,,Ekki taka neitt af þessu nærri þér.
Á hinnboginn, jú. Kannski ættirðu að taka þetta nærri þér.
Kannsi ættirðu að vera sár, hrædd og niðurlægð; kannski ættirðu að vera sármóðguð, pirruð með einhverskonar hatur í brjóstinu gagnvart þér. Mest samt dauðþreytt á þessu öllu.“
Ég brosi mínu blíðasta til þín, þar sem þú liggur á gólfinu og getur hvorki hreyft legg né lið eftir að ég batt þig harkalega niður.
Ég sé það á andlitinu á þér að þú ert skelfingu lostin, hugsanlega viti þínu fjær af hræðslu, en vilt ekki gera mér það til geðs að sýna að þú sért hrædd við mig.
,,Hefurðu einhverntímann hugsað út í það hvernig það er að vera föst?“
Ég horfi á þig og bíð eftir svari, einhverjum af þínum venjulegu svörum sem eru svo krassandi, svo sláandi, svo nákvæm, svo fullkomin – en þú liggur bara og horfir á mig með hræðsluna í augunum.
Ég endurtek spurninguna, en fæ ekkert nema örvæntingarfullt augnaráð frá þér.
,,Svona,“ segi ég og teygi mig eftir skrúfjárni sem liggur á borðinu ,,svona er að vera föst.“
Ég handfjatla skrúfjárnið um stund og rek allt í einu upp skellihlátur.
,,Þú ert svo fullkomin. Vissirðu það?“
Þú gefur frá þér engin viðbrögð og það fer í taugarnar á mér.
Ég geng að þér og sparka í magann á þér svo þú hrekkur við og emjar af sársauka.
,,Hvar eru skítasvörin þín núna?! Af hverju svararðu mér ekki, gerir mig kjafstopp!?“
Mér er orðið svolítið heitt í hamsi og læt fótinn á mér vaða í hnéið á þér.
Þú grípur utan um það og æpir af sársauka. Ég flissa.
,,Ég veit ekki hversu oft ég er búin að emja svona undan þér,“ hlæ ég og virði þig fyrir mér.
Þú ert orðin eldrauð í framan, hugsanlega af einhverri reiði, en segir ekki neitt.
Við horfumst í augu í smástund og ég sé samblöndu af reiði og hræðslu.
,,Þú ert svo frábær,“ segi ég og brosi mínu blíðasta.
,,Ég vildi óska þess að ég væri eins og þú. Svona falleg. Svona skemmtileg. Eiga svona marga vini. Svona greind. Eða, nei – ég meina, jafn vitlaus og þú. Jafn auðveld.“
Ég breikka brosið.
,,Ég skil þig alveg, ef ég væri eins og þú og þú eins og ég hefði ég eflaust líka komið svona framm við mig. Eins og skít. Horft niður á mig. Hagað mér eins og ég ætti heiminn.“
Þú opnar munninn, en segir ekki neitt.
,,Já?“ spyr ég.
Þú titrar og einhvernveginn kemurðu út úr þér: ,,Fyrirgefðu…“
HAH! Ég rek upp hlátursroku.
,,Eins og þú meinir það,“ hlæ ég. ,,Eins og þér sé ekki sama.“
Þú reynir að segja eitthvað en ég gríp framm í fyrir þér.
,,Þetta er allt í lagi, þú mátt baktala mig eins og þér sýnist. En þú ferð í taugarnar á mér.“
Skyndilega verð ég grafalvegleg á svipinn og tek skrúfjárnið upp.
,,Mig langaði bara að sýna þér hversu mikinn sársauka þú hefur valdið mér.“
Síðan rek ég það á kaf í lærið á þér.
Þú öskrar úr þér lungun og kippist við að sársauka og ég flissa þegar blóðið lekur úr miðju lærinu. Ég hef stungið skrúfjárninu ansi djúpt.
Ég stíg nokkur skref til baka.
,,Ég þarf að drífa mig. Bæ, sæta.“
Síðan loka ég hurðinni og geng burt með öskrunum þínum fjara út.