Karen litla var hjá Birtu vinkonu sinni. Þær léku sér að litlu hvítu músinni hennar Birtu. Alltaf voru þær að gera tilraunir með músina. Létu hana labba í gegnum rör, bjuggu til völundarhús og fleira. Núna uppgötvuðu þær hraunvegginn sem náði alla leið uppá háaloft. Þessi hraunveggur var við tröppurnar. Músin var látin labba aðeins upp, en svo náði Birta henni strax svo hún gæti ekki flúið uppá háaloft. Karen var minni en Birta og hefði sjálf aldrei náð músinni án þess að slasa sig. Nú var kallað á Birtu í kvöldmatinn og á meðan fór músin í Búrið. Karen skoðaði sig um í herbergjunum á efri hæðinni á meðan og lék sér að dúkkunum. HEnni datt í hug að taka músina úr búrinu og láta hana labba einhversstaðar. Hún lét hana á hraunvegginn. Allt kom fyrir ekki…músin slapp upp á háaloft og Karen varð svo logandi hrædd að hún þorði ekki að segja frá þessu. HEldur fór hún niður og sagðist þurfa að hlaupa heim í mat. Hjartað hamaðist. Hún var búin að týna ástkærri mús bestu vinkonu sinnar. Birta var einkabarn og músin var það sem hún gat leikið sér með þegar henni leiddist-en ekki lengur!
Eftir matartímann er bankað á dyrnar hjá Karen og Karen svarar. Þarna standa Birta og Mjöll frænka Birtu í rigningunni og Birta segir með gráttóni:Músin mín er týnd.
Karen lítur skömmustulega niður og segir…æi, er það en leiðinlegt!