Árið 3046 gerist þessi saga. Heimurinn var í rúst og öll húsi voru hálf ónít.
Það var nærrum því búið að eiðilegja landið.
Himininn var rauður og einginn sól. Aðeins rautt ljós.
Allir voru að flýja einhvert, einhvert sem allt væri í friði. En enginn komst út fyrir landið. Því Djöfullinn hafði náð tökum á jörðinni.
Hann kom svona eins og reykur. Andlitið birtist í reyknum og líkami hans.
Og þegar hann var í sínu venjulega gerfi var hann aðeins stærri en maður.
En hann var með hófa í staðin fyrir lappir, og maginn brina og hendur voru þaknar vöðvum. Hausinn hanns var ljótur. Hann var með risa stórann munn sem hann gat tekið haus af manni uppí sig.

Enn ég stóð uppi með þrjú börn og konu og allir voru að reyna komast burt af landinu en allir sem voru að sleppa náði djöfullinn þeim alltaf og sprengdi þau eða eitthvað í þá áttina. Ég sem átti ekkert faratæki eftir eða neitt svona til að flýja burtu, þurfti ég bara að standa og gera ekkert í málunum nema biðja til guðs.
Það var búið að brenna niður allar kirkjur og einginn heilagur staður eftir.
Enn eitt svæði var algjört bannsvæði þar var hola kölska. Þar sem hann kom uppúr á landið. Þar voru púkar allt í kring til að passa að enginn kæmist ofaní.
Ég fór og kíkti á gatið þar voru margir menn að horfa og reyna að finna leið niður því þar var ritað á málmplötu sem var 5 cm á hvern kant hvernig væri eina leiðin til að drepa kölska.
Allt í einu kom maður uppúr holunni með litla málplötu í hendinni og reyndi að hlaupa í gegn þar sem púkarnir voru en náði ekki. Ég stóð þar rétt hjá. Ég ætlaði að hlaupa og hjálpa honum en hann kastaði í mig málplötunni en púkarnir tóku ekki eftir því. Svo tóku þeir hann og byrjuðu að éta hann lifandi. Ég gat ekki horft á og þurfti að fara
Ég fór heim til mín með málplötuna og sá að það var skrifað á hana eitthvað ég tók gleraugu mér í hönd og byrjaði að lesa:

Þetta er guð sem skrifar.
Ég vissi að djöfullinn mindi ráðast á þetta land.
Þess vegna sendi ég mann minn til að sækja þessa plötu sem ég setti þarna niðri fyrir tugi miljónum ára.
Hinu meginn stendur hvernig skal drepa kölska en þú ert mín eina von til að halda þessulandi á guðs vegum ekki djöflavegum.

Ég snéri slpjaldinu við og sá þar texta sem stóð.

Taktu hraftinnu þér í hendi og sæktu vatn.
Taktu vatnið og hentu þessari málmplötu ofaní.
Taktu svo vatnið og helltu því yfir hraftinnuna.
Þurkaðu nú hraftinnuna og láttu hana undir eitthvað áklæði í 5 mínutur og taktu svo klæðið af.
Taktu svo sverðið sem verður úr hraftinnuni og stingdu því í kölska.

Ég gerði allt sem stóð á plötunni og beið síðan í fimm mínútur.
Allt í einu heirðist hátt öskur í grimmu dýri.
Svo kom dimm og reið rödd sem sagði:
,,hver hefur tekið málmplötuna. Hann sem tók hana skal skila henni hjá holunni”
ég hugsaði með mér að ég gæti farið og sýnt honum spjaldið og rekið hann svo í gegn.
Fólkið safnaðist að holunni og ætlaði að sjá hver hefi tekið hana.
Ég tók sverði og tók viskustykki með til að fela sverðið undir.
Ég labbaði að holunni og reyndi að sýnast hugrekkislegur.
Ég heyrði urrið í djöflinum þegar nær fór að draga holunni.
Ég fór fyrst inní mannskapinn. Svo sagði hann aftur:
,,skilaðu málmplötunni eða ég læt þig deyja vondum dauðdaga”.
Ég steig framm og sýndi mig.
Ég hristist af hræðstu við hann. Þetta er skrímslið sem ég á að fara að drepa.
Ég sýndi honum málmplötuna.
Hann sló mig þannig að ég flaug í burtu og lenti á bakinu en náði að hylja sverðið ennþá. Hann sagði svo: ég vil að allir læri á þessu. Ég vill ekki að neinn sé að fara að reyna að drepa mig hér. Þess vegna ætla ég að drepa þennan mann.
Hræðslan var að fara með mig svo kom hann nær og nær mér og stóð svo loks yrir mér. Ég greip um sverðið og tók það undan viskustykkinu og beindi því að honum.
Hann hörfaði og stóð kyrr og sagði ekki drepa mig. Ég skal fara niður í helvíti núna og koma ekki aftur. Ég stóð upp og fylltist öriggi. Ég hafði náð yfirhöndinni.
Ég sagði nei ég drep þig ekki. Hann þakkaði og ætlaði að fara ofan í holuna en þá sagði ég: neee ég skipti um skoðu. Ég kastaði sverðiu beint í hausinn á djöflinum.
Það kom skjært ljór og svo var hann horfinn. Og sverðið líka.

Það byrjaði að byrta upp og sólinn komst í ljós.
Öll hús byrjuðu að byggjast uppá nýtt. Fólkið sem var dáið lifnaði við og faratækin og allt lagaðist. Allt var eins og það átti að vera.
Ég hugsaði með mér: ég, ég bjargaði landinu.