—————————————–
…afla sér upplýsinga um hentug vopn. Samt sem áður… “Þetta er ekki rétt”, sagði hún við sjálfa sig, með tárin í augunum.
“Hvað?” Fyrverandi maður hennar stóð og horfði á hana í
forundran. “Þú…þú hefur logið að mér!” Tárin byrjuðu að streyma niður kinnar hennar. henni fannst hún vera að brotna sundur, og lítil rödd aftast í huga hennar hótaði að fara í “pigabúú” við hana. Hún reif síman upp, og varpaði honum í átt til Sigmundar. Hann gerði lélega tilraun til þess að forðast árekstur, en fékk símtólið í höfuðið. “Andskotinnhafiþigkona!!!”, vældi hann, og nuddaði ennið á sér. Rauður blettur eftir síman var byrjaður að myndast. “Þú vissir vel að þetta samband stóð ekki beinlínis á traustum fótum! Þú ert búin að vera eylíft vælandi, og kvartandi…”
——————————————–
P.S.
Þessi saga er þokkalega útúrsérgengin… Merkilegt hvað er hægt að skrifa mikið um EKKERT!
Kveðjur…
[Ç]<BR
“Nei, segðu´þetta ekki Sigmun”,…“Þú ert tík og ég er farinn”,..öskrar hann..
Hvað get ég gert, hugsar hún..hleypur inn í eldhús, nær þar í stærsta hnífinn..stekkur á hann þegar hann er á leiðinni úr, stingur hann á milli herðablaðanna af öllu afli..“hva?”..nær hann að stynja áður en hún sker úr honum tunguna..stingur hann þar næst í magann, sker stórt gat og rífur úr honum þarmana..kippir puxunum niðurum hann svo næst og klífur tippip í tvennt svo það lítur út eins og lofin tunga á öldruðum indjána..“reyndu að nota þennann á kellinguna þína núna”,..öskrar hún móðursjúk og rekur hnífinn inn í eyrað á sér og deyr…
The end!
0