“Ég sé að skuggar okkar renna í eitt, við erum skuggalegt par.” Paradís – KK



Saga kom auga á hann. Unga strákinn. Gangandi eftir götunni í átt að lystigarðinum. Hugsandi. Hans eigin heimur. Svo heillandi. Hann var að hugsa um áhyggjur heimsins. Tók ekkert eftir Sögu litlu. Frekar en margur annar. Saga er alltaf svo brosmild og kát. Skottaðist um í garðinum. Var að búa til bílabraut í sandhaugnum. Samt fylgdist hún með stráknum. Hann nálgast bekkina. Hjá gosbrunninum. Hann gekk að bekknum. Hægt. Rólega. Saga litla fylgdist með þeim. Hún merkti vel að eitthvað var að. Þó hún væri bara sex ára telpa. Saga sá strákinn stoppa. Snarstoppa. Hann hafði séð aðlaðandi stúlkuna á bekknum. Með döpru augun. Þar sat hún. Saga sá að stúlkan var hrygg. Hún var næm á þannig. Stúlkan sat á bekknum. Með gyllta lokka. Blágrænu augu hennar sorgmædd. Hnuggin. Niðurbrotin og döpur. Svona var þá sorgin. Fögur. Litfríð og ljóshærð. Í blágrænum augum.

Saga sá unga strákinn nálgast hana varlega. Þau virtust vera á svipuðum aldri. Saga minntist krakkana úr eldri deildinni í skólanum. Nei…þau voru eldri. Kannski kynnu þau jafnvel að keyra bíl og afgreiða í nammisjoppu. Saga var sannfærð um það. Strákurinn settist rólega niður. Á bekkinn. Varlega. Varfærnislega. Sögu sýndist hann þekkja stúlkuna á bekknum. Hún fylgdist með. Sá, hann tók varlega um hönd stúlkunar. Dró hana til sín. Stúlkan kipptist við. En dró höndina ekki að sér. Starði bara á hönd sína í hans. Tárvot. Leyfðu tárunum að brjóta sér leið. Táranið. Funndu sér meitlaðan farveg. Niður ljósbleikar kinnar hennar. Hún vildi segja honum eitthvað. Með augnaráðinu. Móbrún augu hans glóðu af öryggi. Áður óþekktu trausti. Til hennar. Einnar. Hann virtist skilja. Þögul boð hennar. Saga fylgdist með unga stráknum leggja höfuð stúlkunar á öxl sína. Hann þekkti hana í raun ekki mikið. Hafði séð hana í skólanum. Talað nokkrum sinnum við hana. Stúlkan hjúfraði sig upp að honum. Fallega sorgmædd. Hann vissi allt um að hún væri döpur. Hafði heyrt ljótu sögusmetturnar. Ósannan rógburð! Hún var örmagna. Tárin hrundu á steingráa jakkann hans. Honum var sama. Hann leyfði henni að gráta. Hjá sér. Í fangi sér. Hugga hana. Stöðva táraflóðið. Andaði að sér ljúfum ilm. Úr hári hennar. Lagði hökuna ofan á höfuð hennar. Þrýsti henni að sér. Þétt. Hvíslaði einhverju í eyra hennar. Ljúfri röddu. Viðmótsþýðri.

Saga fylgdist ennþá með þeim. Hélt sig í fjarlægð. En samt hæfilega nálægt. Fannst svo sárt að sjá stúlkuna gráta. Saga var viss um að bros stúlkunar væri undurfagurt. Ólýsanlegt. Bjart og fagurt. Eins og skærasta morgunsól sumartímans. Ungi strákurinn lyfti höku stúlkunar upp. Með vísifingri. Horfðust þau í augu. Blíðleg augu hans virtust skilja. Hann beygði sig niður. Fann sætkennt, dauft saltbragð. Frá þrýstnum vörum hennar. Hún kyssti hann á móti. Fann hlýjuna streyma til sín. Hjartsláttinn í vörum hans. Hún vildi að hann huggaði sig. Leyfa honum, þessum tiltekna strák að vefja sig örmum. Finna handleggi hans umvefja sig. Þráði að finna styrk frá öðrum. Honum. Nef hennar var tárvott. Sem grúfði sig í hálsakot hans. Honum var sama. Því innst inni þekktust hún og hann. Úr skólanum. Hofðu oft sést en lítið talast við. Nema með tungumáli augnaráðsis. Sáu hvors annars hjarta. Í öngþveiti hversdagsins.

Saga gat ekki farið heim. Ekki strax. Hún óskaði sér. Í hljóði. Þess að sjá stúlkuna brosa. Hún vildi hjálpa henni. Hugga hana líka. Hún gekk reikulum skrefum að blómabeði bæjarins. Við enda beðisins voru blóm. Yndisleg. Með hvítar krónur. Saga leitaði með stórum, vongóðum augum að augum fríðu stúlkunnar. Stúlkan leit á blómið í óhreinu barnshöndinni. Baldursbrá. Hún brosti tárvotum augum. Dauft. Hjúfraði sig svo aftur upp að unga stráknum. Hann brosti líka að Sögu. Saga litla brosti á móti. Bros stúlkunnar var bjartar og skærar en Sögu hafði nokkurn tíma getað grunað. Lýsti andlit hennar upp. Líkt og roðagyllt sól í morgunblænum. Saga var hæstánægð. Skottaðist svo heim. Til mömmu. Fallegu stúlkunni leið betur. Fyrir Sögu varð heimurinn varð aftur góður og fagur.