Fyrir svona ári var ég greinilega eitthvað að hugsa um Harry og Heimi. Eftirfarandi komst óvart á blað við það tækifæri.

--

SAGAN AF SKUGGALEGA SKONDNA SPÆJARATEYMINU SEM, ÞRÁTTFYRIR ÓLÍKLEIKA ÞESS, ER ÍSLENSKT (SAGA Í ÖLLUM TÍÐUM)

Grámyglulegt kvöldið sat allt í kringum alla á þessum hluta jarðkringlunnar og gleypti í sig regnbogasinnaðar hugsanir líktog almannatengslalega velheppnuð kona í matvöruverslun byði heiminum uppá þær. Skýjaflóran sem hótaði manni, sem ekki hafði vitneskju til að lítast eða ekki á blikur eða skyldmenni þeirra, slembidembiúrhelli á hverri stundu sat sem fastast. Skýjaflóran sat sem fastast, það er. Fyrir utan þegar hún hreyfðist. Regnboginn í fjarska skekkti því grámygluleika stundarinnar og þunglyndislegan baksvip sögunnar, semog nærliggjandi fjölmennur skátafundur og jafnvel enn meira nærliggjandi fjörlegur knattspyrnuleikur.

Það er því ekki nema rökrétt afleiðing þessarar kynningar að við, værum við myndavél, færðum okkur nær og nær gangstéttinni þartil við gætum beygt innum lokaðan glugga og séð þar inná skrifstofu sinni mann á miðjum aldri, hinn slungna og kynæsandi einkaspæjara Friðrik Fönk. Friðrik var, er og verður stór og sterkur maður, að áliti 6 ára gamallar frænku hans, og státaði af hári, augum, eyrum, nefi, munni, hálsi, heila, lifur og mörgu, mörgu öðru mennsku í öllum regnbogans litum, væri pláss fyrir regnboga í þessari myrku og á allan hátt myrku sögu. Friðrik sat við antíkskrifborð og þóttist vera sofandi.

Í þeirri andrá er við skildum við Friðrik að þykjast vera sofandi, gengur risalítill og myndarlega ógeðslegur sláni í afneitun innum fyrrum lokaðar dyrnar og stundi, stynur, eða mun stynja.

„Ohhhh, mmmm, ohhhh, mmmm, Frikki, Frikki, Frikki. Ég fann mikilvægt mál handa okkur. Viltu vera memm?“ Rikki Ríkdal, velviljaður aðstoðarmaður Friðriks, er þessi maður sem verið er að kynna til leiks af leikandi leik.

„Memm. Þetta orð hef ég ekki heyrt lengi, Rikki minn. Hvar fannstu það? Hvað, á annað borð, hvatti þig til notkunar þess? Ertu alveg viss um að þú sért þú?“

„Jaaaaá jú, ég er viss.“

Friðrik trúði þessu ekki, enda var háþróaður og sívakandi innbyggður atferlisgreinir hans á fullu, og tók eftir mikilvægum hlut sem annars væri ekki nokkur vinnandi vegur að vilja taka eftir, væri þessi hlutur á annað borð eftirtektarverður.

„Beil, Rikki minn. Þetta byrjaði ágætlega en þróaðist útí vitleysu. Ef þessi saga væri á leiðinni eitthvað, væri hún öðruvísi. Þú ert ekki þú, því þú ert betri, og við munum hefna þín, Rikki. Þú munt sjá líftíma lengri en tæplega 400 orð. Ég sver það sem ég heiti FRIÐRIK FÖNK, EINKASPÆJARI.“

Og þarmeð varð enn eitt málið aldrei til.

-----

DULÚÐLEGA DULARGERVIÐ

„Hey, Frikki, hver er munurinn á mér, og þér?“

„Er ég ég og þú þú?“

„Nei, ég er ég og þú ert þú. En þú manst að þegar þú fannst dulúðlega dulargervið í egypska grafhýsinu í Safamýri stóð á kistunni; „Varúð. Þetta virkar einum of vel,“ bara á egypsku, ha?“

„Já, Rikki...“

„Sko, ég fór í það, og ég þóttist vera dauður, og ég var að tékka á púlsinum á mér og ég held bara að ég sé dauður, Frikki. Mér þykir leitt að segja þér það. Ég er hérna með tíu pakka af samúð, Frikki. Mér finnst að þú ættir að eiga þá.“

-----

ILLA LYKTANDI SKRIFSTOFAN

„Út, Rikki.“

„En Frikki...“

„ÚT!“

-----

SÆRINGARMAÐURINN STAMANDI

„O-o-og n-n-nú f-f-ferðu héðan, a-a-andi!“ öskrar særingarmaðurinn.

„Það er ljótt að gera grín að fólki sem stamar svona, strákar. Þið vitið það alveg. Hættu að stama. Þú varst ekkert að því áðan,“ segir Rikki skilningsvana.

„Þetta er alveg einstaklega pirrandi andi sem þú ert með hérna, herra Fönk. Og illa lyktandi. Ég hef aldrei séð jafnillalyktandi anda. Né hef ég séð anda áður. Ertu viss um að hann sé ekki bara uppvakningur?“

„Geturðu sært hann í burt eða ekki?“ spyr Friðrik, með tárin í augunum. Særingarmaðurinn hugsar sig um í stundarkorn en glottir svo og mælir:

„Hey, Rikki. Got your nose!“

„SKILAÐU ÞVÍ!“

„WHAT THE FLYING FUCK MAÐUR, ÞÚ REIFST AF HONUM NEFIÐ OH MY FUCKING GOD EÐA HVAÐA FJANDANS AFL SEM ER AÐ FOKKA Í MÉR FUCKING FVAAAAAAAAAAA!“ Það líður yfir Friðrik.

„Nana-nana-nana, getur ekki náð mér!“

„Hættu! Þetta er ekkert gaman. Mér finnst ekkert gaman hérna lengur,“ svarar Rikki særður.

„Oooo, viltu nefið þitt aftur? Sæktu það!“ kallar særingarmaðurinn hlæjandi í þeirri andrá sem hann hendir nefi aumingja Ríkharðs útum gluggann.

„NEEEEI!“ öskrar Rikki og hendir sér á eftir nefinu.

Særingarmaðurinn gengur að Friðriki og sparkar í hann, svo hann vaknar.

„Peninginn.“

-----

JARÐARFÖRIN SEM FJALLAÐI UM DAUÐA

„Af moldu ertu kominn og, plís, að moldu skaltu aftur verða.“

„En mig langar ekki...!“

„Amen.“