgun kemur sólin ekki upp’.
Tanja skrækir yfir sig og hleypur út úr þvottahúsinu, hún öskrar og öskrar og hleypur og hleypur eftir göngum án þess að vita hvert hún er að fara.
En allt í einu gerir hún sér grein fyrir því að hún er stödd í gamla turninum, snarstoppar og frýs eitt augnablik því hún finnur fyrir andardrætti á hálsi sér sem eins og leki niður eftir bakinu og reyni að slíta hana úr nærbuxunum og fikra sig upp að hlýja lífsblóminu. Einhver tekur Tönju upp, leggur hana þunglamalega á bak sér og gengur upp þröngan stiga sem er að hruni kominn.
‘Ert þetta þú Meyer?’ spyr Tanja.
‘Já Tanja mín, af hverju varstu svona lengi? Hef ég ekki marg oft sagt þér að VERA EKKI LENGI !?’
‘En…en…en Meyer, ég sá dauðar stelpur inni í þvottahúsi. Þvottahúsið er ekki þvottahús það er…við verðum að fara þangað það er ein stelpa lifandi ennþá’.
‘Við förum þangað á eftir Tanja mín, hafðu engar áhyggjur, þú ert öðruvísi en þær’.
Þessi orð hafa róandi áhrif á Tönju og svartigaldur kemur yfir hana á ný. Hún finnur fyrir ógurlega mikilli hlýju innra með sér og finnst gott að láta Meyer halda á sér, hann er svo sterkur og verndandi. Blíður og yndislegur.

Uppi í turninum er hlýtt þrátt fyrir rok og rigningu, en turninn er hvorki fok- né vatnsheldur. Meyer kastar Tönju af sér á hart steingólfið, hún meiðir sig og rekur hausinn utan í veggsyllu. Kemur til sjálfrar sinnar eitt augnablik og nær að hugsa ‘hvað er að gerast’ en svo hverfa kenndir hennar á vit svartagaldurs og taka yfir líkama hennar. Hún ræður ekki við hitatilfinninguna og skelfur öll þegar hún sér að Meyer klæðir sig úr læknasloppnum. Hún liggur agndofa í einu horni turnsins, finnur hvernig hjartað hamast undir ungum getnaðarlegum brjóstum sér og blóðið flæða upp í hausinn. Loks verður hún máttlaus þegar hún sér loðna stælta bringu Meyers og getnaðarliminn standa stífann upp í loft. Hann gengur til hennar, rífur hana upp með hálstaki og leggur á trébúkka. Festir hendur hennar með böndum niður og glennir sundur fætur hennar, rífur utan af henni fötin og starir svo með sjúklegu úlfaglottinu á hana. Tanja engist um í ólgandi kynlífsþrá og öskrar ‘Taktu blómið mitt, taktu það taktu það taktu það!’
‘Jæja Meyer, ertu tilbúinn?’ Þetta er Geraldína sem gengur í hægðum sínum upp turnstigann.
‘Já, nú er komið að því.’ Svarar hann og gengur rólega í átt til Tönju.
Svartigaldur yfirgefur Tönju á þessu augnabliki, nú er hún ekki lengur heit og ólgandi inni í sér heldur köld og hrædd. Hún sér Meyer, en þekkir hann varla. Hvað hefur orðið um trausta fallega manninn sem hún hefur ávalt treyst? Getur verið að hann meini henni illt? Þá lítur hún í kringum sig, gerir sér grein fyrir aðstæðum sínum og verður viss um að Meyer sé alls ekkert góðmenni.
‘Ó, ’ hugsar Tanja ‘blómið mitt. Hann ætlar að taka blómið.’
Hún sér hvernig Meyer nálgast hana, ber, stæltur, stór og með þykkan getnaðarlim á leið inn í sig. Nú er hann lagstur ofan á hana og hún finnur hvernig getnaðarlimurinn stingst sí og æ utan á hold sitt en hittir ekki á blómskrínið og heyrir yfirgnæfandi æsingsstunur Meyers.
‘Bíddu Meyer !’ kallar Geraldína og togar Meyer ofan af Tönju, ‘ég gleymdi að strjúka henni um lærin, þú veist að ég geri það alltaf. Ekki vera svona eigingjarn , ég hef mínar kenndir líka.’ Segir hún í sjálfsvorkunnartón.
‘HVAÐ ?!’ Meyer er orðinn sturlaður, augu hans eru rauðglóandi og hárið stendur allt upp í loftið. Hann hoppar af Tönju og á Geraldínu.
Tanja sér rass- og bakvöðva Meyers hlykkjast til undir beru skinni á meðan hann ber og pínir Geraldínu í mökunaræði. Hann lemur hana svo lengi að blóð spýtist í allar áttir og Geraldína augljóslega dauð. Svo snýr Meyer sér snöggt við, stendur upp og gengur til Tönju. Tanja er nú orðin svo köld og máttvana af hræðslu að hún er nær meðvitundarlaus, en þó sér hún blóði drifinn líkama Meyers koma til sín, gandinn standa langt út í loftið og svartan skugga færast yfir þegar hann leggst á hana.
‘Blómið mitt’ var það seinasta sem Tanja hugsaði.
Þetta var seinasta hugsun Tönju, seinasta hugsunin áður en Herbert birtist og öskraði:
‘JESÚ BLÓÐ !!’.
Meyeri bregður svo mikið við þessi tvö orð að hann fær krampakast og engist um í kvöl. Einhverskonar lífvera virðist ætla út úr líkama hans.
Herbert hleypur til Tönju og reynir að losa hana af trébúkkanum. Að losa hana gengur erfiðlega, enda þyrfti stóran og stæltan mann eins og Meyer til að losa jafn sterk bönd og halda Tönju. En hold Herberts er að breytast í brennisteinssýru sökum álaga frá Meyer og hann notar hana til að svíða sundur böndin. Tanja fær brennisteinssýru á hold sitt, en hugsar ekki um sársaukann því hún fylgist nú með rauðu skrímsli spretta undan húð Meyers.
‘Flýttu þér flónið þitt !’ kallar Tanja á Herbert.
‘Ég reyni, ég reyni’.
Loks nær Herbert að losa Tönju, tekur hana í fang sér þrátt fyrir alla brennisteinssýruna utan á líkama sínum og stekkur niður af turninum og ofan í krókódílasýki.
Herberti líður betur þegar hann kemst ofan í vatnið og getur synt með Tönju upp á þurrt land. Þar liggja þau, gjörsamlega búin á því. Þau horfa máttlaus upp á drungalegan himinn og sjá hvernig rauða skrímslið sem skreið út úr Meyeri flýgur í burtu frá þeim og vælir eins og afrískur fíll á lóðaríi.
‘JESÚ BLÓÐ, JESÚ BLÓÐ !’ öskrar Herbert og hlær.
Tanja hlær að þessu líka, velti sér á hliðina og sér brennisteinsbrunnið andlit Herberts. En þrátt fyrir gífurleg ófrýnilegheit Herberts, sér Tanja að þetta er fallegur maður með fallega sál. Eftirstöðvar svartagaldurs segja henni, að þetta er maðurinn sem hún mun eignast börnin sín með.