Blossom tekur andköf og hrekkur upp úr bókunum. Hvað er ég að gera hérna? Ég á ekki heima hérna!
Hún lítur yfir fornt bókasafnið og sér að aðeins fáeinar hræður eru hér enn. Það er orðið áliðið. Aðeins þeir allra vitlausustu eða allra metnaðarfyllstu eru eftir. Hver er munurinn? Fram af gangi kemur hvít birta og dauf hlátrasköll. Krakkar, eins og hún, nema búnir að leggja frá sér bækurnar og leyfa sér að aðeins að leika sér. Ljóshærð stelpa sem hún þekkir úr líffræðitíma kemur hlaupandi fram hjá andyrinu þegar strákur grípur í hana aftan frá. Þau reyna að bæla niður hláturinn.

Af hverju kemur þetta aldrei fyrir hana? Hún var kannski ekki augljóslega einhver fegurðardís en hún hafði lengi setið fyrir framan spegilinn og hún vissi að hún var krúttleg. Margir strákar höfðu sagt henni að rauða hárið hennar væri fallegt. Engin stelpa. Hún ímyndaði sér að það væri hún sem hefði gripið utan ljóshærðu stelpuna. Kitlað henni. Kysst hana. Af hverju snérust fantasíurnar hennar aldrei um stráka? Blossom keyrði andlitinu í lófana. Dauf týra af leslampanum náði ekki að gera tárin sýnileg.

Hún vildi ekki sýna veikan blett. Hún yrði að standa sig. Foreldrar hennar voru ekki ríkir og gátu ekki dælt í hana endalaust af vasapeningum eins og sumir skólafélaganna hennar nutu. Hún var gáfuð og var af eigin verðleikum á skólastyrk í einum erfiðasta og mikilsmetnasta háskóla austurstrandar Bandaríkjanna. Hún var kominn til New York til að sýna heiminum hver hún væri! Verst að hún var ekki svo viss. Það er langt til Townsville héðan.

…

Fyrir utan bogadregna glugganna buldi regnið og skolaði rúðurnar í náttmyrkrinu. Blossom sá vel, betur en flestir, og ef hún hefði rýnt út þá hefði hún ef til vill tekið eftir grænum glyrnum sem fylgdust með henni.

…

Umferðin var ekki mikil. Á milli hárra húsa brunaði limúsína yfir blautt malbikið svo drullupollarnir frussuðust yfir heimilisleysingjana. Inn í bílnum sat í loðfeld sakleysisleg stelpa með stærstu bláu augu sem þú hefur séð og ljóst liðað hár. Það var hægt að sjá á fötunum hennar og látbragði að ekki hafði mikið reynt á þessa stelpu í gegnum tíðina, en engu að síður var eitthvað undarlegt við glampann í augunum á henni. Eins og hún léti ekki bjóða sér hvað sem er.

“Nei haha…” segir hún í rándýran örþunnan farsíma, “ekki í kvöld.” Hún brosir út að eyrum en augun brosa ekki. “Mér er alveg sama þótt Steve verði þarna! Ég ætla að taka því rólega í kvöld. Engir þriðjudagskósmóar handa mér núna tíkin þín, þú veist að ég verð alveg handónýt af þeim hahahaha.”

“Ég er bara heima að fara að sofa með Dúlla. Nei þú mátt ekki tala við hann, hann er sofnaður í fanginu á mér! Allavegna… góða nótt.” Hún skellir á eins og hún hafi ekki beðið eftir svari. “Stoppaðu hér,” segir hún við bílstjórann.

“Viltu að ég komi og sæki þig aftur hingað að háskólahliðinu á eftir, fröken Vanderbilten?”
“Ég er ekki á leiðinni neitt,” segir hún, “bíddu bara hérna með mér. Og kallaðu mig Bubbles.”

…

Klukkan sló 12 að miðnætti. Úr kallkerfinu á bókasafninu er tilkynnt að safninu yrði lokað eftir tíu mínútur. Blossom gengur frá bókunum sínum í lítilfjörlegann sendlapoka, skellir honum á öxlina og labbar hún. Úti hefur stytt upp en allt glampar fallega í bleytunni. Við skólahliðið er allt í fullu fjöri á barnum eins og venjulega. OG eins og venjulega horfir Blossom í gaupnir sér og reynir að flýta sér fram hjá nema að henni verður skyndilega starsýnt á fallegustu stelpu sem hún hafði nokkurn tíman séð. Fyrir utan barinn stóð stelpa að reykja sígarettu, með svart millisítt hár, þrýstnar ákveðnar varir, lítið fallegt nef og grænustu augu sem Blossoms hafði séð. Hún var klædd illa miðað við veðrið, í svörtum hlýrabol og pokalegum hiphopbuxum, en þó þannig að guðdómlegar línurnar fóru ekkert á milli mála. Næstum ósjálfrátt hægði Blossom á sér.

“Hah!” segir græneygða stelpan með rámri en kynþokkafullri röddu. “Það er engin tilviljun að þú skulir taka svona eftir mér. Ég hef verið að bíða eftir þér.”
Blossom snarstansar og starir á hana. “Afsakið?”
“Komdu með mér,” segir hún einfaldlega og af slíkri ákveðni að Blossom kann ekki annað en að elta.

Þau labba út fyrir skólahliðið.
“Við erum í friði hér,” segir hún og stansar. “Leyf mér að klára sígarettuna.” Hún veifar stórri limúsínu sem stendur hinum megin við götuna og í kjölfarið er hún ræst og kviknar á henni ljósin.
“Er þetta limúsína þín?” spyr Blossom grunlaus.
“Haha, nei. Hún er í eigu… eh… sameiginlegs kunningja,” segir græneygða stelpan.
“Okkur Bubbles fannst gríðarlega fyndið að við skyldum allar hafa á endanum endað í New York. Sérstaklega fannst mér það merkilega þegar ég komst að því að þú værir í Colombia… alveg við hliðina á Harlem þar sem ég hef búið síðan foreldrar mínir dóu.”
Blossom sér ekki alveg samhengið í því sem hún er að segja en þegar hún lítur betur á hana þá sér hún skyndilega nokkra hluti sem hún hafði ekki tekið eftir áður. Ör hér og þar, rifin föt.. stelpan var líklega heimilisleysingi. Bjó á götunni. Með þennan vöxt og þetta andlit var ekki við öðru að búast en að vistin þar væri frekar nöturleg. Þetta var stelpan sem einfaldlega varð að kunna að slást.
“Hver ertu?” spyr Blossom.
“Ég er kölluð B. En þú mátt kalla mig Buttercup. Bara þú! Og það er vegna þess að þú ert systir mín. Ég er handviss um það.”
Blossom stökk ekki einu sinni bros: “Vertu ekki með þessa vitleysu. Ég er einbirni frá Townsville lengst út í buskann. Við erum ekkert skyldar.”
“Það vill svo til að ég er líka frá Townsville. Munaðarleysingjahælinu í Townsville nánar tiltekið. Og ég veit um eina aðra stelpu sem kemur þaðan,” segir Buttercup og byrjar að labba yfir götuna í átt að glæsibifreiðinni.
Ósjálfrátt eltir Blossom hana. “Þetta er kjaftæði… ég er ekki einu sinni munaðarlaus,” segir hún.
Buttercup opnar bílinn; “þú varst ættleidd,” segir hún þar sem hún sest inn í bílinn.
Blossom er orðin reið og tekur utan um hurðarkarminn á bílnum og nánast öskrar inn: “Ég er ekkert helvítis ættleidd.”

Inni situr mesta blóm sem Blossom hafði nokkurntíman séð, ljóshærð og bláeygð stelpa sem mændi upp á hana.
“Gastu ekki farið aðeins fínna í þetta,” segir Bubble ásakandi við Buttercup, “mannstu hvað ég tók því illa þegar þú komst með… eh fréttirnar til mín.”
“Hahaha já,” segir Buttercup og það hlakkar í henni, “Þú fórst að gráta. Það er að minnsta kosti töggur í Blossom, hún verður reið!”
Buttercup snýr sér að henni og segir: “Sestu inn í bílinn og ég lofa þér að ég mun a.m.k. ekki reyna að fylla þig með einhverjum rugli um að þú sért ofurhetja.”
Blossom sest inn í bílinn og hristir hausinn eins og hún eigi ekki til orð. Bubbles hreyfir höndina og bíllinn fer að stað.
“Elskan, þú ert ofurhetja,” segir Buttercup glottandi um leið og Blossom getur hvergi farið lengur.

…

Bubbles horfir á hana með titrandi augun og spyr hana eftir varfærnislega þögn: “Hugsaðu út í það Blossom. Mannstu í raun og veru eftir einhverju sem skeði fyrir þig áður en þú varst átta ára? Í alvörunni? Einhverjar raunverulega minningar?”
Blossom horfir þögul út um gluggann.
“Það er allt í lagi þótt svarið sé neitandi. Ég heiti Bubbles, og hvorki ég né Buttercup eigum heldur neinar minningar fyrir átta ára aldur. Ég hafði ekki einu sinni áttað mig á því fyrr en Buttercup birtist einn daginn inn í herberginu mínu.”

Blossom lítur skyndilega beint í augun á Bubbles. “Hún er að spila með okkur,” segir hún og röddin á henni er við það að brostna, “Sérðu ekki að þessi stelpa er heimilislaus loddari sem er að spila með okkur.”
Buttercup springur úr hlátri. Bubbles brosir ekki: “Heldurðu að mér hafi ekki líka dottið það í hug? Ég er ekki vitlaust þótt fólk þér finnist ég kannski líta út fyrir það. Ég réði færustu einkaspæjara Bandaríkjanna til að grennslast um þetta fyrir mig.” Hún tekur upp bunka af blöðum upp úr veskinu sínu: “Skoðaðu þetta. Það er ekki um að villast.”

Blossom tekur við pappírunum. Þetta eru ljósrit af ættleiðingarskjölum og virtust svo sannarlega vera ekta. Á meðan talaði Buttercup: “Þetta byrjaði allt með því þegar ég missti foreldra mína í bílslysi fyrir mörgum árum. Áður en helvítis velferðarsvið náði næstum að senda mig á eitthvað helvítis fósturheimili og ég flúði þá tókst mér að fara ágætlega í gegnum eigur þeirra. Það var ýmislegt sem einfaldlega virtist ekki passa.”

Blossom blaðaði í gegnum ættleiðingarskjölin. Samkvæmt þeim höfðu þríburar komið inn á munaðarleysingjahælið í Townsville tíu árum fyrr en stöldruðu ekki lengi við þar heldur var þeim skipt upp og þær ættleiddar í mismunandi áttir. Það var ekki útskýrt af hverju. Einn þríburanna var hún, Blossom. Allt stemmdi.

“Ég sá að ég hafði í raun ekki verið svo lengi hjá þessum svokölluðum foreldrum mínum. Engar myndir eða sameiginlegir gripir eða neitt voru eldri en nokkurra ára gamlir… Ég fór að reyna að rifja upp hver ég væri og hvaðan ég kæmi og ekkert dugði… ég mundi ekkert lengra en til 8 ára aldurs. Þetta passaði ekki. Ekkert af þessu passaði. Fyrsta sem mig grunaði var að ég væri ættleidd svo ég fór á stúfanna til að komast að því. Þannig byrjaði ég litla projectið mitt… sem endaði á því að ég komst að stóra leyndarmálinu…”

Blossom stoppaði hana þarna með því að lemja í bílstjórahlerann og grípa fram í fyrir henni: “Vinsamlegast stoppaðu bílinn.” Bíllinn beygði út í kant.

“Ok,” segir Blossom og þagar andartak, “segjum sem svo að við séum þríburar. Það vildi svo ótrúlega til að þeir aðskildu okkur við átta ára aldur og ættleiddu okkur til þriggja fjölskyldna út um land sem allar tóku sig saman um að fela fyrir okkur sannleikann. Ok… bara eitt andartak skulum við láta eins og það sé þannig.” Hún er mjög skýrmælt og ákveðin en þó má heyra að henni liggur mikið á hjarta.

“Hvað í andskotanum eru þið þá að gefa í skyn? Það er undirliggjandi í tóninum hjá ykkur að eitthvað miklu meira búi að baki, eitthvað stórt leyndarmál, og núna vil ég fá það hreint út. Hættið að tala undir rós.” Röddin er mun hvassari.

“Ég var búin að segja þér það” segir Buttercup glottandi. “Við erum ofurhetjur.”
“Hættu þessu kjaftæði. Út með það!” svarar Blossom.
“Við erum ofurhetjur,” svarar hún þá og horfir beint í augun á henni.
“Það er satt,” hvíslar Bubbles.
“Hvernig ofurhetjur? Strumparnir?” spyr Blossom hæðnislega.

“Nei…” segir Buttercup hægt. “Við erum… Powerpuff girls.”
“Cocapuffs girls?” spyr Blossom skilningssljó.
“Powerpuff girls,” segir Bubbles hjáróma.
“Aldrei heyrt um þær,” segir Blossom að bragði.

Buttercups tekur upp samankrumpaða mynd úr rassvasanaum. “Það kostaði mig vægast sagt mikið vesen að komast yfir þessa vísbendingu, en hún er ótvíræð…”

Blossom tekur við myndinni og horfir á hana og skyndilega hellast yfir hana minningarnar, hún mundi allt. Bara við það að sjá myndina rifjaðist upp fyrir henni hver jarPowerpuff girls voru.

“Eh… þú gerir þér grein fyrir að þetta er teiknimynd. Ég man núna eftir Powerpuff girls, ég horfði oft á þetta á Cartoon Network þegar ég var lítil.”

“Þetta erum við… áður en Mojo Jojo náði loksins sýna fremsta meistaraplani og fjarlægði frá okkur minnið og sendi svo hverja okkar í sitthvort hornið á Bandaríkjunum til þess að lifa eins og hversdagslegar og leiðinlegar stelpur,” segir Buttercup alvarleg.

“Ahh núna skil ég. Núna meikar þetta allt sens,” segir Blossom kaldhæðnislega og opnar bílhurðina, “Fyrir utan það að við erum raunverulega en Powerpuff girls eru teiknimynd og þessi mynd sem þú lést mig fá virðist vera rifin úr sjónvarpsbæklingi.”

Buttercup virðist ekki hafa margt til þess að svara. “Við erum Powerpuff girls,” segir hún þrjóskulega eins og hún sé að berjast við að halda heimsmynd sinni saman.

Blossom stendur fyrir utan bílinn og horfir inn. “Ef þið eruð Powerpuff girls, kunnið þið þá ekki að fljúga?”

“Við erum ekki búin að endurlæra alla kraftanna okkar aftur,” segir Buttercup mjög lágt.

“Hélt ekki,” segir Blossom, “Gangi ykkur allt í haginn með litla ofurhetjuklúbbinn ykkar… ég þarf að komast heim að sofa svo ég mæti ekki of seint í tíma í fyrramáli. Vinsamlegast haldið mér fyrir utan þetta.”

Það seinasta sem hún sá áður en hún skellti dyrunum var tárvot augun í Bubbles.

“Geðsjúklingar,” hugsar hún með sér.