3

Það er hásumar, Sóley vaknar eldsnemma við sólina í augum sér. Hún stekkur upp og fer inn til mömmu en það liggur maður við hlið hennar og rúmið er gegnvott af ástríðusvita. Sóley verður steinhissa og hleypur niður í eldhús til að fá sér djúpsteikta pylsu og mysu. En í örvæntingu sinni dettur ofan á kisu.
Mamma vaknaði ekki.
Sóley var feitur krakki, þannig að kisa átti ekki eftir að mala framar. Henni var sama.
Maðurinn vaknaði og læddist út en skildi óvart eftir bananahýðin. Hann hét Sigurður og var feiminn maður að eðlisfari. Samt var haf óeðlilegra hvata í tárum Sigurðar. En hann grét aldrei. Sigurður eða “bældi maðurinn” eins og vinnufélagar hans í fiskivinnslunni kölluðu hann var orðinn að þræl vaxtaprósentunar. Skuldir hlóðust upp eins og óhreinar brækur á leiði foreldra hans.
Hann var kominn í vinnuna. Áður en Sigurður stimplaði sig inn klóraði hann sér vandlega í þarmaskegginu með ónöguðu nöglunum. Gömul kona sem var að bíða eftir stimpilvélinni gaf honum ískalt augnaráð. Þetta var ein af þeim sem átti nánast heima við flokkunarvélina.
„Hún hefur að minnsta kosti hlutverk í lífinu”. Hann sagði þetta óvart upphátt og hraðaði sér því skömmustulegur af vettvangi.
Konan stóð eins og belja með bjór á nýbónuðu gólfinu. Þetta rann allt upp fyrir henni, hún fann kubbinn sem vantaði í pússluspilið. Konan tók niður dökku sólgleraugun sem hún hafði séð heimin í gegnum frá fæðingu. Hann var undir rúminu. Kubburinn var undir rúminu.
En eitthvað var ekki eins og það átti að vera…
Nú þegar kubburinn var fundinn sá hún engan tilgang í lífinu. Hún hafði ekkert öðrum að bjóða, er hún gat sjálfri sér ekkert boðið.
Þessi kona átti beittan eldhúshníf…

EkztaC