Hann stöðvaði bifreiðina rétt fyrir framan gangbrautina. Umferðarskiltið gaf til kynna að maður ætti að vara sig því að börn væru á ferð, hann velti kaldhæðnini fyrir sér eitt andartak. Hann tók síðasta smókinn úr filterslausa camelnum og fleigði honum út um gluggan.
Hvað var hann annars að gera þarna? Afhverju var hann ekki í vinnuni, eða heima með dóttur sinni? Hún var að byrja í fyrsta bekk og hún áttu að leika öskubusku í bekkjarleikriti sem var um kvöldið, hann hafði lofað henni að mæta. Afhverju sat hann einn í bíl fyrir framan barnaskóla sem hann þekkti ekki, í bæ sem hann mundi ekki hvað hét.
Hann hafði verið í þessum sporum áður, í öðrum bæ við annan skóla, en núna var hvötin orðin sterkari, hún var farin að yfirtaka hann. Hún var farin að læðast inn í hverja einustu hugsun og stjórnaði öllum hanns aðgerðum, hann fann hana þegar hann vaknaði á morgnana, þegar hann kyssti dóttur sína góða nótt á hverju kvöldi, hann var fangi.

Klukkan orðin þrjú. Fer alveg að hringja út. Hitinn var farinn að angra hann. Gat hann gert þetta? Var hann nógu hugaður, eða réttara sagt nógu mikill heigull til að gera þetta? Það var kannski orðið of seint að spurja sig að því, hann var löngu hættur að hugsa skýrt, raunveruleikinn var farinn að fjarlægjast. Eina sem keyrði hann áfram var þessi löngun, þessi fýsn, þessi nauðsyn til að drottna. þetta var ekki losti, ekki kynferðislegt, bara einhevrskonar dýrsleg löngun til að stjórna, eiga, nota.
Hann hataði sjálfan sig.

Bjallan hringir. Þá var komið að því, sannleiksstundin.
Hann var farinn að dripla löppinni af stressi og eftirvæntingu. Hann þerraði svitan af enninu með skirtuerminni. Innan örfárra sekúndna mundi heill herskari krakka þeysast út í vor-sólskynið eftir langann skóladag. Engar áhyggjur, engin vandamál. Gat hann gert þetta?

Krakkarnir hlupu út. Margir fóru upp í skólabílin, aðrir út á bílastæði til foreldra sinna, hann hafði engan áhuga á þeim. Hann beið stressaður en samt þolinmóður þangað til að grisjast fór úr hópnum. Hann fylgdist með hóp af stelpum sem gengu saman út gangstéttina út að götu. Þá sá hann hana.
Hún tvístraðist frá vinahópnum og hélt í aðra átt, hún var lítil, ljóshærð og lagleg, kannski 10 ára gömul.
Hann keyrði hægt af stað niður götuna á eftir henni. Hjartað var farið að slá örar í brjósti hanns. Hann náði henni og skrúfaði niður rúðuna.

-Viltu ekki far?
-Nei takk, það er ekkert svo langt heim, svaraði hún.
-Þú veist að það er ekki öruggt fyrir litar stelpur eins og þig að ganga einar úti.
-Ég er ekkert lítil, ég verð 10 í næsta mánuði.
-Hehe, það er satt, þú ert ekki lítil, en viltu samt ekki fá far? Það er miklu svalara inn í bílnum og þú mátt hlusta á útvarpið.
-Nei takk, ég held að pabbi mundi verða reiður ef ég fengi far með einhverjum sem ég þekki ekki.
-Heldurði ekki að hann mundi verða leiður ef það kæmi eitthvað fyrir þig á leiðinni, heldurðu að hann mundi ekki frekar vera ánægður að þú hafir verið nógu klár til að koma sjálfri þér úr hættu?

Stelpan virtist vera hugsi, en eftir nokkrar sekúndur leit hún upp og sagði.

-Allt í lagi, en þú lofar að keyra mig beint heim, og ég má stjórna útvarpinu!
-Hehe, ekkert mál, þú ræður.

Stelpan fór hringin í kringum bílin og settist upp í í farðþegastæðið við hliðina á honum, hún let upp og brosti til hanns og fór síðan eitthvað að fikta í útvarpinu. Nú var ekki aftur snúið, nú hafði hann stigið yfir þröskuldinn. Þau keyrðu áfram

-Hey, þú áttir að beygja hérna, hvert ertu að fara?
-Heim…

—

Er að vinna í framhaldi sem kemur á næstu dögum.