Eitt sinn endur fyrir löngu, langt út í hinum sólríku og heitu löndum var stúlka. Stúlka þessi var afskaplega fríð og sérstök í útliti. Hún var með mjólkurhvíta húð í bland við fölbleikar varir. Hún hafði sítt, bylgjandi og dáleiðandi fíngert hár. Það var eins og roðagullið, fínlega ofið net. Hún var líkust álfamær. Það sem var einstakt og sérkennandi við útlit hennar var það að hún var með annað augað heiðblátt en hitt móbrúnt. Vegna þessa ákváðu foreldrar hennar að nefna hana Brá. Einn var þó galli á gjöf Njarðar. Hún gat nefnilega ekki brosað. Kunni það ekki. Hafði aldrei haft neina ástæðu til þess. Foreldrar hennar fengu allt hæfileikaríkasta fólkið í landinu til þess að koma og skemmta ógæfusamri dóttur sinni. En allt kom fyrir ekki, þó að helstu uppistandarar, skemmtikraftar, látbragsleikarar og töframenn leggðu á sig langa för, sumir frá fjarlægum löndum til þess að fá hina íðilfögru dóttur þeirra hjóna til þess að brosa. Færustu læknar fundu ekkert athugavert að henni. Reyndu þeir jafnvel að kítla hana með páfuglsfjöður. En talið var, í þessu fjarlæga landi að páfuglsfjaðrir gætu læknað öll mein. En Brá stökk aldrei bros. Né heldur hló hún. Ekkert kætti hana. Þetta var foreldrum hennar mikið áhyggjuefni. Í æsku hafði Brá tekið þetta svo nærri sér að hún hafði málað brosandi, hárauðar varir á blað. Klippti hún þær út og límdi á lítið prik, sem hún hélt svo uppi. Þannig voru hinar tilbúnu varir í hæð við hennar eigin. Seint á kvöldin reyndi hún síðan að æfa sig í listinni brosa, en það gekk seint og erfiðlega að reyna að halda munnvikunum uppi. Brosið varð aldrei eðlilegt. Samt var Brá sjálf ekkert sérlega döpur yfir þessu lengur, því hún þekkti í raun ekki annað. Skildi ekki alveg allt þetta fjaðrafok í kringum sig. Sjálf taldi sig aldrei frábrugðna öðrum og var alltaf stolt af sjálfri sér. Gat gert allt listavel. Nema brosað.

Dag einn var Brá á gangi í litla þorpinu sem hún bjó í. Tindilfætt. Hálfsíða pilsið þvældist og feyktist glaðlega við fætur hennar í hverju spori. Í sumargolunni. Hún hafði ekki gengið lengi þar hún heyrði ókunnuleg hljóð. Ómblíð. Eyra hennar seiddi hana áfram. Í átt að hljóðinu. Við útjaðar þorpsins sat strákur, litlu eldri en hún sjálf, á trjábol og lék undurfagra tóna á hörpuna sína. Það voru þá hörputónar. Fallega heillandi tónlist. Ósjálfrátt byrjaði Brá að syngja. Í takt og samræmi við hörputónana “Fann ég á fjalli, fallega steina. Faldi þá alla vildi þeim leyna”. Hún hafði aldrei sungið áður. Né vitað að hún hefði þessa rödd. Söngrödd hennar var klingjandi björt. Hrein. Mild. Svo einlæg, eins og Brá var sjálf. Þá gerðist það. Brosið bjó alltaf innra með henni. Í hjartanu. Fölbleiku varir hennar sveigðust upp í fullkomið bros. Einskært. Einlægt. Dýrmætt, fagurskapað bros.