Illa leikin héri
1. hluti / Apríl endar í hreti

Hún leit upp: Apríl. Feimnin hafði undirtökin í þessu föla kinnfiskasogna andlit, hún var eins og vandræðaleg fermingardama sem fær í fyrsta skiptið að vaka fram eftir með fullorðna fólkinu; svo feimin, veit ekki hvað hún á að gera.
Þegar Apríl var lítil hafði ég þekkt hana fyrir lífglaðan, kátan telpuhnokka sem hreinlega dýrkaði allt sem var fallegt. Mér varð eitt sinn starsýnt á glaðlega veru er ég eitt sinn sem áður lít út um máðan gluggan innan úr þrungnu reykherberginu á Fjalarkettinum, kaffihúsinu mínu, og út í mannhafi, slíka útgeislun hafði ég aldrei séð fyrr. Þetta var hreinlega eitthvað guðdómlegt, í fyrsta og eina skiptið efaðist ég svo eitthvað um munaði í innilegu trúleysi mínu. Hún gaf svo mikið, jafnvel í gegnum mannþvöguna snart hún mig án þess að hafa einu sinni reynt það og það bara fimm ára.
Apríl, apríl… Svo þetta var hin margumrædda dóttirin. Já ég skyldi svo sannarlega gæta hennar fram í rauðan dauðan eins og ég hafði lofað Trausta, þó ekki lengur fyrir hann, um leið og ég sá hana var það svo sjálfsagt orðið um fram allt fyrir hana.
Þegar ég gægðist útum dyrnar kom hún auga á mig. Og án hiks hleypur hún í átt til mín í gegnum þvögunua og að mér óvörum faðmar hún mig og hvíslar: ,,Þú ert svo fallegur“ og hún vissi ekki einu sinni hver ég var. Henni fannst ég bara fallegur, það var ekkert leyndarmál. Svo hún dýrkaði mig.
EN Apríl… Það skýtur mynd í huga mér, kannski frá fyrstu nóttinni, eða kannski einhverra þeirra næstu, jafnvel bara sameiginleg táknmynd þeirra alla. Þar sem hún sem sem hún sefur svo lítil mitt í öllu dúninu og bangsa dýrunum. með þumalin slakan milli þrýstinna vara sér og litla nefið sem bar stór augnalok sem bifuðust vart nema þá í taxt við öldugang andadrátt hennar, kviðnum sem reis upp. og niður. Höfuðið kórónað axlasíðu hári sem liðaðist tvískipt í miðju milli stórra augna henna og rammaði andlit hennar niður að höku. Eins og hafið, ég dirfðist ekki einu sinni að koma nær.
Ég lít aftur á hana núna, hún hefur breyst, orðin uppvaxin manneskja. Líkami fyrisætu og með há kinnbein yfir litlum munni. Mér fannst ég varla þekkja hana lengur. Nema hárið var eins og í gamla daga þegar undarlegur táningur nýkomin á kynþroskaaldur fékk bóner í fyrsta skipti við tilhugsunina um fimm ára stelpu, og augun jafnstór, þetta var hún Apríl mín.

Reykur liðaðist um loftið. Hún hverfur næstum ofan í sófan inná milli slangralega vöðvafjallanna. Samt er sem að lýsi af henni, enginn gætikomist hjá því að veita henni eftirtekt.
Hvað ertu að gera hér Apríl mín.
,,Þekkirðu hana ?” er hvíslað í eyra mitt og Hreggviður kinkar kolli til hennar.
Nei.

Skyndilega er sem löngunin beri hana loksins ofurliði og hún lætur loks verða að því sem hún hefur titrað öll eftir allt kvöldið. Í óákveðnum rikk beygir hún höfuðið hratt niður að borðinu og skóflar hvítu duftinu upp í vinstri nösina. Hún slengir sér aftur í sófann algjörlega slök og andar djúpt og lokar augunum.

,,Hún heitir Apríl“ segir Hreggviður. Hreggviður fornbókasali. Hann kom stundum á Fjalarköttinn og spjallaði við sum skáldin. sérstaklega á píanókvöldum. Hann var þekktur gestgjafi hér í borg og þess vegna hafði ég látið tilleiðast að koma í partí með honum. Upp á síðkastið hafði hann nefnilega verið að nuða í mér. Hann er eitthvað að mæla mig, reyna að sjá hvar hann hefur mig. Svo hann bauð mér í eitt af partíunum sínum.
Hreggviður: ,,Hún heitir Apríl… ég sá að þú hefur verið að glápa. Engar áhyggjur það er allt í lagi. Viltana?”
Vil ég hana?! Hvað er hann að fara?
,,Þetta er sko nýjasti gripurinn minn, ég þyrfti á áreiðanlegum manni eins og þér til að testa skvísuna. Viltu? “ segir Hreggviður og kímir.
,,Hvort ég vilji hana!… meira en allt” svara ég lágt hásum rómi.
,,Fínt,ég skal þá…" Hreggviður kemst ekki lengra ég er nefnilega þotin út.

skrifað upp úr mér einhverstaðar á fleygiferð milli Akureyrar og Egilstaða í hellidembu 27/7 02