Ég er jólaengill. Mér finnst rosalega gaman að pæla í hlutum, og ég held að ég sé sá eini af öllum jólaenglum heimsins sem vill bara liggja á skýi, fljóta um og pæla. Ég hef alltaf verið heillaður af jólaævintýrunum, og velt því fyrir mér hvernig mannskepnan finnur þennan jólanda. Ég er jólaengill svo þessi andi er alltaf innra með mér, alla daga ársins. Svo mér finnst þetta ansi heillandi málefni. Öll jólaævintýrin hafa alltaf verið minn tebolli. Hvað ef að ég hefði verið til staðar fyrir litlu stúlkuna með eldspýturnar? Ef hún hefði aldrei dáið, hefði sagan þá misst sjarma sinn? Hefði hún kannski gifst stráknum sem hirti tréskóinn hennar og eignast með honum 5 börn og barist í bökkum við að láta enda ná saman? Eða hefði hún kannski getað fengið jólagæsina sem hún var svo hrifin af.En eins og við vitum var það amma hennar varð á undan mér, en hún varð líka ein af englum himinsins. Til að gæta jólanna með okkur. Hvað ef Skröggur úr Jólaævintýrinu hafi alltaf verið með jólaandann innra með sér. Boðskapur jólanna…Hvað ef Trölli hefði alltaf þótt vænt um Hververjana og alltaf verið með risa hjarta, kannski 3 númerum of stórt? Ég vil halda að þessi ævintýri hjálpi okkur við að finna jólaandann þegar við þörfnumst þess mest. Þannig lít ég á það. Þessi jólaævintýri eru svo heillandi, oft full af barnslegri einlægni og það eitt gerir þau lík sálinni í jólaenglunum. Þannig finnst mér við jólaenglarnir eiga örlítið í hjarta þess sem lesa þau.
Aðventan er í miklu uppáhaldi hjá okkur jólaenglunum, persónulega finnst mér alltaf gaman að sjá mannabörn gera piparkökuengla og snjóengla í snjónum. Ætli þau viti nokkuð um það að við gerum mannsmyndir í skýin, rétt eins og þau gera engla í snjóinn? Líklega ekki. Ég er minnsti jólaengill sem fyrir finnst, rétt á stærð þumalfingur. Ég er því nánast ekkert líkur því sem þú sérð á myndum, enginn geislabaugur, né vængir. Það aftrar mér ekkert frá því að fylgjast með öllu sem fyrir finnst á jörðinni. Mér finnst jarðarbúar oft tapa sér í öllu þessu jólastússi, allt fer helst á 150 og allt sem þarf að gerast helst í gær. Allir eru að gleyma því að kærleikurinn kemur að innan en ekki í einhverju innpökkuðu dóti sem endist ekki til gamlársdags, að gleðjast yfir hinu smáa en samt stórfenglega um jólin. Jólakraftaverkunum. Gleði barnana. Sú gleði vekur með okkur kæti, við verðum aftur eins og lítil börn og við gætum þess að börn séu ekki einmana né hrygg um jólin. Við komum til þeirra og vökum yfir þeim. Gætum þeirra. Við reynum að hjálpa þessum fullorðnu við að finna jólin innra með sér, rifja upp það sem heillaði þau þegar þau voru lítil og halda fast í það. Reynum að létta byrði hugans, sem virðist þjaka hina fullorðinu allt árið en er sérstaklega sýnileg í desember.
Við jólaenglarnir gætum jólanna í hjarta ykkar og dreifum honum, kærleikurinn blómstrar best þar. Það eru líka við, jólaenglarnir sem komum gefum ykkur mannfólkinu, stóru jafnt sem smáu birtu í hjartað þegar svartnættið virðist ætla að gleypa ykkur með sinnu dökku húð og sínu bleksvarta hári. Við gefum ykkur stjörnur himinfestingarinnar til þess að lýsa upp skammdegið, og láta þær lýsa skærar og bjartar en öll heimsins jólaljós. Stundum reynum við meirað segja að fara í blikkljósakeppni við ykkur þarna niðri, en það gengur ekki alltaf vel. Við vitjum allra, sjúkra og heilbrigðra, fátækra og ríkra, og ef útlitið virðist vera sérstaklega svart þá gefum við því extra mikinn gaum og reynum að vefja okkar kærleika um ykkur. En með komu okkar til ykkar viljum við gæta þess að öll mannana börn hljóti kærleika, ást og umhyggju um jólin. Við gætum ykkar allt árið um kring, en um jólin látum við finna mest fyrir okkur, við sjáum ykkur hvar sem þið eruð. Jólaenglarnir reyna að endurspegla sjálfa sig í augum saklaus barns og í þeim sem vilja bjarga heiminum. Við jólaenglarnir reynum að vekja ykkur til umhugsunar um það að jólin geti vel komið í einu örsmá en hlýju kertaljósi á dimmu desemberkvöldi.