Ég set fyrsta þátt með svo þeir sem hafa ekki lesið hann þurfi ekki að fara ða leita að honum :)
Segið mér endilega hvað ykkur finnst.



Hekla settist við barinn og fól andlitið í höndum sér. Hún vissi alveg að hún mátti ekki vera þarna. Hún var of ung. En hún gat ekki farið aftur út. Hann beið eftir henni. Hann neitaði að fara og kvaðst verða að útskýra. Eina ástæðan fyrir því að hann hafði ekki elt hana inn var út af því að hann gat ekki skilið hundinn eftir. Helvítis hundurinn. Stundum virstist hann elska hundinn meira en hana.
“Get ég fært þér eitthvað?” spruði barþjónninn varfærnislega. Hekla leit upp. Myndarlegur strtákur, varla eldri en tuttugu og tveggja.
“Sódavatn bara, takk,” svaraði Hekla. Barþjónninn kinkaði kolli. Sá hann virkilega ekki að hún var bara sextán og átti ekkert með það að vera að hanga á bar svona seint. Barþjónninn lagði hátt glas með sindrandi vökva á borðir fyrir framan hana.
“Eitthvað fleira?” spurði hann vingjarnlega. Hekla var næstum búin að hrista höfuðið nei. Í staðinn spruði hún lágmælt:
“Áttu nokkuð kirsuber?” spruði hún. Þegar strákurinn setti upp undarlegan svip flýtti hún sér að bæta við: “Út í vatnið, meina ég.” Hún hafði heyrt það einhversstaðar að sumir vildu kirsuber út í drykkinn sinn í staðinn fyrir ólífu eða eitthvað svoleiðis. Andlitið á þjóninum mildaðist.
“Auðvitað,” sagði hann og hneigði höfuðið örlítið áður en hann beygði sig niður fyrir aftan borðið. Þegar hann reis upp aftur hélt hann í langan stilkinn á blóðrauðu beri. Hann sleppti því ofan í glasið. Drykkurinn freyddi og berið sökk á botninn. Botninn. Kirsuberið virtis hafa slegist í hóp með Heklu, á botninum.
Hekla flýtti sér að klára vatnið svo hún gæti náð í kirsuberið. Hún dró til mín servéttu til að setja steininn á. Barþjónninn bætti í glasið hennar. Þegar hann ætlaði að láta kistuberið detta í vökvann sem fyrr stoppaði Hekla hann af.
“Ég skal bara taka það,” sagði hún fljótmælt og stakk því upp í sig.
“Má bjóða þér fleiri?” spurð barþjónninn kurteislega. Hekla kinkaði kolli og fyrr en varði var komin til hennar skál full af kirsuberjum. Það var farið að hægjast um á barnum. Það var jú þriðjudagur.
“Er allt í lagi með þig?” spurði barþjóninn hikandi. Hekla hrökk við. Hún hafði setið með hönd undir kinn að berjast við tárin.
“Jájá,” sagði hún lágt.
“Ertu viss?” spurði hann enn lægra. Hekla hristi höfuðið. “Ef þú vilt tala um það þá hef ég mikla reynslu í því að hlusta,” sagði hann alvarlegur. “Fólk hefur tilhneygingu til að koma hingað og drekkja vandamálum sínum í drykkju og kvarta í barþjóninum,” bætti hann við. “Annars heiti ég Andri,” sagði hann og bætti berjum í skálina hjá Heklu.
“Hekla,” sagði hún. “Og það er svo sem ekkert að segja, kærastinn minn … fyrrverandi, er bara hálfviti,” bætti hún við.
“Strákamál, ég skil,” sagði Andri. Það var þögn í stutta stund. Fleiri og fleiri borguðu reikninginn og drifu sig. Heim? Þeirra vegna vonaði Hekla það. Ekki gat hún farið heim. Helvítis fávitinn hékk enn fyrir utan. Steinunum fjölgaði á servíettunni hennar Heklu.
“Þú ættir að fara að drífa þig heim,” sagði Andri allt í einu. Klukkan var farin að ganga tvö.
“Segir hver,” svaraði Hekla snúðug.
“Láttu ekki svona, þú ert hvað fimtán?”
“Sextán,” svaraði Hekla sármóðguð. Svo mildaðist hún. “Fyrst þú vissir að ég væri undir aldri, afhverju leyfðistu mér þá að koma inn?” spurði hún. Andri mildaðist líka örlítið.
“Ég sá þig rífast við kærastann þinn – “
“Fyrrverandi,” greip Hekla fram í fyrir honum.
“Fyrrverandi kærastann þinn,” leiðrétti Andri. “Fyrir utan og ákvað að þú þyrftir tíma til að jafna þig,” hélt hann svo áfram.
“Takk,” sagði Hekla einfaldlega. Andri hneigði höfuðið lítillega. “Er samt í lagi að ég verði hérna þangað til hann fer,” bætti hún við og hnykkti höfðinu í átt að glugganum þar sem mátti sjá hann standa fyrir utan og anda frá sér gufu í köldu nóvember loftinu. Andri kinkaði kolli.

Hann gaf sig ekki fyrr en Andri þurfti að loka. Hekla hafði sofnað fram á borðið. Þegar Andri hafði lokið við að þrífa og ganga frá reyndi hann að vekja hana en án árangurs. Hann ýtti við henni og klappaði henni á vangann en hún haggaðist ekki. Andri andvarpaði og endaði á því að taka hana í fang sér og fara með hana út í bílinn sinn. Það fyrsta sem honum kom í hug var að skutla henni heim og vona að hann fengi ekki skammir frá foreldrunum fyrir að banka upp á klukkan þrjú með hálf meðvitundarlausa dótturina á öxlinni. Svo áttaði hann sig á því að hann vissi auðvitað ekkert hvar hún átti heima. Andri leitaði á henni eftir merkjum um hvar hún bjó en fann ekki neitt. Þá var ekki neitt annað í stöðunni en að taka hana með sér heim. Áður en hann lagði af stað fann hann símann í úlpuvasanum. Hann sendi stutt skilaboð til pabba hennar sem útskýrðu fjarveru hennar þannig að hún hafði gist hjá vini og vonaði að það nægði. Síðan spennti hann rænulausa stúlkuna í bílbelti og keyrði út í nóttina.

Hekla vakanði í ókunnugu rúmi. Það stóð í rúmgóðu svefnherbergi sem var innréttað í mjúkum beislituðum tónum. Hún var með dúndrandi hausverk þó að hún hafði ekki drukkið dropa af áfengi kvöldið áður. Atburðir næturinnar rifjuðust smátt og smátt upp fyrir henni en það útskýrði ekki hvar hún var. Hún gat ekki munað hvert hún hafði farið eftir að hafa klárað úr sjötta sódavatnsglasinu sínu. Þó sá hún strax að herbergið sem hún hafði gist í tilheyrði karlmanni. Fataskápurinn var opinn og sýndi skyrtur og jakka í mismunandi litum. Á skrifborði hinum megina í herberginu stóð fartölva og nokkrar þykkar bækur í stafla. Hekla var enn í fötunum en þó hafði einhver fært hana úr skónum og þykkri peysunni.
Rugluð í ríminu steig Hekla fram úr og fetaði sig fram. Þar tók við lítil stofa með eldhúskrók. Andri stóð í eldhúsinu og var að drekka kaffi og lesa blaðið. Hann var með blautt hár og kominn í bláa skyrtu og gallabuxur. Klukkan á eldhúsveggnum sýndi hálf ellefu.
“Daginn,” sagði Andri án þess að stökkva bros. Hekla svaraði ekki. “Kaffi?” spurði hann og hélt könnunni á lofti. Hekla hristi höfuðið. “Eg bý hér, ef þú skyldir vera að velta því fyrir þér,” sagði hann til útskýringar. Hekla stóð enn vandræðaleg fyrir framan hann. “Ég svaf á sófanum,” hélt hann áfram. “Ég geri ráð fyrir að þú þurfir að vera einhversstaðar svo ég get skutlað þér á leið minni niður í háskóla.”
“Takk,” hvíslaði Hekla hás. Andri hikaði augnablik en sagði svo:
“Ég vil biðjast afsökunar á því hvernig ég hegðaði mér í gærkvöldi.”
“Afhverju?” spurði Hekla ringluð. “Ég veit ekki betur en að þú hafir hegðað þér eins og hinn fullkomni herramaður,” helt hún áfram þurrlega. “Þú þurftir samt ekki að sofa á sófanum,” bætti hún við eftir stutta þögn.
“Þú ert undir aldri og ég hefði ekki átt að leyfa þér að sofna á barnum,” hélt Andri áfram staðfastur. “Komdu, ég skal skutla þér heim,” sagði hann og greip skólatöskuna sína og bíllykla.
Hann stoppaði fyrir framan blokk í garðabænum. Þau þögðu vandræðalega í svolitla stund áður en hann rauf þögnina.
“Ég held ekki að þú ættir að koma aftur á barinn,” sagði hann án þess að snúa sér að henni. Heklu brá.
“Ég myndi ekki gera það þótt mér væri borgað fyrir það,” hvæsti hún og skellti bílhurðinni á eftir sér. Andri greip um stýrið svo að hnúarnir hvítnuðu en sagði ekkert.


***


“Andri, átt þú ekki frí í kvöld,” spurði Viktor, einn af kokkunum á Vegamótum.
“Jú, ég kom bara til að ná í töskuna mína,” sagpi Andri og benti á svarta skólatösku út í horni til útskýringar. “Hvar er annars Bergþór, hann hefur ekki mætt alla vikunna?” spurði Andri sem hafði veitt því eftirtekt að mun fleiri krakkar undir lögaldri komust inn vegna skorts á dyravörðum.
“Ekki hugmynd,” sagpi Viktor or yppti öxlum. Andri lét augun renna yfir salinn. Nokkrar kjánalegar stelpur hlógu skrækum rómi á meðan þær dreyptu á bjór. Tveir menn sem virtust vera alltof gamlir fyrir skemmtistað eins og þennan töluðu saman í lágum hljóðum. Annar þeirra hafði mikið og svart skegg sem huldi mest allt andlit hans. Öðru hvoru hvörfluðu augu þeirra að ungri stelpu sem sat einsömul út í horni. Hún sat með hönd undir kinn og hræðri í drykknum sínum með kirsuberi. Dökkt hárið huldi andlit hennar. Hún kastaði til höfðinu og það glitti í kunnulegt andlit á bak við toppinn. Andri fylgdist með mönnunum tveimur ganga yfir til Heklu. Sá skeggjaði sagði eitthvað við hana í lágum hljóðum, beindi athygli hennar annað á meðan hinn maðurinn leit laumulega í krkingum sig og átti svo eitthvað við glasið hennar. Hekla sagði eitthvað við þá sem líktist neitun. Maðurinn sem hafði veirð að tala við hana kinkaði kolli, lyfti höndunum upp til þess að gefa til kynna að hann vildi ekkert illt og þeir fóru út. Andri, sem hafði fylgst með öllu saman innan úr eldhúsinu gekk varlega fram og nam staðar fyrir framan bar borðið án þess að slíta augun af Heklu.
“Nei, Andri, hvað ert þú að gera hér,” var sagt hvellri röddu fyrir aftan hann. Andri hrökk í kút.
“Ó, hæ Pétur, ég kom bara til að ná í töskuna mína,” sagði Andri og gjóaði augunum til Heklu. Það lækkaði í glasinu hennar.
“Á ég að blanda fyrir þig drykk?” spurði Pétur.
“Nei ég er á bíl. En ég væri alveg til í einn pilsner,” bætti Andri við, afsökun til að vera aðeins lengur. Yfirborðið lækkaði enn meir.
“Stelpan þarna,” byrjaði Andri við Pétur. “Hvað er hún að drekka?”
“Sódavatn, hún er undir aldri en þar sem hún er ekki að panta áfengi þá nenni ég ekki að standa í því að reka hana út. Ég er ekki einu sinni viss um að ég hefði það í mér. Það er ekki sjón að sjá hana.” Það var rétt hjá Pétri. Það var ekki sjón að sjá hana. Harið var úfið, hún var svört undir augunum og leit út fyrir að ætla að bresta í grát á hverri stundu.
Eftir um það bil tuttugu mínútur kláraði Hekla úr glasinu sínu og stóð upp. Hún riðaði örlítið sem staðfesti grunsemdir Andra um innihaldið í glasinu. Hann fór yfir til hennar og greip undir handlegginn á henni til að forða henni frá falli.
“Hekla, hvað ertu að gera hérna?” spurði hann í lágum hljóðum.
“Æji látu mig í friði Andri. Ég er að fara,” hreytti hún í hann með drafandi röddu. Hún sleit sig lausa og skjögraði út. Andri hikaði örlítið en tók svo ákvörðun og fór á eftir henni. Hann elti hana niður drjúga stund þangaði til hann koma auga á sömu mennina í portinu hjá MR. Andri greip í handlegginn á Heklu.
“Ertu að elta mig?” drafaði í henni.
“Hekla, það er búið að dópa þig, komdu nú, ég skutla þér heim.”
“Um hvað ertu að tala, dóp. Ég er ekkert búin að vera að taka dóp. Láttu mig nú í friði.
“Hekla, komdu bara,” hvæsti Andri þegar hann tók eftir því að mennirnir stefndu í áttina til þeirra.
“Nei,” sagði hún en Andri fann hvernig hnén böggluðust undan henni. Augun í henni lokuðust og höfuðið rann út á hlið. Hann tók undir fæurna á henni og lyfti henni upp. Mennirnir tveir hikuðu. Andri dreif sig með máttlausan líkama Heklu inn Þingholtsstrætið og upp Laugaveginn og bað í hljóði að mennirnir létu vera að elta hann. Bíllinn var ekki langt undan.
Hann lagði hana varlega í rúmið sitt þegar heim var komið. Hann vissi ekki hvort henni hafði orðið meint af lyfinu. Hún virtist ekki vera þjáð. Í rauninni leit út fyrir að hún svæfi. Andri gat ekki stillt sig um að strjúka yfir andlit hennar og háls. Einhversstaðar djúpt inni í sér fann hann fyrir undarlegum togkrafi sem dró hann nær henni. Hann fann fyrir brennandi löngun til að halla sér fram og snerta varir hennar með sínum en hann barðist gegn henni. Hann lét nægja að breiða yfir hana ábreiðurnar og færa hana úr skónum. Síðan tæki við önnur svefnlaus nótt.

Hekla vakanði með dúndrarndi hausverk. Hún var þurr í hálsinum og með óbragð í munninum. Þegar hún opnaði augun uppgötvaði hún að enn og aftur var hún stödd í svefnherbergi manns sem hafði vart vikið úr huga hennar seinustu daga. Þó að núna yfrignæfði hjrtslátturinn í höfði hennar allar aðrað hugsanir. Henni leið eins og höfuðkúpan væri að springa. Stur-ta stur-ta, buldi inni í höfðinu á henni. Já, sturta, þá myndi allt lagast. Hún skjögraði fram á gang. Andri lá í sófanum og virtist sofa. Jæja, ekki ætlaði hún að trufla hann. Gegnt svefnherberginu var baðherbergið. Hekla hélt um höfuðið og dreif sig inn í sturtuna. Heitt vatnið rann í stríðum straumum á axlir hennar og baðherbergið fyltist af móðu.
Andri vaknaði við hljóð í rennandi vatni. Baðherbergishurðin stóð opin í hálfa gátt. Skyndilega fann hann aftur fyrir þessum undarlega togkrafti. Hann stóð upp og ýtti hurðinni varlega upp á gátt. Hekla sneri í hann baki. Aftur fann hann fyrir brennandi löngun til að snerta hana. Finna fyrir rakri húðinni. Í þetta sinn barðist hann ekki á móti heldur klæddi sig úr náttbuxunum og steig í inn í sturtuklefann.
Heklu brá þegar hún fann þegar hendur hans lukust um sig. Hann kyssti háls hennar og axlir og Hekla fann fyrir undarlegri tinfinningu. Enginn hafði snert hana svona áður. Hún varð óörugg. Hún tók andköf þegar Andri sneri henni snögglega við og þrýsti henni upp að veggnum. Hann kyssti hana með slíkri ástríðu að Hekla skalf. Andri fann óöryggi hennar og strauk henni blíðlega til að róa hana. Hann lyfti henni upp og hún vafði fótleggjunum utan um mittið á honum og hann bar hana inn í svefnherbergi. Hann lagði hana á rúmið og lagðist síðan ofan á hana. Hann þrýsti sér inn í hana og hún æpti upp yfir sig. Hvort sem það var vegna sársauka eða ánægju var Andri ekki viss um. Hún vafði höndum og fótum utan um hann og þau fléttuðust saman í sælubylgju.