Þetta eru fyrstu 5 blaðsíðurnar. Ef þið kunnið að meta það getu vel verið að ég sendi meira.


Hlutirnir fara að breytast…, ég finn það í loftinu. Það bragðast öðruvísi en áður, rétt eins og litirnir hafa breyst og gítarinn minn hljómar öðruvísi. Allt er breytingum háð sagði maðurinn. Í mínu lífi er er mitt líf gersamlega óháð breytingum og hefur verið öll þau fimmtán ár sem ég hef lifað. Sömu grænu veggirnir í herbergi mínu hafa umhverft mig síðan ég fæddist. Ég sef enn í sama rúminu og sömu myndirnar hanga á veggnum. En nú fer allt að breytast… andrúmsloftið er breytast, búa sig undir nýtt líf.
Miðað við eilífðina. Ég er næmur fyrir sögunni, næmari fyrir óendaleikanum en margur annar. Stór þunglammaleg stofan sem hírist bakvið þykk rykfallin gluggatjöld sem hleypa aðeins smávegins rauðleitir birtu í gegnum sig er staður sem ég upplifa í. Umkringdur háum bókahillum sem svigna undann miklu, rykföllnu bókasafni. Þar hef ég ferðast vítt um heiminn og utan hans. Og í gegnum tímann. Og þess sem ekki er til. Ó hve gaman mér þykir að lesa söguna, allt. Heimspekina. Það þykir mér áhugavert að fá að verða vitni að, kunna skil á öllu því sem hefur leitt okkur hingað, afhverju, hversvegna og hvar. Kannski vegna þess að líf mitt utan bókann er svo óáhugavert.
Mig grunar marga ekki skilja, ekki einu sinn reyna að skilja, hversu mikilfenglegt allt er, að skynja ekki tímann og samhengi tilveru sinnar. Þeir eru bara, bara til þessa að vera. En þetta finn ég, þetta er allt hérna uppi. Í íhugun á öllum sköpuðum og ósköpuðum hlutum hef ég kannski upplifað meira en hinu reynslumestu öldungar. Samt ekki. Líf mitt hefur verið einn rútína þau fáu ár sem ég hef lifað. Lifað því sem ég kalla líf og hef stúderað mikið en gleymi mínu eigin. Þegar ég lít upp úr bókunum og sé vald mitt til þess velja, að vera lifandi, þá skelfist ég og sekk mér aftur ofan í lærdóm.
Lengi vel virti ég fyrir mér austurlenska speki. Það gekk alllt upp sem þar er sagt. Ég heillaðist og tileinkaði mér margt sem ég enn nýt í dag. EN aldrie þorði ég að iðka hana, í það minnsta ekki skipulega, því hversu mikið sem ég vildi finna sjálfan mig þá hræddist ég það þó því um meira.
Ég lifi því í hálfgerðum draumi en þó harðákveðinn að láta til mín taka seinna meir, á því skal ekki standa. Saurblaðið fyrir aftan seinustu blaðsíðu mannkynsögubókanna sem ég hef lesið, skal tileinkað mér þegar að því kemur. ÉG hef séð hvernig heimurinn hefur sífellt umbylst, trekk í trekk , til góðs eða ills og kann því góð skil og er ekki hræddur við notfæra mér það sem í mér býr öllum til heilla, ég skal breyta ásýnd okkar á heiminn. Mér sem er meinilla við að skipta um sængurver.
Ég hef aðeins lifað einu lífu, ef ég hef lifað önnur líf þá er minni mitt sem stjórna mér alveg búin að gleyma því. Aðeins eitt líf sem varað hefur nú í fimmtán ár og er algjörlega einangrað inn í einverjum líkama, þessi ungi neisti fastur innan í jarðneskum moldarlíkama, fangi hans og hans hugaróra. Frá mínum sjónarhóli er ég miðja alheimsins, það gerir mig að mér, þetta er ákveðin skilgreining sem ég komist að en mitt vandamál er að alheimurinn sem ég er miðjan í nær vanalega ekki lengra en út að útveggjum þessa húss og kannski smávegins ókunnulegt umhverfi næsta nágrennis. EF ég hefði aldrei lesið né kynnt mér neitt þá væri þetta allt. Þetta væri mér allt, ég efaðist um tilvist utanlífsins og myndi bara standa einn í einhverju húsi með ósköp lítið líf í fanginu og sturlaður yfir því að geta ekki skilið. En ég hef lesið og kynnt mér. Og samt sem áður er þetta mér allt, það litla sem “ég” næ yfir. Ég stend einn og held mér dauðtaki í húsgögnin með þetta litla líf í fanginu og er sturlaður yfir því að geta ekki skilið. En hins vegar þá veit ég um ýmislegt. ÉG hef aðeins eitt líf sem er innan þessa veggja og fær ekki að reyna en mörgþúsund líf hafið borist mér á herðar, alla mannsins reynslu hef ég fengið að sjá og hef teygað eins og þyrstur maður, það að sjá í það minnsta, kemur örlítið til móts við það að fá ekki að upplifa.
En vandamálið er að ég get ekki tekið allan vafa af því að þetta sé raunverulegt. Vissulega eru stafir í bók óraunverulegir hlutir að lýsa raunverulegum hlutum. EN hversu raunveruleg er reynsla mín. Því í allra raunasta þá veit ég aðeins eitt fyrir víst og það eru húsgögnin sem geyma mig, allt hitt sem ég sé ekki heldur les aðeins um verð ég því miður að trúa blint. Ó hve mikil var angist mín þegar ég gerði mér grein fyrir að sögusvið Hringadróttinarsögu, sagan sem var mér svo hjartfólgin og ég hafði lesið svo margoft allt um og elskað að stúdera og pælt í þeirri veröld sem stóð mér næst allra veralda í endalausum lestratíma mínum undir lampaskerminum við stórastólinn, þegar ég gerði mér grein fyrir að ég myndi aldrei til hennar ná, hún væri mér algjörlega forboðin, öll hennar tilvist gagnvart mér var bundin í bleki á pappír og engu öðru. Hvar er veröldin sem ég finn í bókunum. Er hún þarna úti? Veröldin sem ég þóttist tilheyra og vildi taka til hendinni í, þeirri veröld til góðs, hvar er hún. Nei kannski ekki það, frekar er óvissa mín fólgin í því að vita ekki hver hún er frekar en hvar.
Ég er enginn fangi, það má ekki miskilja, ég lifi og hrærist eins og önnur íslensk eðal börn í minni barna veröld. Með vini og grunnskólan og allt það. EN ég hafði fundið gimsteinn umfram flesta jafnaldra mína. Það tækifæri að fá að þekkja allt. EN veröldin sem umkringdi mig sem ólesið ungabarn og kannski ofvita ungling er enþá sú sama og hefur ekkert breyst, ekkert þanist út. Og sál mín er kannski enþá barn því hún hræðist það að yfirgefa þessa bernskuveröld, þorir ekki að sjá hvað heimurinn hefur upp á að bjóða. Því þetta er allt sem sál mín þekkir. Og sál mín er ekki hugur minn og hefur því ekki skynsemi og hegðar sér því eftir eðlisávísunni einni saman og áskapar mér þannig miklar kvalir. Hún þekkir ekkert annað en þennan þrönga heim og hefur ekki ástæðu til á trúa á annann. Því þessi heimur hefur umkringt oss frá upphafi og engar aðrar minningar á ég en frá honum.
Með þeirri nýsprotnu vitund minn sem inn í mér býr hata ég þessa tilveru, en hin vitund mín sem býr einnig inn í mér og hefur gert frá upphafi elskar hana. Hún elskar þessa gömlu veggi sem hana umkringja og rykugar flísarnar, hún elskar rykfallin gluggatjöldin sem skýla henni og rykfallnar bækurnar sem hún les í elskuðum rykföllnum stólnum vitandi af rykföllnum foreldrum sínum handan við hornið. Af öllum rykföllnum hlutum elskaði þessi vitund þau langmest.
En breytingar liggja í loftinu… ég finn það svo greinilega, mun meira upp á síðkastið. Og kannski eru lang mestu teikni um fyrirhugaðar breytingar í huga mínum.
ÉG hef aðeins lifað einu lífi, bráðum stekk ég í annað, er það hægt? Ég þekki aðeins einn hlut og það er þetta líf. En hvernig veit ég þá af einhverju örðu. Tími ég að missa allt, það eina sem ég veit fyrir víst.
Það gildir einu því ef ég ætla að gera eitthvað einhverntíma þá er tækifærið bráðum að fara að koma. Og þá er að hrökkva eða stökkva. ÉG hef mikla fyrirætlanir, sem ég ráðlagði í deyfð minni og draumamóki, það var alltaf áætlunin að láta að þeim verða, ekkert annað kom til greina. Og nú er komið að því, það er erfiðara en það sýndist. Einhverntímann hlýt ég að verða að koma hlutunum í verk, skiptir ekki máli hvenær heldur hvort ég hafi kjark til þess þegar á hólminn er komið en ég hef aðeins eitt tækifæri. Svo núna geri ég það. Ég veit það. Ég hef verið í undirbúningi fyrir þessi hamskipti allt mitt líf, þetta hefur verið langt mörghundruð mílna hlaup og ég má ekki gugna núna á síðustu metrunum. En málið er bara að fyrst ég þekki ekkert annað, því þá fórna öllu sem ég þekki fyrir óvissuna? Mér má ekki skjátlast.

Innsiglað bréf Guðmund Andra Pétursonar til sjálf sín
10. maí
…

Hún heitir Vera og situr á bókasafninu og þykist vera lesa tímarit. Öðru hverju skáskýtur hún augunum upp úr blaðinu og á Vérann, hún veit að vísu ekki að hann heitir Véri en Vérinn veit það. Hún hafði komið á bókasafnið til að sjá hann, þann sem vinkonur hennar höfðu sagt henni að væri guðdómlega fallegur. ,,Farðu á bókasafnið ef þú vilt sjá fegurð” sögðu þær ,,Hann er alltaf á bókasafninu.”
Fyrst hafði hún komið til að sjá hann. Og hún hafði séð hann. Hún hafði starað en áttað sig svo og litið undan skömmustuleg og blóðrauð og ætlaði sér að strunsa út aftur. EN sá svo að sér. Það mátti ekki. Það væri of grunsamlegt, að labba svona inn, stara á einhvern mann og labba síðan út aftur. Svo hún hafði sest niður og flett í tímariti. Hún var ekki alveg viss hversu lengi maður þyrfti að blaða í blöðum til þess að líta ekki út fyrir að vera grunsamaleg.
Fjörður Véri stóð bara þarna og studdi sig við borðið, var að pæla og var fjarrænn á svip. Hann vissi að hann var fallegur. Ekki það að hann væri neitt hégómlegur, hann var bara og átti að vera fallegur. Án nokkurar fyrirferðar hvarf hann á brott allt í einu.
Vera grúfir yfir blaðinu kengbogin svo sítt hárið feli hana. Ætti hún að fara? Ekki strax, það væri vandræðalegt. Eða… gat það kannski verið grunsamlegt að þykjast lesa of lengi? Nú var Vera ekki viss. Vera skáskýtur augunum, hann var farinn. Við það róast hún. Hvaða rugl er þetta, best að fara aftur heim til kærastans og barnsins, kannski leigja spólu eða eitthvað kósí. Hún pældi ekkert í því að það væri miður miðvikudagur og hún var aðeins í kaffihléi frá auglýsingastofunni þar sem hún vann. Hún réttir úr sér gengur frá blaðinu og gengur út af bókasafninu inn á fjölmenna verslunargötuna.
Hún hleypur yfir á götuna, ætlar sér á videoleiguna sem var þar á móti. Innum fá farna hliðargötum lagðri stórum hellum milli tveggja hárra húsa og undir einkurskonar þak úr bláu trefjaplasti. Blá birtan var skuggaleg. Fram hjá stórum skúlptúr og snöggt beygt inn að sjálfvirku glerhurðarandyri. Henni var skrýtið innabrjóst, það var allt eitthvað svo grátt og tómlegt, það vantaði eitthvað. Sólin fyrir utan komst ekki í gegnum plastið nema í stökum bláum geislum, samt átti að heita að þettta væri utandyra, allavegna var hún á leið inn. Loftið er þungt og læviblandið. Henni hafði aldrei liðið svona fyrr á þessari slóð þótt hún hefði fetað hana margoft, hæun vann hér í grendinni. Hún hafði verið að horfa niður fyrir sig þegar hún gekk beint að dyrunum, hún heyrði hvissið þegar opnaðist og leit upp ósjálfrátt þó án þess að stoppa. En snarstansar. Það hafði munað litlu að hún hafði gengið á mann. Manninn frá bókasafninu! Tilviljun? Hún bjóst við því að fara í kerfið en einhverja skrýtinna hluta vegna var hún ekki lengur óörugg heldur brosti bara og gekk glöð í bragði framhjá honum örugg með lífið og tilveruna og inn í guleitu birtu meðal marglitra myndabandanna. Þar leið henni vel.
Henni hefði kannski ekki liðið eins vel hefði hún vitað af því sem var einmitt ofan í kraganum á rúllukragapeysunni hans. Og þó…

Hvað sem var fyrir innann rúllukraganum þá skein dauf marglit birta á hnakka hans. Einhvernveginn þrýstiust litaðir ljósgeislarnir undan rúllukraganum og mynduðu einhverskonar marglitaðar strípur sem hreyfðust um hárið.
Eftir þessu tók Vera ekki, en var það tilviljun að einum tveimur áratugum seinna verður hún heimsfræg fyrir tískuhús sitt í París og þó sérstaklega kjólinn Le pariell þröngann rúllukragabol með síðum þröngum ermum og nær niður á læri og undir rúllukraganum er tækjabúnaður til þess að lita hárið. Ekki löngu seinna héðan í frá á þessi auglýsingadama eftir að gerast fatahönnuður og vinna sig í þvílíkar hæðir…

Vérinn var á leiðina á kaffihúsið Rauða Kannan. Það er kofi ofan á þaki bókasafnsins, það er nokkuðum um slíkt á þessum mikla fleti ofan á bókasafninu og reyndar fleirum húsum hér í bæ. Á milli þessara flata eru trébrýr, en leiðin er löng upp á aðra hæð eins og þeir kölluðu það. Hann var á leiðinni að hitta Gandra.
Stelpan hafði verið að skoða hann, það vissi hann, en af hverju? Það vissi hann ekki. Litirnir voru slokknaðir. Það bar á engu óvenjulegu, enda kviknuðu litirnir bara þegar honum var mikið niður fyrir og gleymdi að fylgjast með og hafa hemil á því… Hún hafði hundsað hann hjá video leigunni. Því átti Vérinn ekki að venjast, ekki það að hann vildi eittthvað með hana gera… bara, þetta var eitthvað óvenjulegt. Hann hafði átt von á vandræðagangi og jafnvel viðreynslu, slíkt og annað eins hefur Vérinn séð og jafnvel bara haft gaman af. Svo þegar hann sá hana koma strunsandi gagnhvart honum í andyrinu varð honum skemmt og hafði hugsað sér gott til glóðarinnar. EN hún hafði aðeins gengið fram hjá. Og brosað, reyndar hafði hún brosað til hans, en það var bara svona vinalegt bros ef ekki bara móðurlegt. Gildir einu, ég hef marga hæfileika á því að stjórna hug mínu og sný mér bara að einherju öðru umhugsunarefni, einhverju gríðarlega flóknu.
Það var einmitt það sem Gandra líkaði best í fari Fjörðs. Gandri sat á púða við lágreist borð út undir þakinu í hornin þar sem kofinn slúttaði fram af húsinu, þar var hann með hönd undir kinn og starði út um glugga, ef glugga skyldi kalla, Og niður þverhnýpt fimm hæða húsið og út útsýnið á borginni sem lá þarna fyrir fótum hans.
,,Ætlarðu ekki að lesa þetta” spurði Fjörður ,, jú, Véri, en þú mátt samt glugga í þetta ef þú vilt.” Svara Gandri án þess að líta í burtu.
Fjörður Véri hlammar sér við hliðiná Gandra og seilist eftir myndasögublaðinu sem Gandri hafði líklega keypt áður kom inn á Rauðu Könnuna í fornbókasölunni sem var staðsett í örðrum kofa ská á móti þessum. Lítið óhrjálegt hús með skiltinu “Fornbókasalan Ugla utan á” , en þegar inn er komið er lítið um fornbókmenntir. Og hversu óhrjálegt sem húsið sýnist að utan þá er það þó glæsilegt miðað við hvernig ásjónan er að innann. Þar sem ekkert sem einkennir venjuleg hús innandyra heldur aðeins mislangir gangar milli lofthárra myndasögustafla sem mynduðu völundarhús að skrifborðinu þar sem Unnar eigandinn sat löngum stundum. Hann færði sig yfirleitt aldrei fet frá þessum stól hvað sem upp á kom. Löngum höfðu bókasafnsfræðingarnir ásakað hann um rán á myndasögum er hann endurseldi síðan og hafði sú saga skapst að hann sæti alltaf kyrr ofan á stórri holu sem hann hafði borað niður í bókasafni til þess að geta kíkt niður eftir venjulegan opnunartíma og hnupplað.
Fjörður opnar bókina en augu hans horfir ekki niður í blöðin þótt að af og til fletti hann. Hann mænir Gandra. ,,Nú fer bráðum að koma að þeim samræmdu…” segir Fjörður hljóðlega. ,,Jú…” svarar Gandri og lítur af glugganum og á Fjörð. ,,Ertu stressaður?” spyr Fjörður. ,,Mig kvíðir ekki fyrir þeim samræmdu, það eru afleiðingarnar sem ég hef verið að láta mér velkjast fyrir” svarar Gandri.
Fjörður vissi hvað Gandri átti við. Gandri var í einkurskonar tilvistarkreppu þessa stundina, sem er synd og skömm að mati Vérans því honum þótti mikið til þessa unga vinar síns koma. Þeir höfðu hist á bókasafninu, sem var eiginlega heimili Fjarðar Véra, og þeir höfðu talað saman og líkað bráðvel. Allvegna urðu spjöllin og spjallherbergin fleirri og um margt var spjallað milli himins og jarðar. Þeir höfðu að vissu leiti fundið það sem þeim hafði vantaði. Einhvern til að geta tjáð sínar yfirvenjulegu skoðanir sem íþrengdu hug þeirra. Samtöl og einræður sem fóru fram úr mannlegum skilningi í skilningi sínum á samhengi alls.
Vérinn hafði ekki hitt marga fullorðna enn sem jöfnuðust á við þennann.
,,ÉG sé kúreka út undan mér” segir Fjörðu ,,Ég les um kúreka og þegar ég lít upp úr blaðinu þá eru þeir þarna enn, rétt við brúnir sjóndeildarsviðs míns”.
Gandri svara þessu ekki en segir síðan:
,,Mér líður ekki vel hérna inn meðal þessa fólk, það er eitthvað svo smáborgaralegt”
,,Í guðanna bænum Gandri ekki gerast hrokafullur” tuldrar Vérinn upp úr blaðinu.
,,Þú ákallar guð.” Segir Gandri stuttaralegur.
Fjörður leggur frá sér blaðið þögull og lítur á hann, einblínir á hann. Dæsir svo. ,,Er eitthvað sem þú vilt?”
,,Ætlum við aldrei að klára Hólmavík?” spyr Gandri
,, Það eru nú bara 2 vikur síðan við hleyptum honum í heiðina, hann er ennþá virkur svo þrey-forritið þitt hefur virka vel. EN þú veist vel að þjarkar með slíka greind sem hann þurfa mun lengri tíma til prufunar en aðeins tvær vikur.” Segir Fjörður.
,,EN ég iða í skinninu til þess að byrja þekja hann með lífrænu vefunnum sem við unnum í fyrra dag. Og stoðtækjafræðingurinn á ircinu er kominn með betri hugmynd að leggjum.” Segir Gandri ,,Og ekki síður samt er ég farinn að sakna þess að hafa hann alltaf trítlandi á eftir, kannandi tilveruna. Það var freka gefandi svona eftir á að hyggja.”
Fjörður lítur á Gandra íbygginn, segir svo: ,, Þú veist vel að nýja uppfærslan okkar af þreyj-forriti, þessi magnaða, mun svipta honum nafna mínu tilhneigingunni til þess að þurfa sífellt að vera á hælum þér. Héðan í frá mun hann ekki fylgja þér freka en hann vill. Gandri þú veist vel að takmarkið hefur ávallt verið að hann verði frekar vitvél en þjarki, þetta er því nauðsynlegt.”
,,Ég veit” svara Gandri einfaldlega.

Hólmavík Véri, var sameiginlegt verkefni þeirra vina. Báðir höfðu þeir gert margar tilgangslausa þjarka, en þeir sóru að með því að leggja krafta sína saman þá myndu þeir skapa…. allavegna eitthvað nýtt.
…