Sá hlær síðast sem verst hlær


Vonleysið varð algert. Þunglyndi æskuáranna bólgnaði eins og graftarkýli á fitugum hnakka. Áhyggjuleysi bernskuáranna var með öllu gleymt og glatað. Hann gat ekki séð fyrir tárum en samt rann ekkert þeirra niður vangana.
Taktu þig á auminginn þinn, þetta er allt í hausnum á þér.
Enginn gat skilið hví Brandur varð svona hvimleiður. Þetta byrjaði samt allt saman þegar kílóverðið á sinnepsosti hækkaði um 54,3%. Brandur sá framtíðina fyrir sér í molum. Hann var eins og gáfnastrumpur meðal jafningja, eilífar þrætur. NEI! Hann var sterkari en þetta.
Bróðir Brands bar bitlausa lífsleði og var með einsdæmum fallegur undir húðinni. Einnig bauð hann þyngdarlögmálinu birginn fjórum sinnum í viku með því að hreyfa til stangir með lóðum. Baldvin var því vel í regnstakk búinn utan sem og innan.
Hann reyndi að liðsinna bróður sínum. Brandur átti bara svo erfitt með að þiggja hjálp Baldvins. Brandur öfundaði hann. Samt sást enginn rígur á yfirborðinu, Brandur átti það neflilega til að bæla niður tilfinningar.
En nú var graftarkýlið orðið svo yfirfullt af greftri að jarðskjálftamælar lögðu drög að gosi.
Ætti hann að kreista… eða leyfa henni að hjaðna?
Brandur lá í rúminu og sá fyrir sér gröftinn brjóta baðherbergisspegilinn og færa sér 7 ára ógæfu. „Má bjóða þér súrdeigsbrauð með kæfu”. „Ne..” kallaði hann sápuóperulega og nennti ekki að halda einhverja helvítis ræðu. Brandur stóð upp í rúminu og kreisti á sér innvaxnar geirvörtunar. Þetta gerði hann á hverjum morgni í þeirri von að þær kæmu út. Baldvin kom svo inn til hans og bað um að fá bókina „Palli er tveir í geimnum” eftir Þemistókles.
„Nú skaltu ekki fá að vaða yfir mig einu sinni enn á drullugum tánum”
Baldvini brá heldur betur í hvítt. En þá tók Brandur hann hálstaki og lungun hættu að fá lífsbjörg sína. Hann sleppti ekki fyrr en Baldvin lá blár á sokkahjúpuðu parketinu.
Þetta virkaði betur á unglingabólur en öll hreinsikrem jarðkringlunar
Nú ríkti friður.

EkztaC