(Ég er ekki en kominn með nafn á þessa sögu)

ÞESSI SAGA ER EKKI FYRIR UNGAR SÁLIR OG GÆTI VALDIÐ EINHVERN ÓHUG HJÁ FÓLKI.


Valdimar Heiðar Sigmundsson er fimmtíu og tveggja ára karlmaður frá Ísafyrði.

Hvað get ég sagt ykkur um Valdimar.

Númer eitt: Hann er tannlæknir.

Númer tvö: Hann á eina dóttir sem honum þykir agalega vænt um.

Númer þrjú: Hann heldur fram hjá konunni sinni ítrekað og hefur gert það síðan hann kynntist henni. Á fyrsta stefnumóti hélt hann framhjá tíu mínútum eftir að hann kyssti konuna sína bless eftir æðislegan kvöldverð á lækjarbrekku.

Þegar kona Valdimars var að eignast dóttur þeirra var hann á tannlækna ráðstefnu í London, eða það sagði hann, en satt best að segja var hann á hóteli tvö hundruð kílómetrum frá Reykjavík eyðandi helginni með þrjátíu og þriggja ára konu sem hann kynntist í matvörubúð og kynnti sig sem einstæður faðir.

Valdimar er rosalega góður í að láta fólk treysta sér í einu og öllu en satt best að segja er hann svikull og hugsar ekki um neitt annað en að sofa hjá sem flestum konum og eyðileggja sem flest hamingjusöm sambönd sem hann getur.


Þetta er svo þið getið tekið afstöðu þegar þessi saga er búinn.

Sagan byrjar tólfta júlí 1998 á Baronstíg þar sem Valdimar vinnur.

Valdimar er að sjá um hreinsun á tönnum fimmtán ára pilts sem er með munninn svo opinn að það mætti halda að hann væri að horfa á ,,lífið er yndislegt’’. Þetta er strákur sem sér vel um tennurnar sínar svo allt er þetta frekar tilgangslaust en Valdimar vantar pening og það kostar helling að láta tannlækni hreinsa í sér tennurnar, eitthvað sem þú gætir gert fyrir 389 krónur.

Valdimar leyfir stúlkunni að spreyta sig, stúlkan heitir Inga. Hún vandar sig mikið því hún veit að hann er að horfa á sig, dæma sig, hvernig henni gengur því það er eitthvað við þennan mann sem lætur hana þrá samþykkis.

En það sem Valdimar er að gera er að berjast við að horfa ekki á brjóstaskoruna á henni. Hún er með alveg æðislega falleg brjóst.

Tuttugu og fimm ára nemandi frá Hafnafirði.

Það er allt svo ferskt við hana hugsar hann. Lyktin af henni er æðisleg og hún er svo stinn.

Mér langar að renna höndunum yfir allan líkamann á henni, vill káfa á stinnum brjóstunum og sjáðu þennan rass hugsar Valdimar.

Hún er örugglega æðisleg í rúminu, þröng, ég vill ríða henni í þessum stól hérna.

Hún lítur upp til Valdimars þar sem hann glápir á brjóstin á henni, hann er snöggur upp og segir eitthvað eins og já þetta er flott hjá þér, þú ert mjög fær.

Hann telur sig hafa bjargað sér frá einhverju sem gæti hafa verið mjög vandræðalegt.

Hún hneppir einni tölu niður svo það sést enn meira í brjóstin á henni.

Hvaða leik er hún að leika hérna? Hugsar hann.

Hann fær blóð í hann og skelfur af greddu en reynir að halda ró sinni.


Hún teygir sig með bringuna upp, hún vill að hann horfir á sig, brjóstin upp og niður meðan hún andar inn og út.

Þetta er eins og í klámmynd hugsar hann og svitnar á vörunum.


,,Þetta er mjög fínt’’ segir hann ,,mjög flott’’ og horfir snögglega á unglings piltinn sem áttar sig lítið á því hvað er að gerast þó svo að hann sé stútfullur af hormónum sem hann ræður lítið við.

Haltu áfram að nota tannþráð segir Valdimar og biður Ingu um að vísa piltinum út. Hann vísar oftast sjúklingum sínum út en í augnablikinu getur hann ekki staðið upp.


Hún kemur aftur inn og horfir á Valdimar.
Vá hvað hún er kynæsandi í þessum fötum, hún gerir hvað sem er fyrir góða einkunn.

,,Svo hvernig fannst þér mér ganga?'' spyr hún.

,,Mjög vel, þér fer vel fram''.

,,En hvernig finnst þér mér ganga núna''? Spyr hún og klæðir sig úr peysunni.

,,Mun betur''.

Hún stekkur á hann og hann er við það að detta aftur fyrir sig þegar hún sest á hann og kyssir hann blautum kossi.

Meðan Valdimar er að hamast á þessari ungu stúlku í tannlæknastólnum á Barónstíg 28 ,.hugsar hann hvað þetta er æðislegt. Hún er tuttugu og fimm ára gömul. Hún er jafn gömul og dóttir mín.

Valdimar hefur lengi dreymt um að sofa hjá vinkonum dóttir sinnar þegar þær banka upp á og bjóða góðan daginn meðan hann les morgunblaðið og gjóar augunum á brjóstin á þeim og rassinn bara í eitt augnablik svo konan hans myndi ekki sjá. Í dag finnst honum hann á einhvern hátt hafa náð því takmarki.




Valdimar situr inn í bílnum með samviskubit, hann þarf örugglega að finna nýjan nemanda, hann getur ekki haft hana vinnandi fyrir sig, það er ekki faglegt.

Valdimar slær sig í andlitið. Af hverju ertu að þessu hugsar hann, hann horfir á Ingu hlaupa að bílnum sínum vandræðalega og keyra burt.

Valdimar fer að rugla eins og hann gerir oft þegar hann er ný búinn að fá það.
Hugsar um hluti eins og að hann sé giftur maður, að hann myndi deyja ef hann myndi missa konuna sína og að hann verður að taka sig á og vera eins góður eiginmaður og hann mögulega getur.

Konan hans á eftir að fá átján rauðar rósir þegar hún kemur heim í kvöld og Valdimar ætlar að elda handa henni dýrðarinnar kvöldmat.

Fimm vikur líða og þessi leikur heldur áfram milli Valdimars og Ingunnar, hún dregur hann á tálar, þau ríða víðs vegar um stofuna og svo bölvar Valdimar inn í bíl í tuttugu mínútur áður en hann keyrir heim. Oftast gerir hann ekkert af því sem hann ætlaði sér þegar kemur að því að vera góður við konuna sína.

Núna er þriðjudagur 17 ágúst 1998 og Valdimar kemur heim með skjalatöskuna sína kyssir konuna sína á ennið og sest fyrir framan matarborðið, borðar og fer síðan að horfa á sjónvarpið.

Það er bankað á hurðina, ég heyri hann kalla á konuna sína ,,Ég skal svara elskan´´.

Ég er tilbúinn með hnífinn í hendinni, við það að missa hann út af svita.

Hann opnar hurðina og sér mig standa þarna, blóðugan.

Ég horfi í augun á honum og sé hræðsluna í glampa í augum hans.

,,Brjánn'' hann nær að segja nafnið mitt áður en ég sting hann í magann, hann hrekkur við, leggst á gólfið og reynir að skríða í burtu. Konan hans kemur hlaupandi inn og öskrar.

Ég horfi á hana eitt augnablik, hún reynir að skýla sér með höndunum, eins og það hefur einhvern tíman virkað. En ég kom ekki þangað inn til að meiða hana, hún er fórnalamb alveg eins og ég.

Valdimar biður vægðar, spyr af hverju ég er að þessu, ég segi honum ástæðuna, að hann hafi eyðilagt líf mitt og að sonur minn þurfi að alast upp án móðir.

Hann þykist ekki skilja mig, segir að ég sé að miskilja og að hann hafi aldrei snert konuna mína en ég veit að það er lygi.

Ég ræðst á hann með öllum sálarkröftum, sting hnífnum djúpt inn í bringuna á honum, aftur og aftur, ég hætti að telja þegar ég er kominn upp í þrjátíu.

Ég stend upp, reyni að átta mig á aðstæðum, andlitið mitt er alblóðugt og ég finn bragð af blóði, ég spýti því út.


´

Ég horfi á konuna hans liggjandi í gólfinu grátandi, öskrandi, talandi um að hún var að eignast barna barn og biðjandi mig um að meiða sig ekki

Ég er ekki illmenni, en ég hugsa það bara segi það ekki við hana.