“Í hverju blómi sefur sál, hvert sandkorn á sitt leyndarmál.” : Davíð Stefánsson - Nú sefur jörðin.



Svitinn bogaði af henni. Hún jók hraðann á brettinu. Leið eins og hún væri á harðahlaupum í gegnum laufgrænan skóg. Hún vissi að hún gæti alltaf leitað á náðir hlaupabrettisins í örvæntingarfullum tilraunum sínum til að hreinsa hugan af áhyggjum og streitu. Það hjálpaði næstum alltaf. En ekki núna. Hárið var vandlega bundið í fasta fléttu, sem var nú rennandi blautt af svita. Það var alltaf slæmt að finna til. Finna til innra með sér. Einmanaleikinn var það versta sem hún þurfti að glíma við. Eins og það að reyna hið ómögulega, að slást við Gretti sterka en tapa alltaf. Henni virtist fólkið í kringum sig líða alltof hratt eftir neysluhönnuðu færibandi lífsins. Það gat líka verið svo eymdarlegt að liggja alltaf ein í skjóli nætur, stundum við eitt einasta kertaljós, vonarglætuna. Alein. Þrá það að einhver lægi við hlið sér. Segði henni frá því hvernig dagurinn myndi alltaf batna við það eitt að sjá hana. Segja sér að blikið í augum hennar lýsi skærar en allar himins stjörnur. Vanta einhvern til að vera kjánalegur með. Einhvern til að elska án skilyrða og gera ekkert sérstakt með, ekki annað en bara það að lifa og vera til með. En eins og heimurinn er nú undursamlega stórkostlegur þá er þessi mannvera ekki auðfundin. Kannski vildi hún ekki láta finna sig. Leikur við hana í besta skollaleik sem sögur fara af. En stundum virðist annarra manna gull bara venjulegt gler, en fyrir einhverjum öðrum er það glerbrot gulli slegið og glóir það glerbrot kannski bjartar en heimsins skírasta gull. Ekki er allt gull sem glóir og allt það. Hún var venjulegt gler að leita að sínu glóandi glerbroti.

Skólinn var ekkert sérstakur. Það hentaði henni ágætlega að vera bara tala á blaði. Nafnlaus. Þykka svarta umgjörðin á gleraugunum hennar hjálpuðu heldur ekkert til við að gera hana sýnilegri. Þó var hún mjög góður námsmaður. Las Njálu einu sinni á ári, ásamt Sjálfstæðu Fólki. Hún spilaði á selló og elskaði allt sem Mozart hafði samið gefið frá sér. Öll svo yfirmáta klassísk á öllum sviðum. Svo venjuleg að mönnum verkjaði. Las jarðfræði og efnafræðibækur þó hún væri á málabraut. Vegna þess að henni fannst jarðfræði heillandi, stjörnufræðin líka. Grúfði sig yfir stjörnumerkin og stjörnuspekina. Fyrir henni var lotukerfið fallegra en öll málverk, ja nema málverk Allessandros Botticelli af Fæðingu Venusar. Það var eitt af uppáhaldsmálverkunum hennar, með þeim fallegustu sem hún hafði séð. Listasöfn og minjasöfn voru hennar uppáhaldsstaðir. Frá því hún var sex ára hafði afi hennar alltaf farið með hana á allskonar söfn og sagt henni sögur. Kennt henni á lífið, það að finna fegurðina í öllu og engu. Því einfalda. Kunna að meta Megas, Davíð Stefánsson, Tómas Guðmundsson og Laxness. Lifa í sátt við aðra og sjálfa sig. Hann hafði kennt henni að rækta sálarblómið, þar sem hann hafði sagt henni að listin og kærleikurinn yxi og dafnaði. Hann hafði verið besti vinur hennar. Það var mánuður síðan hann lést. Þess vegna var einmanaleiki hennar miklu sýnilegri en ella.

Sólin valhoppaði upp á himininn. Gaf lífinu góðan og eldheitan morgunkoss með vorhituðum og geislandi vörumsínum. Þá hafði hún verið búin að hlaupa á brettinu í góðan hálftíma, frá því klukkan hálf fimm. Fyrst hún gat ekki sofið þá var bara eins gott að hreyfa sig. Keppast við á brettinu eins og hlaupandi hamstur í kappi við gullið undir regnboganum. Sem aldrei næst. Né fæst. Sturtan var kaldari en vanalega, en það var allt í lagi í þessum hita. Rakt hárið hafði hún greitt og tekið saman í tagl. Hún hafði litla sem enga lyst, neyddi þó einn banana ofan í sig. Ákvað að labba í vinnuna í dag, í stað þess að hjóla. Hún vann í einu af útibúum Borgarbókasafnsins. Grafarvogurinn var hennar heimili. Það var heitt í veðri, klæðnaðurinn var því valinn eftir því. Sumarkjóll með baldursbrám. Pilsið á kjólnum þyrlaðist þegar hún var að snúast um eða þegar hún snéri sér í hring. Freknurnar voru byrjaðar að láta sjá sig, alveg eins og lítil sumarblóm sem gægjast upp úr jörðinni að flýja dvala vetrarins. Hún gekk frá öllu sem hún þurfti að hafa með sér í stóra hliðartösku. Hún hafði góðan tíma og var því ekkert að flýta sér, heldur rölti bara. Það tók hálftíma að ganga. Hún byrjaði á því að anda að sér vorkomunni. Sjá birkið laufgast, og finna ilminn af því. Þegar hún var um það bil hálfnuð á leið sinni, mætti hún manni. Hann var í vestispeysu og með grásprengt hár. Það glitraði á keðjuna á vasaúrinu hans. Úrið var í vinstri brjóstvasanum. Þessi ókunni maður brosti til hennar, geislandi sólskinsbrosi. Í takt við veðrið. Bauð henni góðan dag á virðulegan hátt. Hann hélt för sinni áfram. Þá komu tárin….