Eitt sinn þegar ég var á gangi var ég lostinn sleggju í bjróstið. Rifbeinin rifu lungun og ég hóstaði blóði. Hvílík fólska og rosa illska! Það rann upp fyrir mér að ég hef verið lostinn tilfinningu. Glæpur hefur verið framinn, langaði mig að kalla upp. Ég ætti etv að kalla eldur? Ég hef verið heltekinn af ást. Hvílík hneisa. Með augun full af tárum, pírði ég augun í leit að sökudólginum.

Jú, þarna var hann. Ógleði og svimi ásóttu mig, og augun sáu tvöfallt, en þarna var hún. Hún stóð þarna, þunginn hvíldi á öðrum fætnum, og hún hélt á blóðugri sleggju, pipraðri með beinflísum. Stríðnislegt bros, undir bláum augum, rammað með rauðslegnu hárinu. Það var enginn vafi.

-Ert þú hún? - spurði ég.

-Ert þú hann? - spurði hún þá á móti.

-Ég er maður. - svaraði ég.

-Og ég er kona. - Bosið var dregið frá eins og leikrit ætti að fara fram á milli vara hennar. Og ég sá ekkert annað.

-Já, ég er maður, býst ég við. Karl meina ég. - Ég þurrkaði blóð úr munnvikunum og renndi hendinni um hárið. Hóstaði meira blóði og hélt hendinni um brjóstið.

-Piltur og stúlka?- Spurði hún og alvara rann á andlitið eins og ský á sumarhimni.

-Maður og kona.- Svaraði ég og speglaði andlit hennar.

Hún rétti mér sleggjuna. Hún var þung og kippti handlegg mínum niður með þunga sínum. Ég var máttlítill sökum blóðsins sem lá í polli við fætur mína. Tíminn er að renna frá mér.

Ég herti mig og tók báðum höndum höndum um sleggjuskaftið, og strengir einbeitingar og sársauka bylgjuðust um andlit mitt. Hún steig hægri fæti aftur og undribjó sig undir höggið. Hún horfði augu mín eins og hún væri með leisigeisla í augunum, og ég horfði hugfangin í þá.

Höggið var ógurlega þugnt, þrátt fyrir veikleika minn. Ég hef alltaf verið hrjáður af samviskusemi, sem lýsir sér meðal annars í því að gera betur en ég get í raun gert.

Hún féll á hné sér og sleggjan sat föst í henni. Blóðslátturinn slettist taktvisst á mig, þar sem ég hjálpaði henni á fætur. Sleggjan myndaði blautt soghljóð þegar ég losaði hana.

-Tíminn hefur talað.- stundi hún í eyra mitt.

Ég jánkaði hugsandi og augnsambandið náði æðsta stigi sínu.

Við stóðum þarna í faðmlögum, á meðan fólkið fór ferða sinn allt um kring. Við hefðum ekki getað staðið svona lengi nema að hafa haldið svona hvort um annað. Heimurinn hafði talað við okkur, örlögin voru okkar. Meðan blóðið rann og blandaðist í stækkandi polli, sem færðist í litlum lækjum í gegn um rykið, að næsta niðurfalli.

Þegar við dóum, runnum við niður á hnéin. Við læstumst svo í þessari stellingu og rotnuðum þarna á hnjánum. Við vorum þarna saman eins og varða upp á heiði. Hvaða leiðir varða þessar vörður eginlega?; var ég vanur að spyrja sjálfan mig. En nú hefur tíminn talað.