Axlarsítt brúnt hár sveiflast til þegar hún beygir sig til að fara úr sandölunum og falleg brjóstin blasa við honum þar sem hann stendur við dyrnar inn á gang. Hann býðst til að taka jakkann hennar og fer með inn í svefnherbergi. Guð hvað hún er falleg, hugsar hann aftur og aftur þar til hann kemur til baka. Hún er í raun eins og lillablár engill, grönn, með mjúkar stundarglaslínur og langa slétta fótleggi sem gægjast undan kjólfaldinum er hún tiplar berfætt inn í stofu. Hann fylgir í humátt á eftir. Hún er svo guðdómleg, og hún er mín. Önnur hugsun læðist einnig að í huga hans en hann bægir henni frá. Ekki strax Guðni, segir hann orðlaust við sjálfan sig..
“Guð hvað þetta er fallegt hérna” heyrist í henni er hún lítur heilluð í kringum sig. Afrískur grímurnar á einum veggnum ná athygli hennar og hún grandskoðar hverja fyrir sig.
“Hvar fékkstu þessar grímur?” spyr hún og forvitnistónninn skín í gegn.
“Ehh, frændi minn kom með þær frá Senegal. Hann vann þar í smátíma sem ráðgjafi fyrir eitthvert fiskvinnslufyrirtækið.”
“Já er það?” svar hún til baka “Þær eru æðislegar”
Loks hverfur sólin undir yfirborð jarðar og himininn virðist eins og olíumálaður fyrir utan stofugluggann. Inn í stofu magnast birtan frá kertaljósunum er hann kveikir á stórum hvítum kertum á borði við eldhúsið. Hún situr í sófanum með fæturnar upp að lærum. Brúnt hárið virðst svart í daufri birtunni. Rauðbrúnlitaðar varir færast sundur, hvítar tennur birtast og hún horfir brosandi á hann. Rómantískt andrúmslofti er orð með mynd af stofunni minni í orðabók. Hann brosir á móti og leggur kveikjarann frá sér. Tvö hálfkláruð rauðvínsglös standa á glerborðinu. Diskarnir eru nær tómir fyrir utan leifar af grænum vínberjum og paprikuosti. Hann slekkur á eina ljósinu sem var kveikt inn í eldhúsi og gengur hægt inn í stofu.
“Viltu meiri ost?” spyr hann lágt um leið og hann sest við hliðina á henni. Spurningin er meira upp á kurteisi því hann ætlar sér eitthvað annað en að borða meira með henni. Hún brosir undurblíðu brosi og svarar engu heldur tekur í skyrtuna hans og togar til sín. Hann finnur æsandi strauma líða um allan líkamann er sleip tunga rennur inn um munnvik hans og mjúkar varir samlagast vörum hans. Hann lokar augunum og rennir höndunum eftir baki hennar, upp að hálsmálinu og dregur rennilásinn hægt niður. Stutt stuna frá henni virðist næstum bergmála í höfði hans er hann kyssir hann þétt og innilega á móti og sleikir tungu hennar með eigin tungubroddi.
Heitur andardráttur blæs eftir andliti hans drykklanga stund áður en hún sleppir takinu, sleikir hálsinn á honum og hallar sér aftur í sófanum. Hann horfir þögull á hana renna kjólnum frá öxlunum og færa neðar svo fagursköpuð brjóstin birtast.
Hún er næstum fullkomin, hugsar hann með sér og rennir augunum eftir maga hennar er hún færi kjólin hægt neðar. Loks stendur hún upp og lætur kjólinn falla niður á gólf og nakinn líkami blasir við.
Hann færir sig nær og lætur létta kossa hoppa upp eftir lærum hennar og að dökkbrúnum og vel snyrtum hárbrúsk. Hún andar stutt að sér þegar tungubroddur snertir viðkvæmar taugar og hún kippist við.
Hún er bráðum tilbúin, bráðum mín, hugsar hann með sér og horfir upp eftir líkama hennar. Hún horfir munúðarfullum augum á hann og snertir varlega axlir hans.
“Ég er með meira spennandi” hvíslar hann lágt í eyra hennar er hann stendur upp og rennir fingrunum niður eftir skorunni milli rasskinnanna. Þau halda þétt um hvort annað og langur og rakur koss fyllir vit þeirra í nokkrar mínútur áður en hann leggur hana niður á sófann.
“Ætlarðu að láta mig bíða lengi?” spyr hún stríðnislega og nartar í hægra eyra hans. Hann glottir og stendur upp.
“Augnablik” segir hann lágt og gengur burt.
Guð skapaði konuna sem eins og norn, blindaði hann svo af fegurð að hann skapaði ófullkomið eintak sem við mennirnir urðum til af. Hann lítur örsnöggt til baka og sér hana horfa löngunaraugum á móti, liggjandi eins og nútíma Venus í sófanum hans.
Hún verður mín bráðum.
Ljósin stinga aðeins í augun þegar hann kveikir inní svefnherbergi. Ljósir veggirnir umlykja stór rúmið og lítil svört leðurtaska liggur á því eins og svartur tússpennablettur á hvítur blaði. Hann horfir lengi á hana, dökkar hugsanir nálgast huga hans eins og svört regnský og loftið virðist kólna í kringum hann. Hann blikkar augunum og teygir sig í töskuna, opnar varlega og gengur inn á gang.
Hún liggur í sömu kynþokkafullu stellingunni og virðist renna augunum eftir líkama hans er hann kemur nær sófanum.
“Hvað ertu með þarna?” spyr hún brosandi. “Eitthvað spennó?” Hann brosir á móti og leyfir rödd hennar að líða ljúft inn um eyrun og að heila.
“Smá spennó já” svarar hann með smá kvikindis glotti.
Hún færir sig er hann sest niður og leggur töskuna niður við hliðina á sófanum, teygir sig niður og dregur upp svarta silkislæðu.
“Ertu svona kínkí þá?” spyr hún lágt og bítur brosandi og augljóslega spennt í neðri vörina. “Ætlarðu að binda mig?” spyr hún aftur.
Hann segir ekkert, dregur slæðuna eftir hægra lærinu og upp eftir maganum svo andardráttur hennar verður ögn hraðari.
Þögnin ágerist og fyllir andrúmsloftið eins og ský.
“Snúðu þér við” segir hann ofurlágt. Hún hlýðir þegjandi, andardráttur hennar er orðinn hraðari og hann finnur hvernig hún titrar örlítið þegar hann hjálpar henni að færa sig.
Hann rennir slæðunni niður eftir bakinu svo hún kippist til og leggur hendurnar fyrir aftan bak. Hún hefur beðið eftir þessu hugsar hann með sér.
Bráðum færðu þitt, og það er mér að þakka.
Hann leggur úlniðina saman og vefur slæðunni þétt utan um og á milli þeirra svo hún er föst með hendur fyrir aftan bak. Hún lítur til hliðar og reynir að sjá fyrir aftan sig.
“Ekki kíkja” segir hann snöggt og ýtir höfði hennar til baka. Hún reynir að losa slæðuna og ruggar sér aðeins til þar sem hún situr á hækjum sér.
Hann teygir sig aftur ofan í töskuna.
“Þú ert svo falleg, svo fullkomin” hvíslar hann um leið og hann kemur sér aftur fyrir.
Hún situr hreyfingarlaus á sófanum fyrir framan hann, andstutt og svarar engu.
“Góð stelpa, svona, vertu nú alveg kyrr” hvíslar hann lágt í eyra hennar.
–
Draugalegir skuggar dansa villt á veggjunum er léttur andblær hreyfir við kertalogunum. Á glerborðinu liggja tvö brotin glös og tætt rós. Dauf flöktandi birta speglast í lífvana augum og af þornandi blóðtaumi er rennur eins og rauður foss fram af sófanum niður á rautt teppi. Þornandi blettir liggja á stangli innan um húsgögnin.
Fyrir ofan sófan stendur dökkhærð og blóðug vera. Í krepptri vinstri hendinni er svört slæða sem virðist eins og lifandi. Hann horfir í kringum sig og á sófann. Drykklöng stund virðist líða áður en hann hreyfir sig. Hann lyftir hægri hendinni og horfir á lítið kerti speglast í kámugum rakhníf. Kertir hreyfist og hverfur úr augsýn og hann lítur niður.
Nú ertu mín, ég gerði þig fullkomna, við verðum alltaf saman þú og ég. Það mun ekkert slíta mig frá þér.
Hugsanirnar rennar fram og aftur í huga hans er hann rennir handarbakinu eftir líkama hennar, færir hárið frá andlitinu og kyssir létt á blóðugt ennið.
“Ég elska þig” hvíslar hann lágt í eyra hennar. og leggur slæðuna á hálsinn sem virðist eins og klofinn af rauðu hálfmánalaga gljúfri.
“Ég elska þig að eilífu”
—–
Hugi notar vefkökur til að bæta notendaupplifun á vefsíðunni og greina umferð um hana.
Einnig hefur Hugi uppfært persónuverndarstefnu sína.