Ég man, ég man þegar ég fékk altaf öl og í nefið hjá honum afa.
Hann sagð mér sögur um þegar hann var í hernum á íslandi.
Þá var nú neglt margar konur. Áður en ég kynntist ömmu þinni að sjálfsögðu. Þetta var hann vanur að seiga. Reindar kynntist hann ömmu 1939 þannig að hann var löngu búinn að kynnast henni áður en hann nelgti allar kellingarnar.

En eitt föstudagskvöld þegar ég var á leið á djammið hringdi síminn, það var döpur rödd í símanum. Hún sagði mér að afi minn, heimsinns besti afi væri látinn.

Ég skelti símanum. Afi minn dauður. Það gat bara ekki verið. Hann var sá sprægasti á elliheimilinu. Við vorum vanir að detta í það saman á laugardags kvöldum. En ekki lengur, aldrey aftur á ég eftir að hljæja, gráta, drekka og sniffa með honum afa.

Ég fór í Kyrkjuna, ég trúði ekki á guð en ég fór samt, til að sjá hann afa í síðasta skipti.
Þarna lá hann í hvítu fallegur kystunni, klæddur í spariföt. Djöfull var hann ljótur maður. Næstum sköllótur með stærra nef en bara öll nef sem ég hef séð. En hann var góður, góður í hjartanu og góður við mig.

Ég dreyf mig svo í kaffið á eftir útförunni.
Það voru nú ekki margir. Það þekti enginn afa lengur. Allris sem afi þekti voru dánir. Fyrir utan mig, mömmu og pabba ( og líka eithvað fólk sem ég þekti ekki) Flesti sem hann þekti dóu í stríðinnu. Hann var bara heppinn að lifa það af.

Ég labba inn í herbergið hanns afa. Það var rúmm í horninu og restinn af herberginu var þakið bókum. Svo sé ég ölið hanns afa.
Ég tek það upp hell smá í glas og fæ mér sopa.
djöfull var ölið hanns afa gott.