Jósep hugsar um dóttur sína og hvar hann steig feilspor í uppeldinu á henni. Þegar honum fannst Sara orðin fimmfalt of feit, ákvað hann að ata henni út í handbolta til að ná spikinu af sér. Fyrstu æfingarnar lofuðu góðu og hún var sett í stöðu línumanns þarsem hún átti að hrinda hinum stelpuskjátunum í burtu. Þjálfarinn var himinlifandi og sendi hana í vöðvauppbyggingu svo hún gæti drifið með boltanum á markið. Jósep og þjálfarinn urðu miklir mátar og Sara var tákngervingur vináttu þeirra því í henni sameinuðust þeir. Hvatning frá þeim atti henni lengra og lengra inn í handboltaheiminn þartil hún gaf allt hvað hún gat, alla sína orku. Um tvítugt, eftir sjö ár í handboltanum, kynntist hún handboltarum úr karlaliði handboltadeildar handboltaliðsins. Þá sem áður, var Sara kynferðislega ófullnægð en gat notað kynlífsorkuna í boltann. Þetta vissi Jósep mætavel, og til að tryggja vináttu sína við þjálfarann reyndi hann að koma í veg fyrir kynferðislega fullnægingu Söru. Sara var milli steins og sleggju, kynferðislegrar greddu og föður síns.
Handboltarumurinn var frekar ófríður og ofbeldishneygður, en innst inni ágætis strákur. Sem handboltarumur þurfti hann að standa undir þeim félagslegu kröfum að ‘troða í stelpurnar’ einsog strákarnir í boltanum kölluðu það. Lífsheimspeki handboltarumsins var því orðin að ‘bara troða uppí þessar tussur. Bara troð’uppí þær!’. Sannleikurinn var hinsvegar sá að handboltarumurinn ófríði hafði aldrey troðið upp í stelpu og því var Sara nú orðin skotspónn hans í viðleitni hans við að ná þessu takmarki. Í einni af æfingaferðum handboltaliðsins upp í sveit ákváðu forráðamenn handknattleiksdeildarinnar að fara með bæði liðin saman, þrátt fyrir hræðslu þeirra við að liðin myndu hugsanlega fullnægja hvoru öðru og taka þannig orku og einbeitingu frá leik liðanna. En þetta voru kröfur leikmanna, því fór nú ver, en svona er þetta víst, forráðamennirnir vissu að til að halda jafnvægi milli leikorku og kynferðisorku þurftu leikmennirnir að troða uppí hvora aðra af og til.
Svo fór sem fór, á einni æfingunni spiluðu strákarnir við stelpurnar, handboltarumurinn var settur á línuna því hann og Sara voru líklegust til að troða upp í hvort annað. Í hita leiksins þegar allir voru orðnir sveittir og Sara notaði alla krafta sína við að hrinda handboltarumnum í burtu tók hún eftir ólgandi standpínu í klofi hans og þá var það ákveðið.
Í fyrsta skipti tróð handboltarumurinn uppí stelpu og Sara var sálfræðilega kynferðislega fullnægð í bili.
En nú tók alvara deildarinnar við, og feilspor Jóseps komu í ljós. Tæplega níu mánuðum seinna komst kvennaliðið í úrslitaleikinn og Sara var orðin kasólétt. Í kviði hennar leyndist lítill handboltarumur sem enginn vissi af, og til að valda föður sínum ekki vonbrigðum ákvað hún að segja engum frá og spila óhindruð með í úrslitum. Hún vissi að eitthvað var rangt við þessa ákvörðun sína, en þegar hún sá Jósep föður sinn og þjálfarann faðma hvorn annan innilega til að styrkja hvorn annan í baráttunni gat hún ekki annað en pínt sig áfram. Þjálfarinn var lífsánægja Jóseps, en báðir vissu þeir að vinátta þeirra byggðist á frammistöðu Söru.
Skyndilega stendur Sara frammi fyrir því, að kófsveitt risavaxin vöðvastælt kona flýgur framhjá sér í loftinu og dettur inn í vítateig með þeim afleiðingum að klístrugur handbolti lendir í netmöskvum bakvið markvörð. Seinni hálfleikur er byrjaður og hún hefur ekki staðið sig nógu vel í að hrinda leikmönnum hins liðsins, hún er eitthvað svo slöpp. Hún stendur í svitabaði, ráðþrota á línunni og horfir út til hliðarlínanna, þjálfarinn stendur öskrandi með hendur upp í loft en Jósep situr á varamannabekknum og hvílir kjálkana á lófunum, olnbogana á hnjánum, horfandi í gegnum gólfið. Föðurástin brýst fram í Söru og allir kraftar hennar brjótast fram. Enginn leikmaður úr hinu liðina gat staðist krafta hennar og hinar vöðvastæltu handboltabrussur köstuðust af henni einsog vatn af gore-tex skóm og tónar af hetjutenór. Sara gekk berserksgang í vörninni.
Risavaxna vöðvastæla konan þýtur nú í átt að henni, nánast án þess að snerta jörðina slíkur er hraðinn. ‘Hún er glæsileg’ hugsar Sara. ’Hún hleypur einsog í draumi’. Þessi kona er glæsileg, hún ber sig eins og stolt veðhlaupahross, vöðvarnir glansa og hnykkjast til undir húðinni. Hún er með sítt jarpt hár sem flaksast undan loftmótstöðunni, bein í baki og eftir því sem hún nálgast Söru eykst bilið milli konunnar og gólfsins ógnvænlega mikið. Boltin dettur í gólfið og upp í lúkur risavöxnu konunnar líkt og segull væri í lófa hennar. Nú vaknar Sara, safnar kröftum og æðir upp á móti draumkonunni.
Allt þetta gerðist á nokkrum sekúndubrotum; Sara hvæsir, starir í glyrnur vöðvastæltu konunnar sem missir tempó, stuðast inn í líkama Söru og þær falla báðar til jarðar. Samstuðunin var svo gífurleg, að fóstur Söru spýttist út úr líkama hennar, ‘Svúmm’ var það eina sem heyrðist, út rann fóstrið með svo miklu offorsi að grindarbotn Söru brotnaði og hún lá eftir á gólfinu, kófsveitt og örmagna.